ایران در تلاش است تا با کمک به طالبان، مشارکت ستراتیژیک میان کابل و واشنگتن را که موافقتنامۀ آن در ماه اپریل به امضا رسید، از مسیر منحرف سازد. روزنامۀ تلگراف لندن با نشر این مطلب گفته است که تهران همچنان می خواهد با این اقدام گزینه یی داشت باشد که در انتقام جویی از حملۀ احتمالی ایالات متحده بر تاسیسات هستوی ایران، خشونت را در افغانستان دامن بزند.
تصمیم ایران برای جواز دادن به دفتر طالبان در آن کشور بازتاب دهندۀ افزایش چشمگیر پشتیبانی تهران از آن گروه می باشد، هر چند که رژیم ایران یکی از دشمنان سرسخت طالبان در زمان حاکمیت آن گروه در افغانستان بود.
بن فارمر، نویسندۀ روزنامۀ تلگراف لندن از قول یک مقام غربی که نامی از وی برده نشده است، می نگارد که ایران مایل است به خاطر نیل به هدف نهایی خود که همانا تسریع روند خروج سربازان امریکایی از افغانستان است، اندیشه و ارزش های عمیق مذهبی خود را کنار بگذارد، زیرا به گفتۀ این مقام، اکنون ایالات متحده دشمن بزرگتر ایران است. این اقدام ایران تکیه به قول معروف است که دشمن دشمن، دوست است.
اما بهروز سور اسرافیل، تحلیلگر مسایل ایران در واشنگتن می گوید که اگر ایران با این حرکت می خواهد پس از خروج نیرو های خارجی و یا هم در صورت وارد شدن طالبان در عرصۀ سیاسی افغانستان، ابزار نفوذ در آن کشور داشته باشد، خیلی دیر شده است. او اضافه می کند که این تلاش ایران جایی را نخواهد گرفت زیرا پاکستان با نفوذ بیش از حدی که در میان طالبان دارد، بیشتر نقش تعیین کننده داشته و از نقطه نظر اعمال نفوذ در میان طالبان سهم و شانس کمتری نصیب ایران می شود.
تصمیم افغانستان برای امضای موافقتنامۀ همکاری های ستراتیژیک که زمینه ساز ادامۀ حضور شماری از سربازان امریکایی در افغانستان فرا تر از سال 2014 است، شاید سبب شده باشد که تهران کمک بیشتری را به شورشیان در افغانستان مهیا سازد.
فرماندهان ناتو می گویند که ایران از دیر زمان سلاح خفیف و آموزش را برای طالبان فراهم کرده است. اما حقیقت این است که بخش عمدۀ مساعدت و حمایت طالبان از سوی پاکستان جریان می یابد.
جامی انگرام، تحلیلگر مسایل شرق میانه در لندن ابراز عقیده می کند که حمایت ایران از گروه طالبان می تواند به مثابۀ ضربه یی بر آن گروه تلقی شود، زیرا بخش عمدۀ تمویل طالبان از سوی عناصری در حوزه خلیج فارس صورت می گیرد که رابطۀ خوبی با ایران ندارند. او همچنان می گوید که ممکن پاکستان نیز خواستار نفوذ ایران در بین طالبان نباشد.
اما داکتر منظور اعجاز، تحلیلگر پاکستانی می گوید که در شماری از مسایل ایران و پاکستان علایق مشترک دارند و نمی توان گشایش دفتر طالبان را در ایران به عنوان یک اقدام هماهنگ شده نفی کرد. او استدلال می کند که خاموش ساختن جنبش بلوچ های ساکن در دو سوی مرز ایران و پاکستان، موضوعی است که هر دو کشور در رابطه به آن توافق نظر دارند. به باور این تحلیلگر پاکستانی ایران نمی خواهد که از ناحیۀ بلوچ های ساکن در آن کشور مشکلی داشته باشد، پس با هر آنچه در توان دارد پاکستان را در سرکوب کردن جنبش بلوچ ها کمک خواهد کرد.
هر چند منابع طالبان گزارش روزنامۀ تلگراف مبنی بر گشایش دفتر آن گروه را در ایران رد کرده اند، اما ایران تلاش داشت تا مانع امضای موافقتنامۀ همکاری های ستراتیژیک میان افغانستان و ایالات متحده شود، تا جاییکه ابوالفضل ظهروند، سفیر ایران در کابل به گونۀ آشکارا گفته بود که در صورت امضای این سند، ایران صد ها هزار مهاجر افغان را از خاک خود بیرون خواهد کرد.
تصمیم ایران برای جواز دادن به دفتر طالبان در آن کشور بازتاب دهندۀ افزایش چشمگیر پشتیبانی تهران از آن گروه می باشد، هر چند که رژیم ایران یکی از دشمنان سرسخت طالبان در زمان حاکمیت آن گروه در افغانستان بود.
بن فارمر، نویسندۀ روزنامۀ تلگراف لندن از قول یک مقام غربی که نامی از وی برده نشده است، می نگارد که ایران مایل است به خاطر نیل به هدف نهایی خود که همانا تسریع روند خروج سربازان امریکایی از افغانستان است، اندیشه و ارزش های عمیق مذهبی خود را کنار بگذارد، زیرا به گفتۀ این مقام، اکنون ایالات متحده دشمن بزرگتر ایران است. این اقدام ایران تکیه به قول معروف است که دشمن دشمن، دوست است.
اما بهروز سور اسرافیل، تحلیلگر مسایل ایران در واشنگتن می گوید که اگر ایران با این حرکت می خواهد پس از خروج نیرو های خارجی و یا هم در صورت وارد شدن طالبان در عرصۀ سیاسی افغانستان، ابزار نفوذ در آن کشور داشته باشد، خیلی دیر شده است. او اضافه می کند که این تلاش ایران جایی را نخواهد گرفت زیرا پاکستان با نفوذ بیش از حدی که در میان طالبان دارد، بیشتر نقش تعیین کننده داشته و از نقطه نظر اعمال نفوذ در میان طالبان سهم و شانس کمتری نصیب ایران می شود.
تصمیم افغانستان برای امضای موافقتنامۀ همکاری های ستراتیژیک که زمینه ساز ادامۀ حضور شماری از سربازان امریکایی در افغانستان فرا تر از سال 2014 است، شاید سبب شده باشد که تهران کمک بیشتری را به شورشیان در افغانستان مهیا سازد.
فرماندهان ناتو می گویند که ایران از دیر زمان سلاح خفیف و آموزش را برای طالبان فراهم کرده است. اما حقیقت این است که بخش عمدۀ مساعدت و حمایت طالبان از سوی پاکستان جریان می یابد.
جامی انگرام، تحلیلگر مسایل شرق میانه در لندن ابراز عقیده می کند که حمایت ایران از گروه طالبان می تواند به مثابۀ ضربه یی بر آن گروه تلقی شود، زیرا بخش عمدۀ تمویل طالبان از سوی عناصری در حوزه خلیج فارس صورت می گیرد که رابطۀ خوبی با ایران ندارند. او همچنان می گوید که ممکن پاکستان نیز خواستار نفوذ ایران در بین طالبان نباشد.
اما داکتر منظور اعجاز، تحلیلگر پاکستانی می گوید که در شماری از مسایل ایران و پاکستان علایق مشترک دارند و نمی توان گشایش دفتر طالبان را در ایران به عنوان یک اقدام هماهنگ شده نفی کرد. او استدلال می کند که خاموش ساختن جنبش بلوچ های ساکن در دو سوی مرز ایران و پاکستان، موضوعی است که هر دو کشور در رابطه به آن توافق نظر دارند. به باور این تحلیلگر پاکستانی ایران نمی خواهد که از ناحیۀ بلوچ های ساکن در آن کشور مشکلی داشته باشد، پس با هر آنچه در توان دارد پاکستان را در سرکوب کردن جنبش بلوچ ها کمک خواهد کرد.
هر چند منابع طالبان گزارش روزنامۀ تلگراف مبنی بر گشایش دفتر آن گروه را در ایران رد کرده اند، اما ایران تلاش داشت تا مانع امضای موافقتنامۀ همکاری های ستراتیژیک میان افغانستان و ایالات متحده شود، تا جاییکه ابوالفضل ظهروند، سفیر ایران در کابل به گونۀ آشکارا گفته بود که در صورت امضای این سند، ایران صد ها هزار مهاجر افغان را از خاک خود بیرون خواهد کرد.
