فرق نمی‌کند که به کی عشق می‌ورزید؛ پدر، مادر، همسر، خواهر، برادر یا هم معشوق. عاشق بودن و عشق ورزیدن تاثیرات سلامت بخش بر اعضا به ویژه بالای سلامت قلب دارد.
تحقیقات نشان داده است که بدن افراد عاشق هورمون‌های مسرت بخش را تولید می‌کند که این هورمون‌ها بر تمام اعضا تاثیر مثبت و گوارا برجا می‌گذارد.
با دیدن عزیزان نزدیک به دل یا هم دلداده‌گان هورمون هایی مثل دوپامین، ادرنالین و ناراپینفرین در بدن تولید می‌شود که در اثر آن ضربان قلب شدید می‌شود.
تشدید موقت ضربان قلب یا به اصطلاح دلدادگان "تپیدن دل" سبب می‌شود که قلب قویتر و تندتر بتپد و خون را به گونۀ موثرتر به بدن انتقال دهد.
یافته‌های تحقیقی که در ژورنال صحت روانی ایالات متحده چاپ شده است، نشان داده است که در آغوش کشیدن و سپری کردن وقت با عزیزان و دلباختگان، سبب کاهش فشار خون می‌شود. کاهش فشار خون خود سبب تشدید حرکات قلب می شود.
دانشمندان در پوهنتون کارولینای شمالی امریکا نیز پس از تحقیقات پی بردند که مصاحبت و هم نشینی عاشقان با هم، سبب تولید هورمون اوکسیتوسین در بدن می‌شود.
هورمون اوکسیتوسین سبب احساس خوشی شده و سطح هورمون‌هایی را که سبب افسردگی، اضطراب و استرس می شود، کاهش می‌دهد.
دو اثر که در ژورنال تحقیقی ارتباط بشری نشر شده است، عشق ورزی را دلیل کاهش کولسترول خون عنوان کرده است. کاهش کولسترول خون سبب سلامت قلب و رگ‌ها شده و به گونۀ ویژه از بندش رگ‌های قلب جلوگیری می‌کند.
یافته های تحقیق دیگر در ژورنال طبی سایکالوژی نشان داده است که دست به دست هم دادن دلدادگان، تاثیرات آرامش بخش و ضد اضطرابی دارد.
تشویش و اضطراب بیش از حد سبب بلند رفتن فشار خون و ازدیاد حرکات قلب شده و در نهایت منجر به آسیب قلب خواهد شد.
با اینهمه تاثیرات مثبت عشق ورزیدن و محبت کردن، شاید کمتر کسی باشد که توسل به آن را بر نگزیند.