یاددهانی از روز جهانی گرسنگی به تاریخ ۳۱ ماه می، همه ساله این حقیقت را تازه میسازد که با وجود تولید فراوان غذا، میلیونها نفر در سراسر جهان هنوز هم با فقر مزمن دچار اند. در بسیاری از نقاط جهان، کمبود غذا با بی عدالتی های جامعه و ضعف مدیریتی ربط میگیرد. اما یکی از متخصصین، توانمند ساختن زنان را کلید برای خاتمه دادن به گرسنگی میداند.
ایدز، ملاریا و توبرکلوز شاید عمده ترین امراض کشنده به نظر برسند، اما میزان تلفات ناشی از گرسنگی، بیشتر از تعداد مشترک تلفات این سه مرض است. اکثر افراد گرسنه با کمبود مزمن غذایی که دلیل آن فقر طولانی است، مواجه اند.
جان کانراد، از پروژۀ مبارزه با گرسنگی، که یک سازمان غیردولتی است، میگوید که بیشترین تعداد گرسنگان، در هند زندگی میکنند، اما بلندترین فیصدی محلات که گرسنگی در آن وجود دارد، افریقا است. کانراد، تعداد افراد گرسنه در افریقا را حدود ٢٢٠ میلیون، و شمار گرسنگان در آسیای جنوبی را حدود ٢٨٠ میلیون ذکر میکند.
در حالی که سیلاب و خشکسالی ها میتواند بحرانات گاهگاۀ غذایی را بوجود بیاورد، آقای کانراد میگوید که دلیل کمبود طولانی غذا، ضعف مدیریت میباشد. نفوس امروز در جهان به هفت اعشاریه پنج میلیارد نفر میرسد، اما این کرۀ خاکی میتواند که به بیش از ١٠ میلیارد نفر غذا مهیا کند. بدلیل اختلافات عمیق اجتماعی در بسیاری از گوشه های این جهان، نزدیک به ٨٠٠ میلیون نفر در گرسنگی به سر میبرند.
باوجود آن که بیشترین کارهای زراعتی را زنان انجام میدهند، اما در بعضی از جوامع آنان صلاحیت تصمیم گرفتن را ندارند.
پروژۀ مبارزه در برابر گرسنگی برای جوامع نیازمند، خودکفایی و اشتراک همگانی اعضای جامعه را می آموزاند. جان کانراد برنامه های غذایی جهان را موفق توصیف میکند و میگوید که پس از سال ١٩٩٠ میزان گرسنگی در جهان به نصف کاهش یافته و خاتمه بخشیدن گرسنگی را تا سال ٢٠٣٠، یک امر قابل تحقق میپندارد.