وزارت صحت عامۀ افغانستان از شیوع بیماری ساری ویروسی کریمین کانگو در بخش هایی از آن کشور خبر داده است.
داکتر وحیدالله مایار سخنگوی وزارت صحت عامۀ افغانستان می گوید که تا کنون ۳۵ مورد مشکوک این بیماری در افغانستان ثبت شده است و ده مورد آن در کابل، هرات و ننگرهار تایید شده است.
داکتر مایار می گوید که این بیماری از طریق تماس با خون و افرازات حیوانات و انسانهای مبتلا با این ویروس، گزیدگی توسط حشرۀ به نام کنه و نیز تماس با وسایل آلوده با این ویروس به انسان های سالم انتقال می کند.
سخنگوی وزارت صحت عامه گفت که یک تا ۱۲ روز پس از انتقال ویروس به بدن، علایم این بیماری چون تب بلند، درد بدن، اسهالات و استفراغات رونما شده و از بینی بیمار خون تراوش می کند. در برخی موارد حتا خون در ادرار بیمار دیده می شود.
در ۷۵ درصد موراد خونریزی در روز های سوم تا پنجم ابتلا به بیماری پیدا می شود. در صورتیکه بیماری تداوی نشود، در مراحل پیشرفته سبب بزرگ شدن جگر، علقه شدن خون در داخل رگها، عدم کفایۀ گرده، شاک، سندروم حاد تنفسی و در نهایت مرگ می شود.
اما به گفتۀ داکتران، اگر بیمار پیش از آغاز مرحلۀ خونریزی به مرکز صحی منتقل شود، به سادگی می توان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد.
حیوانات خانگی مثل گوسفند و بز در برابر این ویروس آسیب پذیر اند، از اینرو مالداران، قصابان و افرادیکه با مواشی در تماس اند چون چوپانان و وترنران در معرض ابتلای بیشتر به این بیماری قرار دارند.
این بیماری در افریقا، حوزۀ بالقان، شرق میانه و آسیا شایع بوده و میزان مرگ و میر مبتلایان آن تا ۴۰ درصد می رسد. شیوع بیماری در موسم گرما بیشتر است.
سید اسدالله سادات، داکتر در انستیتیوت صحت طفل اندراگاندی در کابل می گوید که تشخیص و درمان به موقع بیماری، می تواند مریض را از مرگ نجات دهد.
آقای سادات می گوید که به مجردی که ظن ابتلا به این بیماری برود، فرد مشکوک باید فوراً به مرکز صحی منتقل شود. او گفت که تا کنون هیچ کودک مصاب به این بیماری به شفاخانۀ صحت طفل منتقل نشده است.
بر اساس آمار وزارت صحت عامۀ افغانستان در سال گذشتۀ میلادی ۴۲ واقعۀ مشکوک این بیماری در آن کشور ثبت شده بود که از این میان شش مورد آن تایید شد.
وزارت صحت عامۀ افغانستان تلاش داد تا از طریق نشر پوسترها، رسانه ها و امامان مساجد سطح آگاهی مردم را در مورد این بیماری بلند ببرد.
ویروس ساری تب خوندهنده ابتدا در سال ۱۹۴۴ در شهر کریمیۀ اوکراین - که اکنون به روسیه ملحق شده است - شایع و شناسایی شد و یک دهه بعد در جمهوری کانگو شایع شد از اینرو نام این بیماری از نخستین منشأ های شیوع آن گرفته شده و اکنون به نام کریمین کانگو یاد می شود.