نهاد های حامی حقوق اطفال در افغانستان میگویند که حکومت آن کشور در بخش حفاظت و مراقبت از کودکان بی سرپرست کار های چشمگیری را انجام نداده است اما مقامات حکومتی از برنامه های مختلف در این راستا صحبت میکنند.
زهرا سپهر رئیس موسسه حمایت از کودکان میگوید که با آنکه افغانستان از جمله ۱۳۹ کشور امضا کننده کنوانسیون حقوق کودک در سازمان ملل متحد است، ولی هنوز تلاش های موثری برای اعادۀ حقوق کودکان در کشور صورت نگرفته است.
او میگوید که در حالیکه دولت خود در رسیدگی به کودکان فقیر و بی سرپرست فعالیت چشمگیری ندارد، در فراهم آوری زمینه ها برای نهاد های اجتماعی و مدنی بخاطر رسیدگی این کودکان نیز کاری را انجام نداده است.
خانم سپهر میگوید که فعالیت های نهاد های مدنی در رابطه به رسیدگی به کودکان باید از طریق وزارت کار و امور اجتماعی انجام شود ولی بنا بر موجودیت فساد، بیشتر این نهاد ها حتی امکانات واضح ساختن رقم واقعی این کودکان را ندارند.
به عقیده خانم سپهر، روابط کاری میان وزارت کار و امور اجتماعی و نهاد های حفاظت از اطفال چندان خوب خوب نیست زیرا این وزارت از تغییرات مثبت در زندگی کودکان افغان سخن میزنند، در حالیکه نهاد های حفاظت از کودکان آنرا رد میکنند.
مقامات وزارت کار و امور اجتماعی میگویند که آنان ۳.۵ میلیون کودک نیازمند را تحت پوشش قرار داده اند.
محمد واصل نور مهمند معین وزارت کار امور اجتماعی میگوید که آن وزارت سیستمی را تحت عنوان "شبکه محافظت اطفال" ایجاد کرده و در رابطه به حفاظت کودکان، دستاورد های موثری داشته اند.
آقای واصل گفت که تمام موسسات دولتی و غیر دولتی به شمول جامعه مدنی و نماینده
گان شورای های ولایتی عضو این شبکه بوده و در مجموعه ۹۰شبکه در کابل و سراسر ولایات افغانستان فعالیت دارد.
بر اساس گزارش وزارت کارو امور اجتماعی، شش میلیون و پنجصد هزار کودک بی سرپرست و فقیر در افغانستان وجود دارد.
بیشتر این کودکان با دستفروشی ویا با انجام کار های شاقه در خیابان ها و کنار جاده های مزدحم مصروف بوده و از مراکز تعلیمی فاصله گرفته اند.
اقتصاد ضعیف خانوادگی، کودکان را بر خلاف قانون کار، مجبور میسازد تا از تاسیسات تعلیمی دوری جسته در پی کار باشند.
عصمت هشت ساله که در کنار جاده چهاراهی حاجی یعقوب کفش هارا رنگ میکند میگوید:"بخاطری کار میکنم که برای خانواده ام پول پیدا کنم. روزانه از ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی پیدا میکنم آما آرزو دارم که مکتب بروم، درس بخوانم و در آینده داکتر شوم."
محرومیت از تعلیم، سواستفاده های گوناگون، قاچاق و فروش اعضای بدن از جمله مشکلاتی است که کودکان افغان از آن رنج می برند.
زهرا سپهر رئیس موسسه حمایت از کودکان میگوید که با آنکه افغانستان از جمله ۱۳۹ کشور امضا کننده کنوانسیون حقوق کودک در سازمان ملل متحد است، ولی هنوز تلاش های موثری برای اعادۀ حقوق کودکان در کشور صورت نگرفته است.
او میگوید که در حالیکه دولت خود در رسیدگی به کودکان فقیر و بی سرپرست فعالیت چشمگیری ندارد، در فراهم آوری زمینه ها برای نهاد های اجتماعی و مدنی بخاطر رسیدگی این کودکان نیز کاری را انجام نداده است.
خانم سپهر میگوید که فعالیت های نهاد های مدنی در رابطه به رسیدگی به کودکان باید از طریق وزارت کار و امور اجتماعی انجام شود ولی بنا بر موجودیت فساد، بیشتر این نهاد ها حتی امکانات واضح ساختن رقم واقعی این کودکان را ندارند.
به عقیده خانم سپهر، روابط کاری میان وزارت کار و امور اجتماعی و نهاد های حفاظت از اطفال چندان خوب خوب نیست زیرا این وزارت از تغییرات مثبت در زندگی کودکان افغان سخن میزنند، در حالیکه نهاد های حفاظت از کودکان آنرا رد میکنند.
مقامات وزارت کار و امور اجتماعی میگویند که آنان ۳.۵ میلیون کودک نیازمند را تحت پوشش قرار داده اند.
محمد واصل نور مهمند معین وزارت کار امور اجتماعی میگوید که آن وزارت سیستمی را تحت عنوان "شبکه محافظت اطفال" ایجاد کرده و در رابطه به حفاظت کودکان، دستاورد های موثری داشته اند.
آقای واصل گفت که تمام موسسات دولتی و غیر دولتی به شمول جامعه مدنی و نماینده
گان شورای های ولایتی عضو این شبکه بوده و در مجموعه ۹۰شبکه در کابل و سراسر ولایات افغانستان فعالیت دارد.
بر اساس گزارش وزارت کارو امور اجتماعی، شش میلیون و پنجصد هزار کودک بی سرپرست و فقیر در افغانستان وجود دارد.
بیشتر این کودکان با دستفروشی ویا با انجام کار های شاقه در خیابان ها و کنار جاده های مزدحم مصروف بوده و از مراکز تعلیمی فاصله گرفته اند.
اقتصاد ضعیف خانوادگی، کودکان را بر خلاف قانون کار، مجبور میسازد تا از تاسیسات تعلیمی دوری جسته در پی کار باشند.
عصمت هشت ساله که در کنار جاده چهاراهی حاجی یعقوب کفش هارا رنگ میکند میگوید:"بخاطری کار میکنم که برای خانواده ام پول پیدا کنم. روزانه از ۲۰۰ تا ۳۰۰ افغانی پیدا میکنم آما آرزو دارم که مکتب بروم، درس بخوانم و در آینده داکتر شوم."
محرومیت از تعلیم، سواستفاده های گوناگون، قاچاق و فروش اعضای بدن از جمله مشکلاتی است که کودکان افغان از آن رنج می برند.