حکومت ایالات متحده چهار گزینه را در مورد حضور سربازان امریکایی در افغانستان پس از سال ۲۰۱۴ تحت غور دارد. این گزینه ها در برگیرندۀ حضور ده هزار سرباز تا خروج کامل قوا از افغانستان می باشد.
گزینۀ نخست در برگیرندۀ حضور ده هزار سرباز امریکایی تا پایان سال ۲۰۱۵ در کابل، کندهار، بگرام و ننگرهار و در کنار آن استقرار ۵۰۰۰ سرباز ناتو در بخش های شمالی و غربی افغانستان می باشد.
گزینۀ دوم حضور شمار کمتر سربازان امریکایی تا پایان سال ۲۰۱۶ در کابل و بگرام است که در صورت نیازمندی آموزشی و مشورتی این نیرو های می توانند در سرتاسر کشور سیر و سفر کنند.
گزینۀ سوم بدون ذکر محدودۀ زمانی، در برگیرندۀ حضورمحدود ۳۰۰۰ سرباز در کابل و بگرام است و تنها عملیات طیاره های بی پیلوت را به پیش خواهند برد.
گزینۀ چهارم و نهایی، خروج کامل سربازان امریکایی است که کم از کم در آیندۀ نزدیک اجماع سیاسی بر تطبیق این گزینه چندان متصور نیست.
کمک به قوای افغان
عزیز احمد وردک، جنرال قوای نظامی افغانستان می گوید که نیرو های نوپای افغانستان در هر صورت نیازمند کمک های نظامی بین المللی کم از کم در چند سال آینده استند.
به گفتۀ آقای وردک "شمار سربازان امریکایی چندان حایز اهمیت نیست، آنچه مهم است چگونگی و کیفیت همکاری آنان با نیرو های افغان است. جای شک نیست که نیرو های اردو و پولیس افغان از نظر کمی به پای خود ایستاده است."
اما به عقیدۀ این جنرال افغان قوای افغانستان به نیروی هوایی، اسلحۀ سنگین و تجهیزات نیاز دارد. در عین حال ایجاب می کند که نیرو های خارجی سربازان افغان را در چند سال آینده آموزش و مشورت بدهند.
قصر سفید و به ویژه جوبایدن معاون ریاست جمهوری ایالات متحده خواستار حضور هر چه کمتر سربازان امریکایی در افغانستان است، اما مقامات وزارت های دفاع و خارجه و نیز مجتمع استخباراتی امریکا گفته اند که ارقام کمتر از گزینۀ نخست، طرح های ایالات متحده را پس از سال ۲۰۱۴ در افغانستان به شدت محدود خواهد ساخت.
راه های حل
تامس گوتیری، رئیس مرکز مطالعات افغانستان در دانشگاه نبراسکا در مورد دلیل علاقمندی حکومت امریکا برای حضور کمتر نظامی در افغانستان می گوید که دراز شدن دامنۀ جنگ و گران شدن هزینۀ انسانی و مالی آن سبب شد تا حمایت از آن کمرنگ شود.
آقای گوتیری می گوید "بدبختانه که حکومات ایالات متحده و افغانستان در پنج سال گذشته نتوانستند روابط دیپلوماتیک شان را به گونۀ درست مدیریت کنند. نه حکومت جورج بش و نه هم حکومت باراک اوباما، شرح داده نتوانستند که افغانستان و روابط با این کشور تا چه حد برای ایالات متحده اهمیت دارد."
آقای گوتیری سفارش می کند که حکومت ایالات متحده در وضعیت کنونی به جای غور در مورد چنین گزینه ها، باید بر طرح های کار کند تا پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و روی کار آمدن حکومت جدید، با جانشین رئیس جمهور حامد کرزی در مورد حضور قوای امریکایی در افغانستان کار کند.
سربازان امریکایی همچنان امنیت عملیات ادارۀ استخبارات مرکزی ایالات متحده یا CIA را به ویژه در مناطق مرزی شرق افغانستان تامین می کنند. عملیات CIA تمام منابع استخبارات بشری را برای مأموریت امریکا در افغانستان و نیز برنامۀ حملات طیاره های بی پیلوت امریکایی در پاکستان فراهم می کند.
مقام های امریکایی می گویند که به جز گزینۀ نخست، در همه گزینه ها بخشی از این ماموریت CIA یا به قوای نظامی محول شود و یا هم به کلی متوقف شود.
گزینۀ نخست در برگیرندۀ حضور ده هزار سرباز امریکایی تا پایان سال ۲۰۱۵ در کابل، کندهار، بگرام و ننگرهار و در کنار آن استقرار ۵۰۰۰ سرباز ناتو در بخش های شمالی و غربی افغانستان می باشد.
گزینۀ دوم حضور شمار کمتر سربازان امریکایی تا پایان سال ۲۰۱۶ در کابل و بگرام است که در صورت نیازمندی آموزشی و مشورتی این نیرو های می توانند در سرتاسر کشور سیر و سفر کنند.
گزینۀ سوم بدون ذکر محدودۀ زمانی، در برگیرندۀ حضورمحدود ۳۰۰۰ سرباز در کابل و بگرام است و تنها عملیات طیاره های بی پیلوت را به پیش خواهند برد.
گزینۀ چهارم و نهایی، خروج کامل سربازان امریکایی است که کم از کم در آیندۀ نزدیک اجماع سیاسی بر تطبیق این گزینه چندان متصور نیست.
کمک به قوای افغان
عزیز احمد وردک، جنرال قوای نظامی افغانستان می گوید که نیرو های نوپای افغانستان در هر صورت نیازمند کمک های نظامی بین المللی کم از کم در چند سال آینده استند.
به گفتۀ آقای وردک "شمار سربازان امریکایی چندان حایز اهمیت نیست، آنچه مهم است چگونگی و کیفیت همکاری آنان با نیرو های افغان است. جای شک نیست که نیرو های اردو و پولیس افغان از نظر کمی به پای خود ایستاده است."
اما به عقیدۀ این جنرال افغان قوای افغانستان به نیروی هوایی، اسلحۀ سنگین و تجهیزات نیاز دارد. در عین حال ایجاب می کند که نیرو های خارجی سربازان افغان را در چند سال آینده آموزش و مشورت بدهند.
قصر سفید و به ویژه جوبایدن معاون ریاست جمهوری ایالات متحده خواستار حضور هر چه کمتر سربازان امریکایی در افغانستان است، اما مقامات وزارت های دفاع و خارجه و نیز مجتمع استخباراتی امریکا گفته اند که ارقام کمتر از گزینۀ نخست، طرح های ایالات متحده را پس از سال ۲۰۱۴ در افغانستان به شدت محدود خواهد ساخت.
راه های حل
تامس گوتیری، رئیس مرکز مطالعات افغانستان در دانشگاه نبراسکا در مورد دلیل علاقمندی حکومت امریکا برای حضور کمتر نظامی در افغانستان می گوید که دراز شدن دامنۀ جنگ و گران شدن هزینۀ انسانی و مالی آن سبب شد تا حمایت از آن کمرنگ شود.
آقای گوتیری می گوید "بدبختانه که حکومات ایالات متحده و افغانستان در پنج سال گذشته نتوانستند روابط دیپلوماتیک شان را به گونۀ درست مدیریت کنند. نه حکومت جورج بش و نه هم حکومت باراک اوباما، شرح داده نتوانستند که افغانستان و روابط با این کشور تا چه حد برای ایالات متحده اهمیت دارد."
آقای گوتیری سفارش می کند که حکومت ایالات متحده در وضعیت کنونی به جای غور در مورد چنین گزینه ها، باید بر طرح های کار کند تا پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و روی کار آمدن حکومت جدید، با جانشین رئیس جمهور حامد کرزی در مورد حضور قوای امریکایی در افغانستان کار کند.
سربازان امریکایی همچنان امنیت عملیات ادارۀ استخبارات مرکزی ایالات متحده یا CIA را به ویژه در مناطق مرزی شرق افغانستان تامین می کنند. عملیات CIA تمام منابع استخبارات بشری را برای مأموریت امریکا در افغانستان و نیز برنامۀ حملات طیاره های بی پیلوت امریکایی در پاکستان فراهم می کند.
مقام های امریکایی می گویند که به جز گزینۀ نخست، در همه گزینه ها بخشی از این ماموریت CIA یا به قوای نظامی محول شود و یا هم به کلی متوقف شود.
