ده ها خانواده فقیر در ولایت بامیان که زندگی شبانه روزی شانرا در داخل مغاره های دوره بودایی درجوار مجسمه تخریب شده صلصال سپری می کنند می گویند آنان ازعید سعید فطر با فقر وتنگ دستی و بدون تهیه غذا و لباس های جدید برای اطفال شان تجلیل می کنند.
آنان با چهره فقیر ورنج زده می گویند درسیزده سال گذشته دولت هیچ توجهی نسبت به بهبودی زندگی وتهیه مسکن برای این خانواده انجام نداده است و حتی توان خرید یک کیلو شیرینی برای پذیرایی ازمهمانان شانرا هم در روز عید ندارند.
این مغاره نشینان می گویند آنان حتی نان خشک برای خوردن ندارند چه رسد به اینکه برای اطفال و اعضای خانواده خود غذا های رنگا رنگ ولباس های جدید تهیه نمایند.
مغاره های دوره بودای که در زمان تمدن وشکوه مندی ولایت بامیان، محل عبادت راهبان وپیروان بودیزم بوده؛ اکنون مکانی برای سپری کردن زندگی شبانه روزی بیش از ٣٠٠ خانواده فقیرو بی سرپناه شده است.
امیرداد که بیشترازدوازده سال عمرش را درداخل یک مغاره تنگ وتاریک بدون کوچکترین امکانات اولیه زندگی سپری کرده است به رادیوآشنا صدای امریکا گفت:" عید می گیریم اما نه به آن شکوه مندی که درگذشته ها که وضعیت زندگی ما خوب بود تجلیل می کردیم، بعضی ازخانواده های مغاره نشین که روغن وآرد دارند تنها تیکی سرخ تهیه می کنند وبعضی ها چای با شیرینی خالی برای مهمانان، چیزی دیگری تهیه کرده نمی توانیم بخاطریکه توان خرید آنرا نداریم".
امیر داد علاوه می کند که درتمام ماه مبارک رمضان او با خانواده اش نان خشک خورده اند وتنها برای دو وقت غذا سبزی وگوشت استفاده کرده اند.
فاطمه یکی دیگر ازمغاره نشینان که مادر سه طفل است می گوید: شوهرش کارگرآزاد در روی بازار است او گاهی اوقات درطول یک هفته تنها سه صد افغانی درآمد دارد.
این زن مغاره نشین که ازناچاری فقر وتنگ دستی را پذیرفته است می گوید:" آمادگی برای عید نگرفتیم بخاطریکه اقتصاد ما ضعیف است وبرای اطفالم لباس تهیه نکردیم چون پول برای غذا نداریم".
درمدت کمتراز دو ساعت است که با چهار خانواده مهمان نواز مغاره نشین دیدار داشتم، اما به دلیل فقر وتنگ دستی، این خانواده ها ازمهمانان وهمسایه های خود تنها با یک بشقاب شیرینی ویک گیلاس چای کمرنگ پذیرایی می کنند.
گل بهار مادر دو طفل که حدود چهارسال قبل همراه با شوهر وفرزندانش بخاطر نداشتن سرپناه وضف درپرداخت کرایه خانه به یک
این مغاره نشینان می گویند که دریک کیلیو متری مغاره های صلصال، مقامهای حکومتی، صد ها هزار افغانی را تنها خرج دسترخوان مهمانان شان می کنند اما آنان دربعضی اوقات توان خرید یک قرص نان خشک را هم ندارند.
بیشتراز ٣٠٠ خانواده فقیر وبی سرپناه ازسالها به اینسو، دراین مغاره ها زیست دارند. این درحالیست که مقامهای محلی بامیان سال ها پیش وعده تهیه مسکن برای این مغاره نشینان را داده بود اما وعده های این مقامات تا کنون عملی نشده است.
شماری از آنان با ابراز امیدواری ازمعلوم شدن نتیجه انتخابات ریاست جمهوری امسال می گویند که شاید رییس جمهور جدید آنها را ازاین وضعیت رقت بار نجات دهند.
