نیلوفر رحمانی که دورۀ ۱۵ ماهۀ آموزش پیلوتی اش در ایالات متحده پایان یافته است به افغانستان بر نمی گردد. او گفته است که از مصوونیت جانی اش در افغانستان بیم دارد.
پس از ۱۵ ماه آموزش در پایگاه های نظامی امریکا در ایالت های تکزاس، فلوریدا و آرکانزاس، پنجشنبه شب زمان آن فرا رسید تا دوشیزه رحمانی به افغانستان بر گردد. در عوض رحمانی تصمیم دیگر اشرا به آموزگاران امریکایی اش بیان کرد: می خواهد پیلوت نظامی باقی بماند، اما نه در زیر بیرق کشورش.
روز نامۀ نیویارک تایمز گزارش می دهد که در تابستان امسال، خانم رحمانی در ایالات متحده در خواست پناهندگی داد و امیدوار است تا به تدریج به قوای هوایی امریکا بپیوندد.
دوشیزه رحمانی گفته است وضیعت در افغانستان بدتر شده است.
نیلوفر رحمانی ۱۸ ساله بود که به حمایت والدین خود در قوای هوایی افغانستان ثبت نام کرد. او گفته است که آرزوی داشت تا پیلوت شود.
در سال ۲۰۱۳ میلادی، تصویر دوشیزه خانم رحمانی که بوت و لباس جنگی به تن داشت و چادر سیاه بر سر و عینک های پیلوتی به چشم ، در رسانه ها نشر شد. پس از آن، وی و اعضای خانواده اش مورد تهدید قرار گرفتند. در محل کاری اش در افغانستان، دوشیزه رحمانی احساس امن نمی کرد، ز یرا به گفتۀ وی همکاران اش که همه مرد بودند، وی را تحقیر می کرند.
با آنهم در اولین ماه های که دورۀ آموزشی اش در سپتمبر ۲۰۱۵ در ایالات متحده آغاز شد، دوشیزه رحمانی از خود چهرۀ شجاع نشان داد.
در سال ۲۰۱۵ میلادی زمانیکه وزارت خارجۀ ایالات متحده، به نیلوفر رحمانی جایزۀ زنان شجاع را اعطا کرد، وی در شهر واشنگتن دی سی، مورد استقبال قرار گرفت. در آن زمان، میشل اوباما، بانوی اول امریکا، طی اعلامیه ای گفت که "با وجود تهدید از سوی طالبان و حتی برخی اعضای خانوادۀ خودش" نیلوفر رحمانی به پرواز های اش ادامه خواهد داد".
تهدید ها
در اوایل ماه جاری شماری از کارمندان زن در میدان هوایی کندهار کشته شدند. نیلوفر رحمانی پس از آن وحشت زده شد که شماری از اعضای پارلمان افغانستان گفتند که "اگر زنان در خانه باشند، در امن خواهند بود".
مرحلۀ جدید زندگی دوشیزه رحمانی در ایالات متحده با بیم و هراس آغاز شده است. پس از آنکه دونالد ترمپ، رئیس جمهور منتخب ایالات متحده، تصمیم اش را مبنی بر منع ورود مسلمانان در قلمرو امریکا اعلام کرد، خانم رحمانی گفت که " این تصمیم واقعاً مرا عصبی" می کند. با آنهم، دوشیزه رحمانی به این باور است که ایالات متحده کشوری است که زنان قادر اند تا کار های بزرگی را انجام دهند.
اما در عین حال، به این باور است که چنین چیز در کشور خودش واقعیت ندارد. وی می گوید که در شرایط کنونی، پیشگام بودن یک زن و اقدام خالقانۀ زنان در افغانستان، بی ثمر است.
