اعلامیۀ مشترک رهبران افغانستان، بریتانیا و پاکستان که در پایان نشست لندن نشر شد، حاکی است که تا شش ماه آینده گام های لازمی برای صلح با مخالفان دولت افغانستان برداشته شده و ختم جنگ در آن کشور مقدور خواهد شد.
هر سه جانب ضمن حمایت از گشایش دفتر طالبان در قطر از رهبران آن گروه خواستند تا گام های ضروری را در راستای گشایش این دفتر و شامل شدن در روند مذاکرات بردارند.
شکریه بارکزی عضو کمیتۀ روابط دفاعی مجلس نمایندگان افغانستان به رادیوآشنا گفت که ایجاد شرایط صلح با طالبان در فاصلۀ زمانی شش ماه دور از امکان به نظر می رسد. او می گوید که رهبران افغانستان و پاکستان فقط خواسته اند نشست سه جانبه و موقف بریتانیا را که از جمله حامیان پاکستان می باشد برجسته سازند.
بارکزی با اشارۀ به پیشینۀ مشکلات طالبان با دولت افغانستان تردید دارد که در محدودۀ شش ماه بر علاوۀ پاکستان، دولت افغانستان نیز بتواند اقداماتی را روی دست گیرد تا به اختلافات گستردۀ خود با طالبان، سایر مخالفان و حلقات نقطۀ پایان بگذارد.
لیزا کرتس، تحلیلگر در بنیاد هرتیج در واشنگتن دی سی می گوید که شاید حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان و همتای پاکستانی اش با هم کنار آمده و بعضی مسایل مفید و موثری را با هم شریک ساخته اند، اما خیلی وقت است که گفته شود این توافقات می تواند به کدام راه حلی بیانجامد.
خانم کرتس می گوید حضور طالبان با یک روش کارآ در مذاکرات صلح و متقاعد ساختن نهاد های امنیتی پاکستان برای انجام کار های لازمی برای مقدور ساختن این روند، از سوالات عمده یی است که تا هنوز حل نشده است.
نیازمندی به نقش بریتانیا
پرسشی مطرح می شود که چه مشکلاتی میان افغانستان و پاکستان وجود داشت که با میانجگری بریتانیا حل شد و رهبران دو کشور برای پایان بخشیدن جنگ یازده ساله در افغانستان به تفاهم رسیدند.
لیزا کرتس به این باور است که هیچ موضوعی میان افغانستان و پاکستان با میانجیگری بریتانیا حل نشده و دیوید کمرون، صدر اعظم آن کشور می خواهد که با استفاده از روابط و موقف خوبی که با این دو همسایه دارد، روند صلح و مذاکرات را تشویق کند.
اما شکریه بارکزی به این باور است که نه تنها بریتانیا در حل مشکلات موجود میان افغانستان و پاکستان نمی تواند موثریتی داشته باشد، بلکه به عقیدۀ وی وساطت بریتانیا بیشتر به سود پاکستان است.
خانم بارکزی استدلال می کند که بریتانیا تا سرحد ممکن می کوشد که بازی به سود پاکستان پایان یابد. او می افزاید که پاکستان هیچگاهی نمی توانست بدون پشتیبانی بریتانیا در مسایل سیاسی افغانستان چه در روند صلح و چه در وارد ساختن طالبان و سایر مخالفان در مسایل سیاسی افغانستان دست بلندی داشته باشد.
عدم حضور امریکا
نکتۀ قابل عطف دیگر عدم حضور ایالات متحده در این نشست است. لیزا کرتس به این باور است که ادارۀ باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده امریکا می خواهد که در صدر چنین نشست ها قرار نداشته و تا حد ممکن از آن پا عقب بکشد.
او می افزاید که ایالات متحده یگانه کشوری است که می تواند تضمین کنندۀ حل و فصل این مشکلات باشد و ضمانت کند که تمام جناح ها، قانون اساسی افغانستان را احترام کنند و در نهایت همه را برای شرکت در یک روند عادی صلح متفق سازد.
طالبان همواره مذاکرات با دولت افغانستان را رد کرده اند اما اکنون پاکستان چگونه می تواند این تضمین را بدهد که توانایی کشانیدن آن گروه را به میز مذاکره دارا است. هرچند طالبان پاکستانی در تازه ترین انکشاف به فراخوان حکومت آن کشور برای مذاکرات آمادگی نشان داده اند.
به نظر می رسد که حکومت پاکستان برای مذاکرات با طالبان موقف پیشین خود را تغییر داده است. حکومت پاکستان در گذشته از طالبان خواسته بود که پیش از مذاکرات، سلاح خود را برزمین گذاشته و از خشونت دست بکشند، تقاضایی که از سوی تندروان رد شده بود.
شماری از آگاهان به این باور اند که پاکستان از نفوذ قابل توجهی در میان طالبان برخودار است و اگر بخواهد می تواند در پیشبرد و تقویت روند صلح در افغانستان ممد واقع شود. اما سوال اینجاست که آیا پاکستان واقعاً می خواهد به گونۀ صادقانه در این روند سهیم شود و از نفوذ خود در میان عناصر طالب به سود صلح و ثبات در افغانستان استفاده کند.
هر سه جانب ضمن حمایت از گشایش دفتر طالبان در قطر از رهبران آن گروه خواستند تا گام های ضروری را در راستای گشایش این دفتر و شامل شدن در روند مذاکرات بردارند.
شکریه بارکزی عضو کمیتۀ روابط دفاعی مجلس نمایندگان افغانستان به رادیوآشنا گفت که ایجاد شرایط صلح با طالبان در فاصلۀ زمانی شش ماه دور از امکان به نظر می رسد. او می گوید که رهبران افغانستان و پاکستان فقط خواسته اند نشست سه جانبه و موقف بریتانیا را که از جمله حامیان پاکستان می باشد برجسته سازند.
بارکزی با اشارۀ به پیشینۀ مشکلات طالبان با دولت افغانستان تردید دارد که در محدودۀ شش ماه بر علاوۀ پاکستان، دولت افغانستان نیز بتواند اقداماتی را روی دست گیرد تا به اختلافات گستردۀ خود با طالبان، سایر مخالفان و حلقات نقطۀ پایان بگذارد.
لیزا کرتس، تحلیلگر در بنیاد هرتیج در واشنگتن دی سی می گوید که شاید حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان و همتای پاکستانی اش با هم کنار آمده و بعضی مسایل مفید و موثری را با هم شریک ساخته اند، اما خیلی وقت است که گفته شود این توافقات می تواند به کدام راه حلی بیانجامد.
خانم کرتس می گوید حضور طالبان با یک روش کارآ در مذاکرات صلح و متقاعد ساختن نهاد های امنیتی پاکستان برای انجام کار های لازمی برای مقدور ساختن این روند، از سوالات عمده یی است که تا هنوز حل نشده است.
نیازمندی به نقش بریتانیا
پرسشی مطرح می شود که چه مشکلاتی میان افغانستان و پاکستان وجود داشت که با میانجگری بریتانیا حل شد و رهبران دو کشور برای پایان بخشیدن جنگ یازده ساله در افغانستان به تفاهم رسیدند.
لیزا کرتس به این باور است که هیچ موضوعی میان افغانستان و پاکستان با میانجیگری بریتانیا حل نشده و دیوید کمرون، صدر اعظم آن کشور می خواهد که با استفاده از روابط و موقف خوبی که با این دو همسایه دارد، روند صلح و مذاکرات را تشویق کند.
اما شکریه بارکزی به این باور است که نه تنها بریتانیا در حل مشکلات موجود میان افغانستان و پاکستان نمی تواند موثریتی داشته باشد، بلکه به عقیدۀ وی وساطت بریتانیا بیشتر به سود پاکستان است.
خانم بارکزی استدلال می کند که بریتانیا تا سرحد ممکن می کوشد که بازی به سود پاکستان پایان یابد. او می افزاید که پاکستان هیچگاهی نمی توانست بدون پشتیبانی بریتانیا در مسایل سیاسی افغانستان چه در روند صلح و چه در وارد ساختن طالبان و سایر مخالفان در مسایل سیاسی افغانستان دست بلندی داشته باشد.
عدم حضور امریکا
نکتۀ قابل عطف دیگر عدم حضور ایالات متحده در این نشست است. لیزا کرتس به این باور است که ادارۀ باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده امریکا می خواهد که در صدر چنین نشست ها قرار نداشته و تا حد ممکن از آن پا عقب بکشد.
او می افزاید که ایالات متحده یگانه کشوری است که می تواند تضمین کنندۀ حل و فصل این مشکلات باشد و ضمانت کند که تمام جناح ها، قانون اساسی افغانستان را احترام کنند و در نهایت همه را برای شرکت در یک روند عادی صلح متفق سازد.
طالبان همواره مذاکرات با دولت افغانستان را رد کرده اند اما اکنون پاکستان چگونه می تواند این تضمین را بدهد که توانایی کشانیدن آن گروه را به میز مذاکره دارا است. هرچند طالبان پاکستانی در تازه ترین انکشاف به فراخوان حکومت آن کشور برای مذاکرات آمادگی نشان داده اند.
به نظر می رسد که حکومت پاکستان برای مذاکرات با طالبان موقف پیشین خود را تغییر داده است. حکومت پاکستان در گذشته از طالبان خواسته بود که پیش از مذاکرات، سلاح خود را برزمین گذاشته و از خشونت دست بکشند، تقاضایی که از سوی تندروان رد شده بود.
شماری از آگاهان به این باور اند که پاکستان از نفوذ قابل توجهی در میان طالبان برخودار است و اگر بخواهد می تواند در پیشبرد و تقویت روند صلح در افغانستان ممد واقع شود. اما سوال اینجاست که آیا پاکستان واقعاً می خواهد به گونۀ صادقانه در این روند سهیم شود و از نفوذ خود در میان عناصر طالب به سود صلح و ثبات در افغانستان استفاده کند.
