در جریان هفت دهۀ گذشته، روستاهای فرقۀ نژادی کارن به آتش کشیده شده، مردان کارن به دار آویختهو یا به گلوله بسته شده و زنان آن قبیله مورد تجاوز قرار گرفته اند.
نبرد اقلیت های قومی به شمول کارن بر ضد حکومت نظامی میانمار یا برما عامل اصلی رخدادهای ۷۰ سال گذشته بوده است که مورخان آن را طولانی ترین شورشگری در تاریخ جهان خوانده اند.
ولایت کارن در جنوب و جنوب شرق برما "دارفور پنهان" خوانده شده است. جاییکه حدود ۳۵۰ هزار نفر از خانه های شان رانده شده و به جنگل یا کمپ های مهاجران در تایلند پناه برده اند.
اکنون، اکثر نجات یافته‌گان کارن چشم امید خود را به انتخابات تاریخ هشتم نومبر در میانمار دوخته اند که در آن حزب حاکم مورد حمایت قوای نظامی برما در برابر آن سان سوچی، نماد دیموکراسی آن کشور و شماری از احزاب قومی رقابت می کنند.
فرقۀ نژادی کارن نگران است که پیروزی حزب نظامی متحد همبستگی و انکشاف بار دیگر عرصه را بر جمعیت ۱.۵ میلیونی کارن تنگ و دشوار سازد.
هون کیا مینت، رئیس چندین روستای کارن گفت "اگر حزب نظامی به قدرت برسد، ما در عین مسیر حرکت خواهیم کرد و گدا باقی خواهیم ماند. اگر این حزب ببازد، کشور تغییر خواهد کرد، این آخرین برهۀ سرنوشت ساز است".
اقلیتهای قومی به شمول کارن حدود ۴۰ درصد جمعیت ۵۲ میلیونی برما را تشکیل می دهند. برای آنان، انتخابات بیشتر از گامی در مسیر حرکت برما در مسیر دیموکراسی بلکه، روزنه یی برای نیل به آرزوهای دیرین اقلیت های سرکوب شده در آن کشور است.
آغاز اقلیت ستیزی
اندکی پس از آنکه برما در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را بریتانیا گرفت و اکثریت قومی برما قدرت را در دست گرفت، فرقۀ قومی کارن بر ضد حکومت مرکزی به شورش برخاست.
نخستین قانون اساسی برما که در سال ۱۹۴۷ تدوین شد، به پیمانۀ زیاد به اقلیت های آن کشور خود ارادیت داد. پس از کودتای نظامی ۱۹۶۲ در آن کشور، همۀ مندرجات قانون اساسی برما زیرپا شد و همین بود که گروه های شورشی کچین، شن، کارن و سایر اقلیتها بر ضد حکومت قیام کردند.
پیمان های صلح چندین بار میان حکومت برما و اقلیتهای شورشی در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ میلادی امضا شد، اما همواره این پیمان ها نقض شد.
اکنون در آستانۀ انتخابات آن کشور به تاریخ ۱۵ اکتوبر بار دیگر پیمان ملی آتش بس میان اکثر گروه های شورشی و حکومت امضا شده است، اما اکثر اقلیت ها به پابندی حکومت به مواد این توافق بی باور اند. بی باوری ها پس از آن اوج گرفت که ارتش برما در جریان مذاکرات صلح، چندین گروه شورشی مخالف حکومت را هدف قرار داد.
سازمان های بین المللی و ملل متحد در چند دهۀ گذشته موارد نقض حقوق بشر از سوی قوای نظامی برما و شماری از گروه های شورشی آن کشور را با جزئیات ثبت کرده است. حکومت نظامی برما تا حدی پذیرفته است که در جنگ با "سازمانهای دهشت افگن" اقدامات فراقانونی صورت گرفته است.
روزنۀ امید
با وصف این همه سردرگمی، در نهایت آرامش در بخش های این کشور به شمول ولایت کارن برگشته است. پس از پیروزی تین شین در انتخابات سال ۲۰۱۰ در برما و سپس ایجاد یک سلسله اصلاحات دیموکراتیک در آن کشور، اقلیت های قومی کم کم نقش فعال سیاسی خود را اختیار کرده اند.
در میان ۹۳ حزب ثبت و راجستر شده برای رقابت در انتخابات هفتۀ آینده، ۵۹ حزب آن از اقلیت های قومی و دینی نمایندگی می کنند. یک سوم کرسی های پارلمان کنونی برما را نمایندگان مناطقی در اختیار دارند که اقلیت ها در آن ساکن اند. اما هنوز هم بزرگترین هدف این اقلیت ها بر آورده نشده است.
اقلیت ها می خواهند که از منابع طبیعی آن کشور به شمول چوب، گاز طبیعی، طلا و برق آبی سهم خود را داشته باشند که به گفتۀ آنان اکنون این منابع در کیسۀ رژیم حاکم می ریزد. اقلیتها همچنان خواهان حکومت فدرالی اند تا به مناطق شان اندکی خودمختاری داده شود و به یکسان سازی قومی یا "برمایی سازی" اقلیت های قومی نقطۀ پایان گذاشته شود.
در آستانۀ انتخابات هم حزب متحد همبستگی و انکشاف و هم ائتلاف ملی برای دیموکراسی به رهبری آن سان سوچی وعده سپرده اند که در صورت پیروزی حقوق اقلیت ها را اعاده خواهند کرد.
آن سان سوچی با آنکه پشتیبانی گستردۀ اقلیتهای قومی را با خود دارد، از سوی شماری از اقلیتها مورد انتقاد قرار گرفته است که به نگرانی های شان اولویت نمی دهد و نیز اینکه در سرتاسر کشور نامزدان برمایی حزب آن سان سوچی در برابر نامزدان اقلیت های قومی رقابت می کنند. به هر حال شماری از رهبران اقلیت های قومی به این باور اند که می توانند با حزب خانم سوچی حکومت ائتلافی را شکل دهند.
