حسین زاده: وقتی هویتی به تو ندهند، بیشتر رقابت میکنی

زهرا حسين ‌زاده يا به گفته همولايتی‌هايش «جواهر»، در ولسوالی لعل و سرجنگل از توابع ولايت غور ديده به جهان گشود. يكساله بود كه بدلیل جنگ داخلی در افغانستان با خانواده اش مجبور به مهاجرت به ایران و زندگی در شهر مشهد گردید.

زهرا تحصیلات خود را تا مقطع لیسانس در رشته علوم تجربی و بعد از آن تا مقطع فوق لیسانس در رشته كارشناسی ارشد فلسفه و كلام ادامه داد. حسین زاده برای بیش از دو دهه است که شعر مینوسد و ادبیات را راهی برای تشریک احساسات خود منحیث یک زن مهاجر انتخاب کرده است. او یکی از مدافعین حقوق زن و فعال مدنی نیز بشمار میرود.

آثار ادبی زهرا حسین زاده در مطبوعات ايران و افغانستان و در كتب مختلف به چاپ رسیده است. وی در مقالات خود اغلب به موضوعات مربوط به حقوق زنان پرداخته است. تاکنون دو مجموعه از اشعار وی تحت عنوان های «نامه یی از لاله كوهی» و «پلنگ در پرانتز» توسط انتشارات عرفان و سپيده باوران به چاپ رسيده است و يك مجموعه هم با نام « دو پاره شمايل بر پوست گوزن» آماده چاپ دارد.

حسین زاده بیشتر در غزل نویسی شهرت دارد و عضو چند انجمن شناخته شده شاعران و نویسنده گان در ایران بشمول موسسه "در دری" میباشد و تاکنون در بیش از یکصد رقابت و جشنواره علمی، فرهنگ و هنری، برنده جایزه گردیده است.

حسین زاده، برای کمک به جامعه مهاجر افغان در ایران، در حوزه های علمیه و مدارس خودگردان مهاجرین افغان منحیث معلم نیز ایفای وظیفه کرده است و بنا به دستاورد های زیادی که در عرصه ادبیات و شعرنویسی در این کشور داشت، برخی از شاعران و نویسنده گان ایرانی و افغان به بحث و نقد شخصیت و آثار او پرداختند. او منحیث داور در چندین رقابت ادبی نیز ایفای وظیفه کرده است.

در نشست ادبی که با حضور تعدادی از شاعران ایرانی و مقام رهبری ایران برگزار گردیده بود، زهرا حسین زاده شعری را در مورد رنج مهاجرین افغان را دیکلمه کرد و در پاسخ به آن، آقای خامنه یی از جنبش ادبی افغانستان تمجید بعمل آورد.

حسین زاده میگوید، موفقیت او در عرصه شعر نویسی از جدال او با مشکلات زندگی در مهاجرت، زن بودن و این واقعیت سرچشمه میگیرد که او گرچه کشورش را در یکسالگی ترک گفته است ولی امید بازگشت به کشورش در او زنده و پا برجاست.

مصاحبه با زهرا حسین زاده، شاعر افغان مقیم ایران