رییس کمیتهٔ بین المللی صلیب سرخ در افغانستان روز دوشنبه ششم جون (۱۶ جوزا) گفت که افغان‌ها هنوز هم در کابل اسباب و لوازم خانه‌های‌شان را می فروشند تا در عوض مواد خوراکی بخرند.
ایلوی فیلیون در تویتی نوشته است که "در کابل هنوز هم مردم بیشتر را می بینیم که وسایل خانه‌های‌شان را می فروشند تا پول به دست بیاورند و بر سفره‌های خود غذا فراهم کنند. عمیق تر شدن بحران اقتصادی میلیون‌ها افغان را به فقر می کشاند. ما بدون بسیج کامل جامعهٔ بین المللی نمی توانیم چنین بحران را مهار کنیم."
در همین حال، امرالله صالح، معاون نخست رییس جمهور پیشین افغانستان، در واکنش به اظهارات آقای فیلیون در صفحهٔ تویتر خود نوشته است که این مقام کمیتهٔ بین المللی صلیب سرخ فقط بخشی از مشکلات مردم را بازتاب داده است.
صالح با باز نشر تویت فیلیون در صفحهٔ تویتر خود نوشته است: "با تمام احترام، در نسخهٔ که فیلیون، عامل عمده و غیرقابل انکار گم شده است، یعنی مشروعیت [طالبان] و حمایت داخلی [مردم از طالبان]. طالب نظامی دست نشانده، کرامت انسانی افغان ها را کاهش داده است. غذا یگانه مواد گمشده نیست. اگر تاریخ یک درس باشد، آنان [طالبان] دوام نخواهند کرد."
اظهارات فیلیون در مورد افزایش بحران اقتصادی افغان ها در حالی بیان شده است که کشور ها و سازمان‌های مختلف بین المللی از جمله ملل متحد و بانک جهانی بار ها از وخیم تر شدن بحران اقتصادی و بشری در افغانستان هشدار داده اند.
پس از مسلط شدن طالبان، مردم افغانستان نه تنها با فقر کم‌سابقۀ مواجه شده اند، بلکه با کمبود غذا نیز دست و پنجه نرم می‌کنند. سازمان‌های بین‌المللی هشدار داده اند که در حال حاضر، گرسنگی و قحطی میلیون‌ها نفر از جمله کودکان را در این کشور تهدید می‌کند.
بر اساس آمار ملل متحد، در حال حاضر، حدود ۲۴ میلیون شهروند افغانستان گرسنگی حاد را تجربه می‌کند و ۹۵ درصد مردم این کشور غذای کافی برای خوردن ندارند.
این سازمان همچنین گفته است که ۱۰ میلیون کودک افغان برای زنده ماندن به کمک‌های فوری نیاز دارند.
پس از مسلط شدن طالبان در اگست ۲۰۲۱، نه تنها کمک های جامعهٔ بین المللی بر افغانستان جنگ‌زده به طور قابل ملاحظه کاهش یافت، بلکه تا حال هیچ کشوری این گروه را به رسمیت نشناخته است، به شمول پاکستان که حامی اصلی طالبان پنداشته می شود.
نقض حقوق بشر، وضع مقررات سختگیرانه به خصوص وضع محدودیت بر فعالیت زنان و دختران از جمله حق تحصیل و کار، ادعای کشتار قوای امنیتی حکومت پیشین، سرکوب فعالان جامعهٔ مدنی از جمله ژورنالستان، عدم ایجاد حکومت همه شمول و فراگیر و در نهایت ادامهٔ روابط طالبان با گروه های تندرو از جمله القاعده از جمله عوامل عمده ای است که سبب شده تا حال هیچ کشوری ادارهٔ طالبان را به رسمیت نشناسد.