۱۶ سال قبل در نهم دسمبر ۱۹۹۲ یکهزار و هشتصد عساکر بحریه ایالات متحده به موگدیشو، پایتخت سومالیه رسید تا یک قوای چندین ملیتی را بقصد استقرار نظم درین کشور جنگزده، رهبری کند.
به دنبال قرنها حاکمیت استعمار کشور های اروپایی بشمول پرتگال، برتانیه و ایتالیه، موگدیشو در سال ۱۹۶۰ به پایتخت کشور مستقل سومالیه مبدل شد.
کمتر از ده سال بعد از آن، یک گروه نظامی تحت رهبری جنرال محمد سید باری، قدرت را بدست گرفته و سومالیه را یک کشور سوسیالیستی اعلان نمود.
خشکسالی در اواسط دهه ۷۰ همراه با یک قیام نافرجام اقوام سومالی در یک ولایت همجوار، در کشور ایتوپیا، باعث گردید شمار زیادی از مردم از دسترسی به غذا و سرپناه محروم گردند.
تا سال ۱۹۸۱ نزدیک به دوملیون سومالی بی سرپناه بودند. باوجود امضای یک توافقنامه صلح بین سومالیه و ایتوپیا، جنگ بین اقوام رقیب سومالی افزایش یافت و در ماه جنوری سال ۱۹۹۱ سید باری مجبور به ترک کشور گردید.
در حالیکه تلاش ملل متحد برای برگرداندن نظم و قانون به سومالیه به ناکامی انجامید، طی ۲۳ ماه جنگ داخلی در سومالیه بیش از ۵۰ هزار سومالی کشته شده و ۳۰۰ هزار تن دیگر در اثر گرسنگی هلاک شدند.
در اوایل دسمبر ۱۹۹۲، جورج بوش اول، رئیس جمهور وقت امریکا یک قوای بحریه را منحیث بخشی از ماموریت موسوم به عملیات برگشت امید به موگدیشو فرستاد.
ملل متحد با حمایت عساکر امریکایی توانست نظم را تا حدی برگرداند و مواد غذایی و سایر نیازمندی های بشری را به مردم توزیع نمود. اما خشونت های پراگنده ادامه یافت، طوریکه در سال ۱۹۹۳ ۲۴ عسکر پاکستانی شامل در قوای حافظ صلح ملل متحد به قتل رسیدند و بتاریخ سوم اکتوبر ۱۹۹۳ طی یک تلاش نا فرجام برای دستگیری جنرال فراح ایدید شورشیان، دو هلیکوپتر قوای بحریه امریکا را سقوط داده و ۱۸ تن از عساکر سوار برآن را بقتل رسانیدند.
با نمایش صحنه های دلخراش تلویزیونی از کشتن و به خیابان کشاندن اجساد عساکر امریکایی بل کلنتن رئیس جمهور امریکا خروج کامل عساکر امریکایی را از سومالیه امر داد و به این ترتیب اروپایی ها نیز بدنبال آن چنین کردند.
ماموریت ملل متحد برای آوردن صلح به آنکشور با یک مصارف گزاف حدود دو ملیارد دالر به پایان رسید و جنگ داخلی در سومالیه ادامه یافت.