نوجوان افغان که از اثر بیماری پولیو با معلولیت دست و پنجه نرم می‌کند، می‌گوید که به امید روزی است که از راه رفتن با پاهای سالم لذت ببرد.
محمد جان نوجوان ۱۲ ساله افغان که با استفاده از ویلچیر و با کمک دیگران حرکت می‌کند، می‌گوید که ایکاش روزی فرا برسد که لذت راه رفتن را با پاهای سالم حس کند.
محمد جان، باشندۀ اصلی ولسوالی بورکه ولایت بغلان بوده و از چند سال بدینسو با خانواده اش در ولایت کندز زند‌گی می‌کند.
او با بیان خاطرات تلخ زند‌گی ناشی از معلولیت در اثر پولیو گفت: "زمان دقیق مبتلا شدن به پولیو را به خاطر ندارم، اما زمانیکه خود را روی ویلچیر و یا وابسته به دیگران می‌بینم، خیلی ناراحت می‌شوم."
محمد جان اضافه کرد، من نه تنها از مشکلات جسمی ناشی از معلولیت رنج می‌برم، بلکه همزمان با آن افسرد‌گی و سایر مشکلات روانی نیز به اندازۀ کافی مرا اذیت می‌کند.
او آرزو دارد در آینده داکتر شود و به دور‌ترین نقاط افغانستان سفر کند و به خانوده‌ها آگاهی دهد تا کودکان شان را در برابر بیماری معلول کننده پولیو واکسین کنند.
اعضای خانوادۀ محمد جان می‌گویند که آن‌ها نتوانستد به دلیل ناامنی محمد را به وقت معین آن واکسین کنند و اکنون تمام اعضای خانواده از معلولیت وی رنج می‌برند.
نجیب برادر بزرگ محمد جان، به صدای امریکا گفت: "در ولسوالی ما جنگ بود و مردم به خدمات صحی و واکسین دسترسی نداشتند و به همین علت بود که برادرم به بیماری پولیو مبتلا شد. "
او از خانوده‌ها می‌خواهد تا کودکان خود را به وقت معین آن واکسین کنند تا از بیماری مهلک و معلول کننده پولیو نجات یابند.
از سوی دیگر، شماری از کارشناسان روانشناسی خانواده می‌گویند که خانواده‌ها باید فضایی را فراهم کنند که کودکان و نوجوانان مبتلا به پولیو و معلولیت در آن هیچ نوع احساس کمبودی و ناتوانی نکند و آنان بتوانند مانند سایر افراد جامعه به زند‌گی خود ادامه دهند.
فریبا یزدانی، روانشناس خانواده در ولایت کندز، به صدای امریکا گفت: "استفاده از الفاظ درست و رفتار مناسب با افراد دارای معلولیت باعث می‌شود که آن‌ها کمبودی و تفاوت با دیگران را حس نکنند."
