از چهارشنبه ۱۰ دسمبر برای یک هفته، شهر قونیۀ ترکیه صحنه رقص سماع و دف‌زنی درویشانی است که از سراسر جهان به آن کشور می‌روند تا در بزرگداشت از جلال الدین محمد بلخی در آرامگاه او حضور داشته باشند.
جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی، مولانا و رومی، عارف حکیم و شاعر بزرگ خراسان آن زمان و افغانستان کنونی بود که در ۱۵ میزان سال ۵۸۶ هجری شمسی در بلخ به دنیا آمد.
مثنوی، دیوان شمس، فیه ما فیه، مکتوبات، مجالس سبعه آثار به جا مانده از مولوی است. مثنوی معنوی، در شش دفتر و ۲۶ هزار بیت، بزرگترین اثر عرفانی ادبیات زبان پارسی است.
داکتر عبدالکریم سروش، فیلسوف و نظریه پرداز ایرانی می‌گوید که مثنوی معنوی همانگونه که شاعری ( به گمان اکثریت مولانا عبدالرحمان جامی) گفته است "مثنوی معنوی مولوی، هست قرآن در زبان پهلوی".
آقای سروش در گفتگو با بخش فارسی صدای امریکا با اشاره به رویکرد نظام اسلامی ایران به مولوی و مثنوی معنوی او گفت که هنوز هم عدۀ کثیری از روحانیون ایران مولوی را نمی پسندند.
آقای سروش ماجرای برخورداش با آیت‌الله روح‌الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را حکایت کرده گفت که در دهۀ ۶۰خورشیدی یکی از برنامه های تلویزیونی وی در بارۀ مولانا به دستور خمینی از نشر باز داشته شد.
این مولانا شناس ایرانی می گوید که آقای خمینی هرچند خود خیلی مرید و ارادتمند مولانا بود، اما رشته برنامه های آموزشی تلویزیونی وی را در باب مولوی و مثنوی قطع کرد.
آقای سروش گفت که اقدام به جلوگیری پخش این برنامه پس از آن اتخاذ شد که علی خامنه یی، رئیس جمهور آن وقت ایران در این مورد با آیت الله خمینی صحبت کرد و به گفتۀ رهبر ایران طومار هایی از هر طرف برای قطع این برنامه به آدرس وی فرستاده شده بود.
آقای سروشگفت که در جامعۀ ایران هنوز هم شمار زیاد روحانیون مولوی بلخی را نمی پسندند و به گفتۀ وی یک دلیل آن این است که آثار مولانا را نخوانده اند. این پژوهشگر ایرانی می گوید که خواندن کتاب مولوی به هر حال ساده هم نیست و باید بر آن زیاد دقت کرد.
به گفتۀ داکتر سروش "مولوی، عشقنامه است و فضای آثار او فضایی دیگر است که با فضای کتاب‌های دینی فرق دارد و آدم باید آمادگی مواجهه با این کلام را داشته باشد."
