عمران خان، صدراعظم پاکستان، در حالیکه با رای عدم اعتماد پارلمان مواجه است و کم از کم ۱۲ قانون‌گذار از حزب حاکم از وی روگردانیده اند، در تلاش است تا قدرت را حفظ کند.
حزب تحریک انصاف پاکستان (PTI) از سال ۲۰۱۸ با اکثریت اندک در پارلمان رهبری یک دولت ایتلافی را بر عهده دارد. اما در روزهای اخیر، احزاب متحد آقای خان علناً هشدار داده اند که به دلیل اختلافات سیاسی راه خود را جدا می‌کنند.
در اوایل ماه جاری، احزاب مخالف به طور مشترک طرح عدم اعتماد را برای برکناری آقای خان مطرح کردند و او را به سوء حکومت‌داری و سوء مدیریت اقتصاد و سیاست خارجی متهم کردند. انتظار می‌رود رای‌گیری در اواخر این ماه یا اوایل اپریل برگزار شود.
خان و وزرای کابینهٔ وی این اتهامات را رد کرده و مخالفان را به رشوه دادن و ترغیب قانون‌گذاران به جدایی از حزب تحریک انصاف متهم می‌کنند. اما مخالفان سیاسی آقای خان اتهامات رشوه‌دادن را رد کرده و آن را تلاشی از سوی وی برای به قدرت ماندن عنوان کرده اند.
دولت عمران خان در تلاش تازه برای ماندن در قدرت، گفته است که روز دوشنبه از محکمهٔ عالی پاکستان خواهد خواست تا حکمی صادر کند که آیا قانون‌گذاران که حزب شان را ترک کرده اند واجد شرایط حفظ کرسی و رای دادن اند یا خیر.
رووف حسن، دستیار ویژه آقای خان در امور اطلاعات، گفت که صدراعظم تصمیم دارد "تسلیم هیچ فشاری نشود". او به صدای امریکا گفت: "با استفاده از همه گزینه‌های دموکراتیک، قانونی و قانون اساسی، مبارزه خواهیم کرد. "
خان از عملکرد حکومت‌اش دفاع می‌کند و می‌گوید که اقتصاد پاکستان پس از ورشکسته‌گی تقریبی که از حکومات پیشین به ارث برده بود، بهبود یافته است. او همچنین از بیمه صحی برای پاکستانی‌ها با هزینه دولت، پروژه‌های رفاه اجتماعی برای خانواده‌های فقیر و مقابله موفقیت‌آمیز با شیوع کووید۱۹ به عنوان دست‌آوردهای خود، یاد می‌کند.
آقای خان برای پیروزی در مقابل رای عدم اعتماد در مجالس پارلمان پاکستان به ۱۷۲ رای نیاز دارد. اما او احتمالاً بدون حمایت احزاب متحد و قانون‌گذاران که حزب او را ترک کرده اند، نخواهد توانست به این هدف نایل آید.
احزاب مخالف در مجموع ۱۶۳ کرسی را در مجلس بدست دارند و برای تصدی حکومت به ۱۰ کرسی دیگر نیاز دارند.
انتخابات عمومی بعدی قرار است در سال ۲۰۲۳ در پاکستان برگزار شود.
سیاست‌مداران و تحلیلگران پاکستانی می‌گویند که این کشور در تاریخ ۷۴ ساله خود چهار کودتای نظامی را تجربه کرده و جنرال‌های اردو همواره به گونهٔ غیرمستقیم بر حکومت‌های منتخب در مسایل مربوط به امنیت و سیاست خارجی تاثیرگذار بوده اند.