حدود دو هفته قبل از سفرش به واشنگتن دی سی، نواز شریف، صدراعظم پاکستان، اعلام کرد که کشورش آماده است تا میان حکومت افغانستان و گروه طالبان در از سر گیری مذاکرات صلح میانجیگری کند.
به تعقیب آن، طالبان نیز طی اعلامیۀ آمادگی شان را برای مذاکرات صلح با حکومت افغانستان اعلام کردند.
ولی حکومت افغانستان و تحلیلگران سیاسی می گویند که اسلام آباد در گفتارش صادق نیست و اقدام مقامات پاکستانی فقط تکتیکی است برای جلب کمک نظامی و غیرنظامی امریکا برای آن کشور.
مجیب الرحمان رحیمی، سخنگوی رئیس اجرائیه افغانستان، می گوید که در بیش از یک سال گذشته، کابل به صورت "صادقانه" تلاش کرد تا روند مذاکرات صلح نتایج مثبت داشته باشد، ولی پاکستان "هیچ گاهی بر تعهدات خود صادقانه" عمل نکرد. روی همین دلیل، بحث مذاکره نزد حکومت افغانستان در حال حاضر " مطرح" نیست.
آقای رحیمی به رادیو آشنا صدای امریکا گفت: " تا در عملکرد های پاکستان به صورت مشهود تغییر نیاید، اعمال گروه های دهشت افگنی را محکوم نکند و دست از جنایت نبردارد، طبیعتا بحث مذاکراه در همین لحظه مطرح نیست."
آقای رحیمی همچنین پاکستان را به دخالت در جنگ اخیر ولایت کندز متهم کرد و گفت که حکومت افغانستان "آمادۀ جنگ علیه کسانی است که دست به خشونت" میزنند.
آقای رحیمی گفت: "ما علیه تمام کسانیکه دست به خشونت می زنند، در دفاع از حاکمیت ملی افغانستان و در حراست از جان و مال مردم آمادۀ جنگ و دست به سلاح بردن استیم و این را عملاً ثابت کردیم."
جلیل روشندل، استاد روابط بین المللی در پوهنتون کارولینای شرقی، نیز اظهاراتی صدراعظم پاکستان را تکتیکی عنوان کرده می گوید که اسلام آباد با این روش از یک سو تلاش می کند تا فشار کشور های غربی به خصوص امریکا را بالای آن کشور کاهش دهد و از سوی دیگر کمک های امریکا را به دست بیاورد.
آقای روشندل گفت: "با توجه به تاریخ گذشته پاکستان، یک اندازه بد بین استم، مگر اینکه خلاف آن ثابت شود. به نظر من این اقدام یک تکتیکی از سوی پاکستان است. حملات که همه روز از سوی طالبان در افغانستان صورت می گیرد، بدون حمایت پاکستان مساعد نیست."
اخیراً گروه طالبان طی اعلامیۀ اعلام کرد که آمادۀ "مذاکرات پرمفهوم صلح" با همه طرفهای ذیدخل اند، مشروط بر اینکه خواست آنان پذیرفته شود به شمول خروج قوای امریکایی از افغانستان، ایجاد "حکومت اسلامی" و قطع هر گونه مداخلۀ خارجی در افغانستان.
اما آقای روشندل می گوید که اگر طالبان واقعا خواهان مذاکرات صلح باشند، در وهلۀ اول باید فعالیت نظامی شان را توقف بدهند.
آقای روشندل افزود: "اگر واقعا طالبان خواهان مذاکرات صلح باشند، قبل از هر چیزی دیگر، از عملیات نظامی باید دست بکشند و پاکستانی ها باید از آن حمایت کنند."
فیض الله جلال، استاد علوم سیاسی در پوهنتون کابل، نیز در مورد نیت پاکستان شک دارد. آقای جلال ادعا می کند که هرگاه پاکستان در گفتارش صادق می بود، نظامیان خود را به جنگ کندز اعزام نمی کرد.
آقای جلال گفت: "دولت افغانستان اسناد انکار نا پذیری از ولایات مختلف به خصوص از ولایت کندز در دست دارد که نشان می دهد نظامیان پاکستانی عملاً در جنگ کندز وجود داشتند و در نقش رهبری طالبان فعالیت داشتند."
میزان نفوذ پاکستان بالای طالبان
ولی وحید مژده، تحلیلگر سیاسی افغان، به این باور است که پاکستان بالای طالبان که عملیات جنگی را به پیش می برند، از نفوذ جدی برخوردار نیست و اسلام آباد فقط آنعده از طالبانی را که در جنگ تاثیر گذار نیستند ، می خواهد به میز مذاکره بیاورد.
آقای مژده به رادیو آشنا صدای امریکا گفت: " این افراد تاثیر گذار در جبهات جنگ نیستند و نمایندگی از طالبان که درجنگ اند، نمی کنند. صلح باید با کسی شود که درگیر جنگ است. از این رو فکر می کنم که پاکستان می خواهد دولت افغانستان را یک بار دیگر فریب بدهد."
درعین حال، آقای مژده ادعا می کند که پاکستانی ها تلاش می کنند تا میان طالبان دو دستگی ایجاد کند تا از این طریق، طالبان که در جنگ تاثیر گذار نیستند با دولت افغانستان مذاکره کنند و طالبان که در جنگ تاثیر گذار اند، با گروه دولت اسلامی بپیوندند.
آقای مژده گفت: "همین برنامۀ پاکستانی ها است تا طالبان را به دو گروه تقسیم کنند تا گروه کوچک آنان که تاثیر گذار نیستند، با دولت افغانستان مذاکره کنند، ولی اکثریت آنان با داعش یکجا شوند و جنگ دیگری در افغانستان شعله ور شود که آسیای میانه را نیز متاثر کرده و این برنامه از سوی پاکستان در حال شکل گیری است."
با وجود شک و تردید های مقامات افغانستان و تحلیلگران سیاسی در مورد تضاد گفتار و کردار پاکستان در قبال روند صلح افغانستان، اسلام آباد همواره ادعا کرده است که خود قربانی حملات شورشیان و دهشت افگنان بوده است و تلاش می کند که روند صلح در افغانستان موفق شود.
این در حالیست که مقامات افغانستان و تحلیلگران به این باورند که رفتار پاکستان در افغانستان همیشه تکتیکی و موقتی بوده آنهم بخاطر جلب کمک های امریکا و کاهش فشار کشور های غربی بالای آن کشور در قسمت مبارزه بر ضد دهشت افگنی.