استخوان های ما با افزایش سن به ضعیفی آغاز میکند.درنهایت بعضی اشخاص مسن توانایی گردش را هم نمیداشته باشند. یک مطالعه جدید این موضوع را مورد بررسی قرار می دهد که آیا افراد مسن میتوانند با ورزش، قدرت تحرک خود را دوام دار سازند.
در حالیکه سن بالا می رود، تحرک فزیکی افراد نیز محدود میگردد. میلارد جانستن و براین اینزورث در همین مرحله قرار دارند و میگویند که فرد در زندگی به یک مرحله میرسد که بدون انجام کاری خود را راحت احساس میکند و نشست را ترجیح میدهد و این باعث از دست دادن توانایی تحرک بدنی میگردد.
اینزورث و جانستن با یک هزار و ششصد داوطلب دیگر در یک مطالعه در مورد افراد مسن و نقش ورزش بر صحت آنها شامل بودند. همه آنها در معرض خطر از دست دادن توانایی قدم زدن قرار داشتند. حدود نصف آنها در ورزشگاه صحی اشتراک داشتند که آن جا حرکات بخش علوی بدن را تمرین مینمودند. اینزورث و جانستن در گروپ دیگر شرکت داشتند که برنامه های فیزیکی انجام داده میشد.
داکترمارکو پیهور این مطالعه را در پوهتنون فلوریدا رهبری مینمود. وی می افزاید که انها برای انجام این برنامه به هیچ نوع تجهیزات مشخص ضرورت نداشتند و به همین منظور این مطالعه درهر نقطه و هرمحیط عملی شده میتواند.
این مطالعه برای دونیم سال طول کشید و براین در مورد پروسه ان میگوید که زمانیکه گردش را اغاز کرد، صرف سی دقیقه پیاده رویی میکرد ولی در جریان چند ماه این پیاده روی به یک ساعت افزایش یافت .
هم چنان جانستن در مورد این مطالعه اضافه میکند که سنین اکثر دوستانش بالاتر از هشتاد سال است و در این گروه، او تنها فردیست که بدون کمک عصا، راه میرود.
داکتر پیهور متوجه این تفاوت بارز صحی میان افراد این گروه شده و میگوید که فعالیت های بدنی مثل یک برنامه تنظیم شده میتواند تا از عدم تحرک بدن جلوگیری کرده و فرد را وارد به حرکت بسازد که این گزینه از برنامه های تعلیمی بهترست.
این برنامه از بسترشدن و یا مرگ افراد جلو گیری کرده نمیتواند، اما این نخستین مطالعه است که نشان میدهد، ورزش میتواند افراد مسن را در گردش طولانی تر کمک کند. این مطالعه در مجله انجمن صحی امریکا به نشر رسیده است.
