جنگ و کمبود منابع از عوامل اساسی محدودیت عرضه خدمات صحی در ولایت زابل است.
شماری از ساکنان ولسوالی های زابل می گویند که به دلیل نبود شفاخانه و مراکز صحی در مناطق شان، مجبور اند ساعت ها را صرف پیمودن راه های دشوار کنند تا بیماران شان را برای درمان به شفاخانۀ مرکزی آن ولایت برسانند.
باشندگان روستا های دوردست زابل می گویند که بعضی اوقات بیمار شان در مسیر راه جان سپرده یا هم ماین های کنار جاده افراد سالم خانواده های شان را به کام مرگ می کشاند.
تورپیکی که از ولسوالی دای چوپان به شفاخانه مرکزی زابل مراجعه کرده است، مادر دو کودک است و از یک سال به اینسو به بیماری گرده مبتلا شده است.
او می گوید که چند بار به این شفاخانه مراجعه کرده است، اما نبود دوا و داکتر در شفاخانه وی را از درمان بیماری اش نومید کرده است.
حبیب الله باشنده ولسوالی خاک افغان نیز از نبود مراکز صحی شاکی بوده می گوید که مزید بر آن مشکلات امنیتی و سیر و سفر در مناطق شان، سبب می شود تا بیماران در مسیر راه شفاخانه ها جان خود را از دست دهند.
نبود امنیت و امکانات
مسولان صحت در ولایت زابل با تایید این مشکلات می گویند که چالش های امنیتی و امکانات ناکافی از عوامل اساسی است که به گفتۀ آنها عرضۀ خدمات صحی را محدود می سازد.
اما لعل محمد توخی، رئیس صحت ولایت زابل می گوید که در ولسوالی هایی که امنیت خوبتر باشد و باشنده های آن تامین امنیت مراکز صحی را به عهده بگیرند، دولت در آنجا ها کلنیک های صحی را ایجاد خواهد کرد.
زلمی ریشتین، مسئول شفاخانه مرکزی زابل می گوید که حتی در مرکز آن ولایت نیز مشکلاتی چون کمبود بودجه و قوای بشری محسوس است.
آقای ریشتین می گوید که وزارت صحت برای دو صد هزار نفر در ولایت زابل خدمات صحی را در نظر گرفته است، اما به گفتۀ وی اکنون نفوس آن ولایت بیشتر از هشت صد هزار نفر می باشد.
مسئول شفاخانۀ مرکزی زابل می گوید که مجروحین حوادث ترافیکی و انفجارات ماین در مسیر کابل – کندهار نیز برای درمان به آن شفاخانه انتقال می یابند که بر مشکلات موجود می افزاید.
به گفتۀ مسولان صحی، در تمام ولایت زابل یک شفاخانۀ 80 بستر و 21 مرکز صحی فعال است که تنها پاسخگوی نیازمندی های صحی 50 در صد باشندگان آن ولایت می باشد.
باشندگان روستا های دوردست زابل می گویند که بعضی اوقات بیمار شان در مسیر راه جان سپرده یا هم ماین های کنار جاده افراد سالم خانواده های شان را به کام مرگ می کشاند.
تورپیکی که از ولسوالی دای چوپان به شفاخانه مرکزی زابل مراجعه کرده است، مادر دو کودک است و از یک سال به اینسو به بیماری گرده مبتلا شده است.
او می گوید که چند بار به این شفاخانه مراجعه کرده است، اما نبود دوا و داکتر در شفاخانه وی را از درمان بیماری اش نومید کرده است.
حبیب الله باشنده ولسوالی خاک افغان نیز از نبود مراکز صحی شاکی بوده می گوید که مزید بر آن مشکلات امنیتی و سیر و سفر در مناطق شان، سبب می شود تا بیماران در مسیر راه شفاخانه ها جان خود را از دست دهند.
نبود امنیت و امکانات
مسولان صحت در ولایت زابل با تایید این مشکلات می گویند که چالش های امنیتی و امکانات ناکافی از عوامل اساسی است که به گفتۀ آنها عرضۀ خدمات صحی را محدود می سازد.
اما لعل محمد توخی، رئیس صحت ولایت زابل می گوید که در ولسوالی هایی که امنیت خوبتر باشد و باشنده های آن تامین امنیت مراکز صحی را به عهده بگیرند، دولت در آنجا ها کلنیک های صحی را ایجاد خواهد کرد.
زلمی ریشتین، مسئول شفاخانه مرکزی زابل می گوید که حتی در مرکز آن ولایت نیز مشکلاتی چون کمبود بودجه و قوای بشری محسوس است.
آقای ریشتین می گوید که وزارت صحت برای دو صد هزار نفر در ولایت زابل خدمات صحی را در نظر گرفته است، اما به گفتۀ وی اکنون نفوس آن ولایت بیشتر از هشت صد هزار نفر می باشد.
مسئول شفاخانۀ مرکزی زابل می گوید که مجروحین حوادث ترافیکی و انفجارات ماین در مسیر کابل – کندهار نیز برای درمان به آن شفاخانه انتقال می یابند که بر مشکلات موجود می افزاید.
به گفتۀ مسولان صحی، در تمام ولایت زابل یک شفاخانۀ 80 بستر و 21 مرکز صحی فعال است که تنها پاسخگوی نیازمندی های صحی 50 در صد باشندگان آن ولایت می باشد.