صد‌ها هزار نفر که اکثر آنان شاگردان مکاتب بودند، در شهرهای مختلف جهان، به شمول واشنگتن دی سی، به هدف اصلاح قوانینِ ایالات متحده در کنترول خرید و مالکیت اسلحه، راهپیمایی کردند.
سلسلۀ این مظاهرات ماه گذشته پس از آن آغاز یافت که یک شاگرد مسلح در روز ولنتاین در لیسه مارجوری استونمن داگلاس در شهر پارکلند ایالت فلوریدا، ۱۷ تن را کشت.
در سراسر ایالات متحده، شاگردان، والدین، معلمان و سایر فعالان به جاده ها برآمدند تا از سیاستمداران و قانونگذاران خواستار اقدامات کنترول شدیدتر اسلحه شوند.
کرستین گنزالس، یک شاگرد لیسه جان اف کنیدی نیویارک، میگوید دیدن این که چیزی شبیه به واقعۀ لیسۀ پارکلند بتواند در شهر او اتفاق بیافتد، برایش به عنوان یک شاگرد مکتب، "خیلی وحشتناک" است.
برخی از اعضای این گروه از معترضان خواستند تا دیدگاه های مختلف خود را در مورد خشونت ناشی از اسلحه بیان دارند.
در همین حال، در سواحل غربی ایالات متحده ، در اوکلند، کالیفرنیا، معترضان جوان با افراد مسن تر پیوستند. برخی از آن ها تجارب شخصی خشونت ناشی از اسلحه داشتند.
کیت مک گلاشن، یک نرس در شهر برکلی – کلیفرنیا، حکایت میکند که ۲۳ سال پیش، "در عرصۀ مراقبت های صحی زنان ، دریک کلینیک در بروکلین، ماساچوست ، جای که من کار میکردم، شلیک صورت گرفت که در آن چهار تن کشته و تعداد بیشتری زخمی شدند".
با این حال، همگی با این هدف راهپیمایی موافق نیستند. جو، باشندۀ نیویارک و مخالف راهپیمایی، از حق داشتن سلاح دفاع میکند و میگوید که این حق اش را قانون اساسی تضمین کرده است. جو میافزاید: "من احساس می کنم این راهپیمایی مشکلی را حل نمیکند. با ممنوعیت سلاح های نیمه اتومات که آنها سعی در تقاضای ممنوع بودن آن را دارند، خشونت کاهش نخواهد یافت."
اما برای کسانی که در این رویداد شرکت دارند، امیدوارند که این حرکت ادامه یابد.
هنرمندان شهیر و معروف در مراسم این راهپیمایی و تظاهرات با هنرنمایی شرکت کردند. شاگردان مکتب مارجوری استونمن داگلاس و ایما گنزالس سخنرانی کردند و با شش دقیقه و ۲۰ ثانیه ، به اندازۀ وقتی که شلیک های ماه فبروری طول کشید ، سکوت اختیار کردند.