سه مهاجر، سه سفر؛ مسیرهای رسیدن به ایالات متحده

مهاجرین از آسیای جنوبی و مرکزی، مسیرهای مختلفی را برای آمدن به ایالات متحده انتخاب می‌کنند، ولی عدم صدور یا محدودیت در صدور ویزه، باعث شده است که برخی از آنان، مسیرهای غیر قانونی را برای آمدن به ایالات متحده انتخاب کنند.

نیلوفر احرار، که در اوزبیکستان نرس بود، یکجا با همسرش، از طریق برنامۀ ویزۀ لاتری یا گرین کارت لاتری به ایالات متحده آمدند. آشیش جین، مدیر در سکتور تکنالوژی، با کسب ویزای تحصیل و غرزی اوریاخیل، که در گذشته ترجمان نظامیان امریکایی مستقر در افغانستان بود، از طریق برنامۀ ویزۀ ویژۀ مهاجرت به ایالات متحده آمدند.

احرار، جین و اوریاخیل در طول دو دهۀ گذشته به ایالات متحده مهاجرت کردند و بخشی از موج رو به گسترش مهاجرانی تلقی می‌شوند که از آسیای جنوبی و مرکزی به ایالات متحده آمده اند.

تازه‌ترین آمار ادارۀ سرشماری نفوس ایالات متحده نشان می‌دهد که تعداد مهاجران آسیای مرکزی و جنوبی در ایالات متحده در سال ۲۰۲۲ حدود ۴.۶ میلیون نفر بود که در مقایسه با سال ۲۰۱۰ که جمعیت آنان به ۲.۹ میلیون نفر می‌رسید، ۶۰ درصد افزایش را نشان می‌دهد.

کوشش آنان برای تحقق رویای امریکایی، یک واقعیت دیگری را ترسیم می‌کند و آن این است که این افراد، از مسیرهایی که در دسترس داشتند برای رسیدن به امریکا، استفاده کردند.

از اوزبیکستان تا امریکا

برنامه ویزۀ لاتری ایالات متحده که به نام قرعه کشی گرین کارت نیز شهرت دارد، برنامۀ است که برای جلب مهاجران از کشور هایی که دارای شمار کمتر مهاجر در ایالات متحده هستند، طرح شده است. این نوع ویزه، انتخاب اول مهاجران اوزبیک و دیگر مهاجران از کشورهای آسیای مرکزی است.

احرار می‌گوید که جاده‌های زادگاهش سمرقند که به داشتن بیشترین تعداد برندگان لاتری گرین کارت شهرت دارد، آگاهی‌ها و اعلاناتی در مورد این قرعه کشی برای آنانی که خواهان تعقیب و تحقق رویای امریکا هستند، قرار داده شده است.

او برنده این قرعه کشی در سال ۲۰۰۳ شد. وی در حال ختم دانشگاه بود و بلاتکلیفی را که اکثر فارغین تازه دانشگاه با آن مواجه می‌شوند، تجربه می‌کرد. یک روز، وقتی به خانه بازگشت، یک پاکت نادر را که پست آورده بود، دریافت کرد.

در داخل پاکت، یک خط از سوی وزارت خارجه ایالات متحده بود که به او در مورد برنده شدن در قرعه کشی لاتری گرین کارت معلومات داده بود، او یکی از ۱۸۱۹ اوزبیکی بود که برنده این ویزا در آن سال شده بود و بی‌نهایت خوشحال بود.

احرار گفت: "از شادی بالا و پایین میجستم و خیلی خوشحال بودم که به ایالات متحده می‌روم".

اما او با یک بن بست مواجه بود، او ۱۹ ساله بود و مجرد و والدین اش به او اجازه نمی‌دادند تا تنها مهاجرت کند.

شهروند هند

جین در اثر تشویق دوستانش که در ایالات متحده بودند، در سال ۲۰۰۷ با ویزای تحصیل به شهر اتلانتا در ایالت جورجیا رفت تا فوق لسانس خود را در انجنیری صنعتی در دانشگاه معتبر جورجیا تک، بگیرد. اما فارغ التحصیلی او در سال بعد با بحران مالی و آغاز رکود بزرگ اقتصادی مصادف شد.

او می‌گوید که "زمان بدی بود" و اولین پیشنهاد کاری او، عملی نشد. اما در طول سه ماه بعد، او فرصت دیگری یافت که برایش اجازه داد تا در ایالات متحده باقی بماند. به دلیل اینکه شرکت‌های اندکی، درخواست ویزای H-1B را در زمان رکود اقتصادی می‌دادند، درخواست او برای این ویزا، به سرعت تایید شد.

جین با تاکید بر کلمه "طولانی" می‌گوید که اکثر این مهاجران، درک نمی‌کنند که تحقق این رویایی امریکایی می‌تواند زمان طولانی را در بر بگیرد.

ایالات متحده، برای محصلین هندی که خواهان تحصیلات عالی در خارج از هند هستند، در صدر مقاصد قرار دارد. در طول سال تحصیلی ۲۰۲۲-۲۰۲۳ تعداد محصلان هندی که در ایالات متحده تحصیل می‌کردند، به گونۀ بی‌پیشینه، به ۲۷۰هزار نفر می‌رسید.

جیانا باتالووا، تحلیلگر در انستیتیوت پالیسی مهاجرت، می‌گوید که تعداد دقیق محصلان هندی که با ختم تحصیل در ایالات متحده باقی می‌مانند، مشخص نیست، اما تعداد کثیری از این محصلان، در رشته‌های STEM که تدریس و کار عملی می‌باشد، تحصیل میکنند و از حدود سه سال کار عملی و آموزشی این رشته ها، بهره می‌برند.

باتالوا گفت: "محصلان STEM، با گذشت زمان، ممکن نه فوری، اما با گذشت زمان، راهی را برای انتقال به ویزای H-1B ، می‌یابند".

ویزای H-1B، ویزایی است که طبق آن، کارفرمایان در ایالات متحده می‌توانند کارمندان خارجی ماهر را در مشاغل تخصصی، استخدام کنند و بعد این کارمندان را برای دریافت اقامت دایمی ایالات متحده، اسپانسر کنند.

طبق معلومات رسمی، هندی های، از طریق برنامه STEM و تسلط بر زبان انگلیسی، اکثریت ویزه های برنامه H-1B را دریافت می‌کنند. در سال مالی ۲۰۲۲، هندی‌ها دریافت کننده ۷۳ فیصد این نوع ویزا در امریکا بودند.

تلاش جین برای گرفتن اقامت دایمی ایالات متحده یا گرین کارت، ۱۴ سال طول کشید. سپس کروناویروس شیوع یافت و چانس به جین رو آورد.

شهروند افغانستان

سفر اوریاخیل به ایالات متحده در سال ۲۰۰۹ با ایجاد برنامه ویزای ویژه مهاجرت برای افغان‌هایی که توسط حکومت ایالات متحده یا به نمایندگی از حکومت امریکا به کار گماشته شده بودند، ایجاد شد.

در طول ۱۵ سال، این برنامه به حیاتی‌ترین مسیر مهاجرت مبدل شد و ده‌ها هزار افغان که به ماموریت ایالات متحده در افغانستان کمک کرده بودند، این ویزا را دریافت کردند.

اوریاخیل، که حال ۴۱ ساله است، کارش را منحیث ترجمان در سال ۲۰۰۴ در پایگاه هوایی بگرام آغاز کرد. او برای ۱۳ سال با اردوی امریکا کار کرد. وظیفه او باعث شد تا به نقاط مختلف افغانستان سفر کند. منحیث مشاور امور فرهنگی، او به ندرت در ماموریت‌های محاربوی شرکت می‌کرد ولی باز هم با خطرهای زیادی مواجه شد.

او زمانی را به خاطر می‌آورد که کاروان نظامیان امریکایی که وی با آنان بود، در ولسوالی زرمت ولایت پکتیا در محاصرۀ طالبان قرار گرفت و به گفتۀ وی تمام وسایط و هاموی‌ها تخریب شد و چیزی نمانده بود که همه کشته شوند.

پسر کاکای غرزی اوریاخیل که وی نیز با اردوی ایالات متحده کار می‌کرد، در سال ۲۰۰۶ توسط طالبان سر بریده شد. اوریاخیل گفت: "او یکی از اولین ترجمان هایی بود که طالبان وی را سر بریدند."

اوریاخیل، از ترس جانش، دو بار درخواست دریافت ویزای ویژه مهاجرت را نمود، بار اول در سال ۲۰۰۷ و بار دوم در سال ۲۰۱۰. تلاش دوم او منجر به انتظار هفت ساله شد که با تغیرات چشمگیری در زندگی اش همراه بود. او نامزد شد و بعد عروسی کرد و صاحب دو فرزند شد.

مسیرهای رسیدن به ایالات متحده

باتالووا می‌گوید که مسیرهای مهاجران آسیای جنوبی و مرکزی به امریکا مانند دلیل آنها به مهاجرت، متنوع است. در حالیکه افغان‌ها به برنامه های ویزای ویژه مهاجرت و پناهجویی متکی اند، اکثر باشندگان آسیای مرکزی، چانس خود را در قرعه کشی گرین کارت آزمایش می‌کنند و هندی‌ها معمولاً از ویزای کار منحیث راهی برای دریافت تابعیت امریکا، استفاده میکنند.

او افزود که برای پاکستانی ها و باشندگان بنگله دیش، اسپانسر شدن توسط اعضای خانواده هایشان که در امریکا زندگی می‌کنند، راه آمدن به امریکا و دریافت اقامت دایمی این کشور است.

این مسیرها، همیشه قانونی نیستند. سال گذشته، مامورین سرحدی ایالات متحده با هزاران مهاجر عاری از سند از آسیای جنوبی و مرکزی مواجه شدند. کارشناسان می‌گویند که این موضوع، بیانگر محدودیت‌ها در روش‌های مهاجرت قانونی به امریکا می‌باشد.

باتالوا گفت: "برخی از مردم برای زمان زیادی منتظر می‌مانند و کوشش می‌کنند که سریع تر بیایند و برخی دیگر از مردم می‌دانند که طبق مسیر های موجود، واجد شرایط نیستند یا این مسیر ها سریع نیست."

احرار نیازی نداشت که به مسیر غیر قانونی متوسل شود. روزیکه او برنده قرعه کشی گرین کارت شد، برایش خواستگاری آمد که از این موضوع خبر نداشت. احرار می‌گوید که خانواده اش این خبر را تشریک نکردند تا مانع جذب خواستگارانی شوند که "بیشتر به دنبال گرین کارت من بودند تا خودم".

احرار با انور، ملاقات کرد و او را پسندید. عروسی آنها سریع صورت گرفت و این زوج را قادر ساخت تا سال بعد به امریکا بیایند. انور به مزاق می‌گوید که عروسی کردن با زنی که برنده گرین کارت است مثل دوبار برنده شدن لاتری است، او با لبخند گفت: "من آن وقت نمی‌دانستم که با کسب گرین کارت به امریکا می آیم."

اما برای این زوج، آمدن به امریکا خالی از آزمون نبود. آنها موتر نداشتند و در یک اپارتمان بسیار کوچک در منطقه بروکلن شهر نیویارک زندگی می‌کردند. انورکه قادر به یافتن شغل حرفه‌ای نشده بود، منحیث کارگر روز مزد برای تمویل زندگی شان، کار می‌کرد. امروز، او منحیث انکشاف دهنده نرم افزار برای یک شرکت سرمایه گذاری، کار می‌کند.

احرار می‌گوید: "من گریه می‌کردم و می‌خواستم به خانه (اوزبیکستان) برگردم، او می‌گفت که من تو را اینجا نیاوردم، تو کسی هستی که مرا اینجا آوردی".

احرار تنها کسی نیست که اشتیاق بازگشت به کشورش را داشت. او می‌گوید که اکثر اوزبیک‌ها، برخی اوقات، برنده شدن لاتری گرین کار را منحیث یک تکت موقت برای آمدن به امریکا و کسب درآمد و بعد بازگشت به اوزبیکستان تلقی می‌کنند.

اما با خو گرفتن کودکان شان به زندگی در ایالات متحده، تعداد کمی از آنان به باز می‌گردند. با گذشت بیست سال از زمانیکه احرار به ایالات متحده آمد، این لاتری هنوز تعداد زیادی از باشندگان آسیای مرکزی را به سمت خود می‌کشد. اما حال، با عمیق شدن ریشه آنها در امریکا، برخی از آنان، گزینه های دیگر مهاجرت به امریکا را، بررسی می‌کنند.

سال گذشته، احرار، به والدین خود کمک کرد تا گرین کارت خود را دریافت کنند و اینکار را از طریق قرعه کشی گرین کارت نه بلکه از طریق برنامه الحاق خانواده، انجام داد.

چانس جین بعد از آن بهتر شد که به دلیل شیوع کروناویروس، قونسلگری ایالات متحده و سفارت های آن در سراسر جهان مسدود شد و پروسه درخواست‌های گرین کارت مبتنی بر خانواده، متوقف شد.

جین گفت: "آنچه اتفاق می‌افتد این است که برای هر سالی که گرین کارت مبتنی بر خانواده، استفاده نمی‌شود، این کارت به سمت اشتغال محور، سوق داده می‌شود و بدلیل شیوع کروناویروس، تعداد زیادی گرین کارت وجود داشت و آنها نوعی قرعه کشی کردند و من خوشبخت بودم که بدلیل شیوع کروناویروس، آن را به دست آورم."

جین می‌گوید که این پروسه که معمولاً پنج سال طول می‌کشد، حال می‌تواند تا ۱۶ سال را در بر گیرد. او گفت: "این صف در حال طویل شدن است."

با وجود تاخیر های طویل، اکثر هندی ها، گرین کارت را از طریق کار بدست می آورند. طبق معلومات اخیر حکومت ایالات متحده، ۷۶ فیصد هندی های دارندۀ گرین کارت، آن را از طریق کار به دست آورده اند.

در عین زمان، اوریاخیل، بعد از هفت سال انتظار در افغانستان، بالاخره موفق به کسب ویزا شد و در ماه اپریل سال ۲۰۱۷، به لاس انجلس رسید. او می‌گوید که خوشبخت بود که آنجا را ترک کرد در حالیکه اکثر کسانی که "ناجی" بودند، هنوز در آنجا باقی مانده اند.

اوریاخیل با اشاره به وضعیت در افغانستان گفت: "مردم در خطر هستند، آنها قادر به یافتن کار نیستند و هیچ منبع درآمدی نیز ندارند."

ماه گذشته، کانگرس ایالات متحده، اجازۀ صدور ۱۲ هزار ویزای ویژه مهاجرت برای افغان‌ها را صادر کرد و برنامه SIV یا ویزای خاص مهاجرت را تا ماه دسمبر سال ۲۰۲۵، تمدید کرد.

اما مدافعین این برنامه میگویند که این برای پاسخگویی به تقاضاهای رو به افزایش از زمان سقوط کابل در سال ۲۰۲۱ کافی نیست. در حالیکه ۱۴۰ هزار دریافت کننده ویزای خاص مهاجرت در پروسه انتظار برای دریافت آن قرار دارند، مهاجرت به ایالات متحده، در حد یک رویای دور دست برای اکثر افغان ها باقی مانده است.