جمعی از زنان سرشناس و فعال از ۱۴ کشور جهان روز یکشنبه۳۰ اکتوبر (هشتم عقرب) با انتشار نامۀ سرگشاده خواستار اخراج فوری جمهوری اسلامی ایران از کمیسیون زنان سازمان ملل متحد شدند.
امضاکنندگان نامه که در میان آنان هلری کلنتن، وزیر خارجۀ پیشین ایالات متحده، میشل اوباما و لورا بوش، بانوهای نخست پیشین ایالات متحده، و ملاله یوسفزی، برنده جایزه صلح نوبل، شامل اند، سرکوب شدید معترضان توسط نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی را محکوم کرده‌اند.
آنان با اشاره به آغاز دورۀ چهار سالۀ ایران در کمیسیون امور زنان ملل متحد در اوایل سال جاری میلادی گفته‌اند که این نهاد برجستۀ جهانی منحصراً به ترویج برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان اختصاص دارد و ظلم و ستم نظام‌مند و طولانی‌مدت حکومت ایران بر زنان ایرانی، دولت جمهوری اسلامی را فاقد صلاحیت عضویت در این نهاد می‌کند.
در این نامه به نابرابری جنسی و جنسیتی و تبعیض قانونی علیه زنان ایرانی در زمینۀ ازدواج، طلاق، ارث، پرستاری فرزند، و پوشش زیر سایه جمهوری اسلامی اشاره شده است.
امضاکنندگان نامه هشدار داده‌اند که بدون مداخلۀ خارجی در بالاترین سطوح، خشونت و کشتن ایرانیان ادامه خواهد یافت و با گذشت هر روز از عضویت ایران در کمیسیون زنان ملل متحد، ضربه بیشتری بر اعتبار این نهاد وارد می‌شود.
به گفتۀ امضا کنندگان این نامه، اکنون لحظۀ حساسی برای رهبران جامعه بین المللی است تا از طریق همبستگی با زنان و دختران ایرانی، حمایت آشکار و بی‌پردۀ خود از حقوق زنان را اعلام کنند.
از دیگر امضاکنندگان برجستۀ این نامه که در عرصه سیاست، تجارت، حقوق بشر، و هنر فعال استند می‌توان به اوپرا وینفری گرداننده و تهیه‌کنندهٔ برنامه‌‌های تلویزیونی در امریکا، کریستیا فریلند، جانشین نخست‌وزیر و وزیر مالیهٔ کانادا، و نادیه مراد، برنده جایزه صلح نوبل و فعال حقوق بشر، اشاره کرد.
پس از مرگ مهسا امینی، بانوی ۲۲ سالۀ کرد ایرانی در بازداشت پولیس گشت ارشاد ایران به تاریخ ۱۶ سپتمبر، آن کشور شاهد تظاهرات گسترده بوده است، تظاهراتی که از سوی حکومت ایران به شدت سرکوب شده است. این اعتراضات، یکی از بزرگترین چالش‌هایی است که رهبری ایران پس از انقلاب ۱۹۷۹ میلادی با آن مواجه شده است.
ایران همواره در سرکوب معترضان دست بالا داشته است. براساس گزارش‌ها، در جریان سرکوب تظاهرات ضد دولتی در سال ۲۰۱۹ بیش از ۳۰۰ نفر کشته و بیش از ۱۰ هزار نفر زخمی شدند.
افزون بر آن، مقام‌های ایرانی همواره در جریان تظاهرات خدمات انترنتی را قطع یا محدود می‌کنند تا ظاهراً جهان از سرکوبی معترضان معلومات حاصل نکند.
