صدها خانواده فقیر و بی سرپناه که از چندین سال به این طرف در مغاره های بودای بامیان زندگی می کنند از حکومت محلی بامیان و دولت شکایت کرده می گویند تا هنوز هم دولت افغانستان برای آنان سرپناه نداده است.
این مغاره نشینان می گویند سردی هوا درفصل زمستان و نبود آب آشامیدنی صحی و غذای کافی ازجمله مشکلات اند که زندگی روزمره را برای آنان دشوارترساخته است.
به گفته این مغاره نشینان نبود غذای کافی، نمناک بودن مغاره ها وعدم توجه دولت سبب بروز انواع امراض جلدی، روماتیزم و سر دردی شده وحتی قادر به پرداخت پول تداوی این امراض نمی باشند.
ازسویی دیگر، عودت شماری از مهاجرین افغان درطی سال جاری شماری از این مغاره نشینان را افزایش داده است.
رحیمه، زن بی سرپرست که با دو طفلش در یک مغاره زندگی می کند از فقر و تنگ دستی و نداشتن سرپناه شکایت کرده به رادیو آشنا گفت: "مدت سه چهارسال است که در این مغاره ها زندگی می کنم با دو طفلم اما تا هنوز هیچ کسی هیچ کمک نکرده است."
ازسویی هم شماری از این مغاره نشینان از عدم دسترسی به آب آشامیدنی صحی شکایت کرده می گویند استفاده ازآب دریا آنان را به امراض گوناگون مبتلا ساخته است.
صابره یکی دیگر از مغاره نشینان دراین مورد می گوید: "حدود هشت سال می شود که در مغاره های کوه زندگی می کنیم تا هنوزکسی برای مان کمک نکرده، دولت هم تا هنوز برایمان سرپناه نداده است."
صابره علاوه می کند که استفاده از آب دریا هر از گاهی اطفالش را به مریضی مبتلا کرده و حتی توان خرید دوا را نیز ندارد.
به گفته مسئولین حکومتی محلی درسال گذشته حدود 220 خانواده در مغاره ها زندگی می کردند اما درسال جاری این آمار از 300 خانواده نیز افزایش یافته است.
حبیبه سرابی والی بامیان دراین باره درگفتگوی خاصی به رادیوآشنا صدای امریکا گفت: "بارها تلاش کردیم در قسمت حل مشکل مغاره نشینان مسئولین کمیسیون مستقل حقوق بشر نیز طرح های خوبی را ارایه دادند اما صلاحیت توزیع زمین را حکومت محلی ندارد."
والی بامیان علاوه کرد که تا هنوز شماری ازاین مغاره نشینان با کمک شماری از موسسات صاحب سرپناه شده اند اما تعدادی ازآنان که باقی مانده است حکومت محلی درتلاش است تا امر توزیع زمین را از حکومت مرکزی گرفته برای آنان جای سرپناه توزیع نماید.
اما، بازهم شماری ازاین مغاره نشینان می گویند درصورتیکه دولت برای آنان زمین توزیع نماید به دلیل فقر شدید اقتصادی توان ساختن سرپناه را ندارند.
این مغاره نشینان می گویند سردی هوا درفصل زمستان و نبود آب آشامیدنی صحی و غذای کافی ازجمله مشکلات اند که زندگی روزمره را برای آنان دشوارترساخته است.
به گفته این مغاره نشینان نبود غذای کافی، نمناک بودن مغاره ها وعدم توجه دولت سبب بروز انواع امراض جلدی، روماتیزم و سر دردی شده وحتی قادر به پرداخت پول تداوی این امراض نمی باشند.
ازسویی دیگر، عودت شماری از مهاجرین افغان درطی سال جاری شماری از این مغاره نشینان را افزایش داده است.
رحیمه، زن بی سرپرست که با دو طفلش در یک مغاره زندگی می کند از فقر و تنگ دستی و نداشتن سرپناه شکایت کرده به رادیو آشنا گفت: "مدت سه چهارسال است که در این مغاره ها زندگی می کنم با دو طفلم اما تا هنوز هیچ کسی هیچ کمک نکرده است."
ازسویی هم شماری از این مغاره نشینان از عدم دسترسی به آب آشامیدنی صحی شکایت کرده می گویند استفاده ازآب دریا آنان را به امراض گوناگون مبتلا ساخته است.
صابره یکی دیگر از مغاره نشینان دراین مورد می گوید: "حدود هشت سال می شود که در مغاره های کوه زندگی می کنیم تا هنوزکسی برای مان کمک نکرده، دولت هم تا هنوز برایمان سرپناه نداده است."
صابره علاوه می کند که استفاده از آب دریا هر از گاهی اطفالش را به مریضی مبتلا کرده و حتی توان خرید دوا را نیز ندارد.
به گفته مسئولین حکومتی محلی درسال گذشته حدود 220 خانواده در مغاره ها زندگی می کردند اما درسال جاری این آمار از 300 خانواده نیز افزایش یافته است.
حبیبه سرابی والی بامیان دراین باره درگفتگوی خاصی به رادیوآشنا صدای امریکا گفت: "بارها تلاش کردیم در قسمت حل مشکل مغاره نشینان مسئولین کمیسیون مستقل حقوق بشر نیز طرح های خوبی را ارایه دادند اما صلاحیت توزیع زمین را حکومت محلی ندارد."
والی بامیان علاوه کرد که تا هنوز شماری ازاین مغاره نشینان با کمک شماری از موسسات صاحب سرپناه شده اند اما تعدادی ازآنان که باقی مانده است حکومت محلی درتلاش است تا امر توزیع زمین را از حکومت مرکزی گرفته برای آنان جای سرپناه توزیع نماید.
اما، بازهم شماری ازاین مغاره نشینان می گویند درصورتیکه دولت برای آنان زمین توزیع نماید به دلیل فقر شدید اقتصادی توان ساختن سرپناه را ندارند.
