طب سنتی مجموعه یی از دانش، مهارت و کارکرد های مبنی بر نگرش ها، باور ها و تجارب بومی فرهنگ های مختلف است که برای حفظ صحت و نیز پیشگیری، تشخیص، بهبود یا درمان بیماری های فزیکی و بدنی به کار گرفته می شود.
طب سنتی که از سوی سایر مردم (بیرون از محدودۀ فرهنگ بومی) پذیرفته می شود، به گونۀ اغلب به آن اصطلاح طب بدیل یا متمم به کار برده می شود.
دوا های گیاهی شامل گیاه ها، مواد گیاهی، فرآورده های گیاهی و محصولات نهایی گیاهی است که بخشی از بته یا سایر مواد بته ها را به عنوان یکی از محتویات فعال در خود می داشته باشد.
در شماری از کشور های آسیایی و افریقایی حدود هشتاد در صد نفوس برای مراقبت های ابتدایی صحی، به طب و دوا های سنتی وابسته می باشند و در اکثر کشور های انکشاف یافته هفتاد تا هشتاد درصد نفوس بعضی اشکال طب بدیل یا متمم به گونۀ مثال طب سوزنی را به کار بسته اند.
درمان گیاهی محبوب و مشهور ترین شکل طب سنتی است و در بازار های جهانی درآمد بسیار زیادی دارد.
درآمد دوا های گیاهی در سالهای 2003 تا 2004 در اروپای غربی به پنج میلیارد دالر می رسید. فروش محصولات دوایی گیاهی در سال 2005 در چین به 14 میلیارد دالر دالر می رسید و برازیل در سال 2007 در بخش طب گیاهی 160 میلیون دالر درآمد داشت.
آزمون ها
طب سنتی در بعضی جوامع از هزاران سال به اینسو کاربرد داشته است. در حالیکه آداب طب سنتی توسط نفوس جدید پذیرفته می شود، این امر آزمون هایی را نیز با خود دارد.
آداب طب سنتی در فرهنگ ها و مناطق مختلف پذیرفته شده است، بدون اینکه موازی و همگام با پیشرفت معیار های و روش های بین المللی برای ارزیابی، به پیش برود.
اکثر کشور های جهان برای طب سنتی پالیسی و مقررات ندارد. تنظیم محصولات طب سنتی، روش ها و یا افراد شاغل در این زمینه به دلیل دگرگونی ها در تعریف و طبقه بندی درمان با دوا های سنتی، امر نهایت دشواری است.
به گونۀ مثال یک گیاه مشخص در یک کشور به عنوان محصول غذایی، در کشور دیگری متمم غذایی و در یک جای دیگر دوای گیاهی تعریف می شود.
تنظیم طب سنتی و توزیع محصولات گیاهی با توجه به این همه اختلاف و دگرگونی در سطح کشور ها، مستلزم دسترسی بین المللی به آن می باشد.
مصئونیت، موثریت و کیفیت
شواهد علمی به دست آمده از آزمایش ها برای ارزیابی مصئونیت و کیفیت محصولات و روش های طب سنتی، محدود است. شواهد نشان می دهد که شماری از دوا ها و روش های درمانی موثر واقع شده است، حالانکه ضرورت برای مطالعات بیشتر در مورد شماری از محصولات و روش های طب سنتی محسوس است.
مقتضیات و روش ها برای پژوهش و ارزیابی روش ها و محصولات طب سنتی پیچیده است، به گونۀ مثال ارزیابی کیفیت محصولات نهایی گیاهی می تواند دشوار باشد.
مصئونیت، موثریت و کیفیت محصولات دوایی گیاهی بستگی به کیفیت منبع مواد و نیز چگونگی به کار گیری عناصر در طول روند تولید این دوا ها می باشد.
مواد گیاهی برای محصولات دوایی، از نباتات وحشی و گیاه های کشت شده برای مقاصد طبی جمع آوری می شود. گسترش بازار محصولات گیاهی می تواند سبب افزایش فصل گیاه های مشخص شده و تنوع بیولوژیکی را تهدید کند.
آداب ضعیف مدیریتی و روش های کشت می تواند سبب انقراض انواع معروض به خطر نباتات و تخریب منابع طبیعی شود. برای پایداری و ماندگار ساختن طب سنتی به تلاش ها جهت حفظ انواع گیاه ها و دانش در مورد نحوۀ کاربرد آنها نیاز است.
کاربرد دوا ها
شماری از مردم به این باور اند که دوا های سنتی به خاطر طبیعی یا سنتی بودن مصئون و بی ضرر است. با اینحال، دوا ها و روش های طب سنتی در صورت کاربرد روش ها یا محصولات بی کیفیت، اخذ نا مناسب دوا ها و یا هم دریافت همزمان فرآورده های گیاهی با سایر دارو ها می تواند سبب بروز حالات وخیم و زیانبار شود.
افزایش آگاهی بیماران در مورد کاربرد مصئون دوا های گیاهی، آموزش های بیشتر در این زمینه، هماهنگی و ارتباط میان عرضه کنندگان خدمات طب سنتی و عصری از اهمیت ویژه برخوردار است.
سازمان جهانی صحت و کشور های های عضو آن در همکاری با هم به هدف پشتیبانی و خلط کردن طب سنتی در نظام صحی کشور ها کار می کنند تا از یک سو محصولات و روش های طب سنتی قانونمند شود و از سوی دیگر عرضه کنندگان خدمات را به مصئونیت و کیفیت کار شان مکلف سازد.
همچنان محصولات مصئون، موثر و با کیفیت بر مبنای شواهد دست داشته به کار گرفته شود. طب سنتی به عنوان بخشی از مراقبت های صحی اولیه جا به خود اختیار کند تا باشد که دسترسی به خدمات صحی افزایش یافته و دانش و منابع طب سنتی حفظ شود.
در نهایت با ارتقای مهارت ها و دانش عرضه کنندگان خدمات طبی سنتی از مصئونیت بیماران اطمینان حاصل شود.
طب سنتی که از سوی سایر مردم (بیرون از محدودۀ فرهنگ بومی) پذیرفته می شود، به گونۀ اغلب به آن اصطلاح طب بدیل یا متمم به کار برده می شود.
دوا های گیاهی شامل گیاه ها، مواد گیاهی، فرآورده های گیاهی و محصولات نهایی گیاهی است که بخشی از بته یا سایر مواد بته ها را به عنوان یکی از محتویات فعال در خود می داشته باشد.
در شماری از کشور های آسیایی و افریقایی حدود هشتاد در صد نفوس برای مراقبت های ابتدایی صحی، به طب و دوا های سنتی وابسته می باشند و در اکثر کشور های انکشاف یافته هفتاد تا هشتاد درصد نفوس بعضی اشکال طب بدیل یا متمم به گونۀ مثال طب سوزنی را به کار بسته اند.
درمان گیاهی محبوب و مشهور ترین شکل طب سنتی است و در بازار های جهانی درآمد بسیار زیادی دارد.
درآمد دوا های گیاهی در سالهای 2003 تا 2004 در اروپای غربی به پنج میلیارد دالر می رسید. فروش محصولات دوایی گیاهی در سال 2005 در چین به 14 میلیارد دالر دالر می رسید و برازیل در سال 2007 در بخش طب گیاهی 160 میلیون دالر درآمد داشت.
آزمون ها
طب سنتی در بعضی جوامع از هزاران سال به اینسو کاربرد داشته است. در حالیکه آداب طب سنتی توسط نفوس جدید پذیرفته می شود، این امر آزمون هایی را نیز با خود دارد.
آداب طب سنتی در فرهنگ ها و مناطق مختلف پذیرفته شده است، بدون اینکه موازی و همگام با پیشرفت معیار های و روش های بین المللی برای ارزیابی، به پیش برود.
اکثر کشور های جهان برای طب سنتی پالیسی و مقررات ندارد. تنظیم محصولات طب سنتی، روش ها و یا افراد شاغل در این زمینه به دلیل دگرگونی ها در تعریف و طبقه بندی درمان با دوا های سنتی، امر نهایت دشواری است.
به گونۀ مثال یک گیاه مشخص در یک کشور به عنوان محصول غذایی، در کشور دیگری متمم غذایی و در یک جای دیگر دوای گیاهی تعریف می شود.
تنظیم طب سنتی و توزیع محصولات گیاهی با توجه به این همه اختلاف و دگرگونی در سطح کشور ها، مستلزم دسترسی بین المللی به آن می باشد.
مصئونیت، موثریت و کیفیت
شواهد علمی به دست آمده از آزمایش ها برای ارزیابی مصئونیت و کیفیت محصولات و روش های طب سنتی، محدود است. شواهد نشان می دهد که شماری از دوا ها و روش های درمانی موثر واقع شده است، حالانکه ضرورت برای مطالعات بیشتر در مورد شماری از محصولات و روش های طب سنتی محسوس است.
مقتضیات و روش ها برای پژوهش و ارزیابی روش ها و محصولات طب سنتی پیچیده است، به گونۀ مثال ارزیابی کیفیت محصولات نهایی گیاهی می تواند دشوار باشد.
مصئونیت، موثریت و کیفیت محصولات دوایی گیاهی بستگی به کیفیت منبع مواد و نیز چگونگی به کار گیری عناصر در طول روند تولید این دوا ها می باشد.
مواد گیاهی برای محصولات دوایی، از نباتات وحشی و گیاه های کشت شده برای مقاصد طبی جمع آوری می شود. گسترش بازار محصولات گیاهی می تواند سبب افزایش فصل گیاه های مشخص شده و تنوع بیولوژیکی را تهدید کند.
آداب ضعیف مدیریتی و روش های کشت می تواند سبب انقراض انواع معروض به خطر نباتات و تخریب منابع طبیعی شود. برای پایداری و ماندگار ساختن طب سنتی به تلاش ها جهت حفظ انواع گیاه ها و دانش در مورد نحوۀ کاربرد آنها نیاز است.
کاربرد دوا ها
شماری از مردم به این باور اند که دوا های سنتی به خاطر طبیعی یا سنتی بودن مصئون و بی ضرر است. با اینحال، دوا ها و روش های طب سنتی در صورت کاربرد روش ها یا محصولات بی کیفیت، اخذ نا مناسب دوا ها و یا هم دریافت همزمان فرآورده های گیاهی با سایر دارو ها می تواند سبب بروز حالات وخیم و زیانبار شود.
افزایش آگاهی بیماران در مورد کاربرد مصئون دوا های گیاهی، آموزش های بیشتر در این زمینه، هماهنگی و ارتباط میان عرضه کنندگان خدمات طب سنتی و عصری از اهمیت ویژه برخوردار است.
سازمان جهانی صحت و کشور های های عضو آن در همکاری با هم به هدف پشتیبانی و خلط کردن طب سنتی در نظام صحی کشور ها کار می کنند تا از یک سو محصولات و روش های طب سنتی قانونمند شود و از سوی دیگر عرضه کنندگان خدمات را به مصئونیت و کیفیت کار شان مکلف سازد.
همچنان محصولات مصئون، موثر و با کیفیت بر مبنای شواهد دست داشته به کار گرفته شود. طب سنتی به عنوان بخشی از مراقبت های صحی اولیه جا به خود اختیار کند تا باشد که دسترسی به خدمات صحی افزایش یافته و دانش و منابع طب سنتی حفظ شود.
در نهایت با ارتقای مهارت ها و دانش عرضه کنندگان خدمات طبی سنتی از مصئونیت بیماران اطمینان حاصل شود.