از زمان آغاز جنگ داخلی سوریه در سال ۲۰۱۱، شماری زیادی از خبرنگاران توسط گروه های افراطی و دولت سوریه هدف قرار گرفته که به گفتهٔ کمیتهٔ حفاظت از خبرنگاران، بستگان و همکاران این خبرنگاران بازداشت شده هیچ سر‌نخی از آنها بدست ندارند.
در سال ۲۰۱۲، سروان کجو، خبرنگار صدای امریکا با آستن تایس، روزنامه‌نگار مستقل امریکایی که برای تهیه گزارش قصد سفر به سوریه را داشت، ملاقات کرد. چند ماه بعد، تایس در یک پوستهٔ بازرسی در دمشق سوریه ناپدید شد و فراتر از ویدیوی کوتاهی که پنج هفته بعد به اشتراک گذاشته شد و تایس را با چشمان بسته و اسیر نشان می داد، خانواده و دوستانش تاکنون چیزی بیشتری در بارهٔ او نشنیده اند.
خانواده او معتقدند که او زنده است و در اسارت به سر می‌برد و دهه گذشته را صرف تلاش برای بازگشت او کرده اند.
سروان، خبر نگار صدای امریکا می‌گوید که چندی قبل از سفر آستن با او در واشنگتن آشنا شد و او درگیری در سوریه را از نزدیک دنبال می‌کرد و قصد داشت برای گزارش‌دهی به آنجا برود. سروان افزود که وقتی آستن در بارهٔ سوریه صحبت می‌کرد بسیار احساساتی شده بود.
آستن با انتقاد از سیستم گزارش‌دهی از سوریه گفت: "آنها نمی‌دانند. آنها این درگیری را در چارچوب قرار نمی‌دهند. آنها به طور مؤثر صدای افرادی را که تحت تأثیر این جنگ قرار گرفته اند بیان نمی‌کنند."
بر اساس جزییاتی از جمله محل پوست بازرسی که آستن در آن بازداشت شده بود و آی‌پی آدرس ویدیوی منتشر شده، خانواده و مقامات امریکایی معتقدند که آستن در سوریه نگهداری می شود.
هیچ گروه مسلح یا افراطی ادعای داشتن آستن را نکرده اند و در حالی که دولت بشارالاسد علناً اعتراف داشتن او را نکرده است، اما کسانی که در دولت او با این قضیه آشنا اند مایل به ملاقات با مقامات درباره تلاش برای یافتن و بازگرداندن آستن بوده اند.
خانواده و حامیان آستن با این فرض که او هنوز زنده است به تلاش خود ادامه داده و اذعان می‌کنند که حمایت از آستن یک مبارزه است.
دبرا و مارک تایس، والدین آستن در ده سال گذشته تلاش کرده اند و حتا در سال ۲۰۱۴مادر آستن ۸۳ روز را در جستجوی پسرش در دمشق سپری کرد.
او حاضر نیست امید خود را از دست بدهد و حتی اکنون از تصمیم پسرش برای گزارش‌دهی از سوریه در چنین زمان خطرناکی حمایت می کند.
او گفت: "می‌دانید، وقتی [آستن] گفت که می‌خواهم به سوریه برود، قلبم تپید، اما می‌دانستم که می‌خواهد برود. مه همواره تمام اطفالم را تشویق کرده ام که خودشان راه خود را انتخاب کنند اما این چیزی بود که من دوباره در مورد آن فکر کردم".
آستن که قبل از خبرنگاری در نیروی دریایی ایالات متحده خدمت کرده و به افغانستان و عراق اعزام شده بود، در آنزمان ۳۱ ساله بود.
مادرش گفت: "او به آنجا [سوریه] رفت تا داستان مردم عادی را که تحت تأثیر درگیری در سوریه قرار گرفته اند بازگو کند. "
سروان می‌گوید که آستن معتقد بود که پوشش غرب از سوریه برای درک واقعیت وضعیت و کمک به مردم کافی نبود.
آستن از ماه می ۲۰۱۲ الی بازداشتش درگیری سوریه را برای رسانه‌ها از جمله مک‌کلاجی و واشنگتن پست تحت پوشش قرار داد و جوایزی را نیز دریافت کرد که در غیابش اعطا شد.
اما علاقه آستن به گزارش‌دهی در زمان خطرناکی برای خبرنگاران در سوریه برابر شده بود.
نیروهای سوری در ماه فبروی ۲۰۱۲، ماری کول ون، خبرنگار سندی تایمز بریتانیا و رمی اوکلک خبرنگار آزاد فرانسوی را کشتند و در ماه نوامبر جمیز فولی و جان کنتلی ربوده شدند.
سپس داعش جمیز فولی و چندین گروگان دیگر از جمله خبرنگاران و امدادرسانان امریکایی، بریتانیوی و جاپانی را کشتند. سرنوشت جان کنتلی که مجبور شده بود در فلم‌های تبلغیاتی ظاهر شود مانند آستن نامعلوم است.
ایالات متحده همواره برای پیدا کردن و آزادی آستن تلاش کرده است. در سال ۲۰۲۰ دو مقام ارشد اداره دونالد ترمپ، رییس جمهور پیشین امریکا به سوریه سفر کردند و در ماه می ۲۰۲۲ راجر کارستنز، فرستادهٔ ویژه جو بایدن، رییس جمهور امریکا در امور گروگان‌ها با رییس استخبارات لبنان به عنوانی بخشی از تلاش‌ها برای از سرگیری مذاکرات با سوریه گفتگو کرد.
تلاش های ایالات متحده برای آزادی سایر امریکایی های بازداشت شده امید خانواده آستن را تجدید کرده است.
هنگامی که آنها در ماه می با آقای بایدن ملاقات کردند، رییس جمهور به آزادی ترور رید، یک منسوب پیشین نیروی دریایی که پس از سه سال زندان در روسیه آزاد شده بود، اشاره کرد.
دبرا تایس گفت: "چیزهایی که [رییس جمهور بایدن] گفت بسیار امیدوار کننده بود. اما آنچه آستن به آن نیاز دارد اقدام است. و این چیزی است که برای مدت طولانی صورت نگرفته است."
خبر نگاران امریکایی و همکاران پیشین آستن نیز به خانواده او در تلاش‌هایشان پیوسته اند.
بل مک‌کارن، مدیر اجرایی کلب ملی مطبوعات، به زنده نگه داشتن این قضیه در رسانه‌ها تعهد کرده است.
او گفت: "ما او را در این ۱۰ سال ندیده‌ایم یا از او نشنیده‌ایم. امید اندکی برای ادامه دادن وجود دارد، بنابراین باید آن چیزها را توسعه دهیم."
چهارده اگست دهمین سال از آخرین تماس آستن با خانواده‌اش می‌شود. مادرش امیدوار است که او دوباره با خانواده یکجا شود.
او گفت: "آستن وقتی به خانه بیآید، انتخاب‌های زیادی خواهد داشت، و من فقط می‌بینم که او چگونه مسیر خود را بازتعریف می‌کند... من از او در هر کاری که تصمیم بگیرد حمایت خواهم کرد."