تعدادی از زنان فعال افغان در شبکه‌های اجتماعی با فراخوانی زنان و جوانان در شبکه های اجتماعی خاطرات روزهای حاکمیت دورۀ طالبان را بازگویی می کنند.
فرزانه واحدی عکاس به صدای امریکا گفته است که با به اشتراک گذاشتن خاطرات تلخ دورۀ طالبان قصد دارد صدای زنان را منعکس کنند تا در پروسه صلح نادیده گرفته نشوند.
مذاکرات صلح با طالبان بدون حضور نمایندگان حکومت افغانستان در حالی برگزار می شود که نقش وجایگاه زنان در این مذاکرات روشن نیست و زنان نگران دستاوردها و حقوق خویش استند.
در نشست مسکو نمایندگان طالبان حضور زنان را براساس قانون اسلامی دانستند اما قرائتی که طالبان از قانون اسلامی دارند، در دوره حاکمیت طالبان زنان را از هر نوع فعالیت در جامعه محروم کرده بود.
مریم عطایی از ورود طالبان با بسته شدن مکاتب یاد کرده و نوشته است "آن سال من صنف اول بودم و فردای روزی که استاد صورتمان را بوسید به من فهمانده شد دیگر نمی توانم به مکتب بروم. آن سالها برای من، دختران و زنان سالهای تلخ و تاریکی بود." مریم اضافه کرده است با اینکه دوست دارد صلح برقرار شود اما این صلح باید برقرار کنندۀ عدالت اجتماعی، حقوق بشر، حقوق زنان، آزادی های مدنی و آزادی حق بیان باشد.
مریم عطایی که در موسسه حمایت از اطفال در کابل کار می کند به صدای امریکا گفت "ما با نشر و دعوت به بازگویی این خاطرات میخواهیم به افغان ها و خارجیانی که در این گفتگوهای صلح نقش دارند آنچه بر زنان و مردم افغانستان در آن دورۀ سیاه گذشته است را یادآوری کنیم و بگوییم زنان افغان هرگز نمی خواهند صلح به قیمت فراموش شدن و زیر پا گذاشتن هویت زنان و ارزش هایشان به افغانستان آورده شود."
هیات طالبان اخیرا گفتند که یکی از شرایط آن ها برای مصالحه، منحل شدن نیروهای امنیتی افغانستان است. این اظهارات، واکنش های زیادی را در بین مردم برانگیخت. شماری از زنان که همسران و یا فرزندان شان را در صفوف نیروهای امنیتی در جنگ با طالبان از دست داده اند، در شبکه های اجتماعی اعتراض کردند.
بانو سعید که می گوید شوهرش از سوی طالبان در مسیر شاهراه فاریاب – هرات کشته شده، در صفحۀ فیس بوک خود خطاب به شرکت کنندگان نشست صلح نوشته است "به خودم قول دادم که پسر سه ساله ام باید در صف اردوی ملی در برابر دشمنان افغانستان بجنگد و تا بزرگ شدن فرزندم و رسیدن به این آرزو اجازه نخواهم داد اردوی ملی منحل گردد."
