ایالات متحده روز جمعه ۲۸ جولای (ششم اسد) بسته کمک نظامی جدیدی به ارزش حدود ۳۴۰ میلیون دالر را برای تایوان اعلام کرد.
قصر سفید در بیانیه‌ای گفت که این بستهٔ کمکی جدید از بودجه بخش خدمات دفاعی و تعلیم و تربیهٔ وزارت دفاع تامین خواهد شد.
یک مقام امریکایی که نخواست نامش در این گزارش ذکر شود گفت که این بسته شامل تجهیزات استخباراتی، نظارتی و کشفی و همچنان مهمات سلاح‌های سبک می‌باشد، اما می تواند شامل موارد دیگری نیز شود.
کانگرس ایالات متحده به رییس جمهور این کشور اجازه داده تا با همان روشی که پس از تهاجم روسیه بر اوکراین به این کشور کمک کرده از ذخایر نظامی امریکا به تایوان نیز کمک کند.
این اقدام ایالات متحده یقیناً سبب خشم چین خواهد شد. چین تایوان را بخشی از قلمرو خود می‌داند و می‌گوید که یک روزی این جزیره را به خاک خود محلق خواهد کرد و اگر نیاز افتد از زور نیز کار خواهد گرفت.
تایوان و چین در سال ۱۹۴۹ پس از یک جنگ داخلی از هم جدا شدند و نیروهای ملی‌گرای شکست خورده به تایوان فرار کردند و در آنجا حکومتی را ایجاد کردند که بعد‌ها به یک دموکراسی پر جنب و جوش تبدیل شد.
چین در سال‌های اخیر فشار خود بر تایوان را افزایش داده است تا این جزیره که حکومت آن دموکراتیک است، حاکمیت بیجینگ را بپذیرد.
حکومت تایوان گفته است که خواهان صلح است، اما هشدار داده است که اگر زیر حملهٔ چین قرار بگیرد، از خود دفاع خواهد کرد.
ایالات متحده نیز می خواهد با فراهم کردن کمک‌های تسلیحاتی قدرت نظامی تایوان را تقویت کند تا از تهاجم احتمالی چین جلوگیری کند.
ایالات متحده تایوان را به صفت یک کشور مستقل به رسمیت نمی‌شناسد، اما روابط خود را با تایپی حفظ کرده و از حق تایوانی‌ها برای خود ارادیت و تصمیم‌گیری برای تعیین سرنوشت شان حمایت کرده است که مراودات نظامی و فروش تسلیحات بخشی از این حمایت است.
ایالات متحده در مورد اینکه آیا از تایوان دفاع نظامی خواهد کرد یا خیر، ابهام داشته اگر چه در چندین دههٔ پسین به این کشور سلاح فروخته تا از خود دفاع کند.
در سال‌های اخیر روابط میان واشنگتن و بیجینگ روی مسایل مختلف تیره شده است. مناقشۀ تجارت دوجانبه، نقض حقوق اقلیت‌ها در چین، به ویژه مسلمانان اویغور در شین ژیانگ و وضع قوانین سختگیرانه چین بر هانگ کانگ از موضوعات جنجال برانگیز با ایالات متحده است.
موقف چین در برابر تایوان و حمایت امریکا از تایوان و مناقشه در آب‌های جنوب چین که چندین کشور منطقه بر آن ادعای مالکیت دارند، از عوامل عمدۀ دیگر تیرگی روابط میان دو اقتصاد بزرگ جهان است.