چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار
گروهی از جوانان کابل که درد و رنج مردم غزنی آنان را نیز دردمند ساخته بود، با راه‌اندازی یک فعالیت رضاکارانه از مردم دعوت کردند تا با اهدای خون و کمک های ضروری به یاری مردم غزنی بشتابند.
پنج روز جنگ در غزنی خسارات جانی و مالی زیادی به مردم وارد کرده است و کمبود امکانات صحی گروهی از جوانان کابل را تشویق کرد تا سهم و مسوولیت انسانی شان را در مقابل هم وطنان شان انجام دهند.
آنان با راه‌اندازی کمپاین در فیسبوک خواهان جمع آوری دارو برای زخمیان جنگ شدند. این کمپاین سه روزه توجه رضاکاران زیادی را در داخل و خارج افغانستان جلب کرد.
عطیه مهربان عضو اين گروه به صدای امریکا گفت "غزنی در آتش می‌سوخت؛ دکان ها آتش گرفتند، خانه ها ویران شدند و انسان را سلاخی کردند. اگر 'بنی آدم اعضای یکدیگر اند'، من چگونه میتوانم ازین همه بی تفاوت بگذرم؟ تصمیم گرفتیم کاری برای غزنی انجام دهیم؛ اگرچه کم، اگرچه محدود، اگرچه کم سود. ما توانایی درمان درد از دست دادن عزیزی را نداریم اما اگر دست یک نفر، فقط یک نفر را هم بگیریم و تبسمی بر لبی بیاوریم، پس‌کاری کرده ایم. من برای همین تبسم اگرچه بر لب یک کودکی، یک مادری و یک پدر قامت خمیده ای، درین کار کوچک سهیم بودم."
کارها و فعالیت های رضاکارانه در جریان آفات و مصیبت های بزرگ و جنگ در کشورهای دیگر از جمله جاپان و امریکا نقش زیادی داشته است. با اینکه دولت ها در مقابل شهروندان مسئولیت دارند اما در مصبیت های اینچنینی که ابعاد فاجعۀ انسانی و مالی بزرگ است، نقش و اهمیت کارهای رضاکارانه و همیاری مردم مهم است.
با اینکه تعداد افراد رضاکار بسیار زیاد نبود اما این گروه کوچک توانستند با اهدای خون و کمک های مالی به خانواده های آسیب دیده سهم بزرگی در یاری رساندن مردم متضرر داشته باشند.
فرهنگ کار رضاکارانه در افغانستان بسیار نوپا است و همیشه مردم از مسئولان و دولت تقاضای کمک و حل مشکلات را دارند، اما در این اواخر جوانان با درک نقش فرهنگ کار رضاکارانه به ترویج و نهادینه سازی این فرهنگ در بین مردم تلاش دارند.