مسؤولین اداره اطلاعات و فرهنگ بامیان، موجودیت مغاره نشینان در ساحات تاریخی آن ولایت را خطر جدی و نگران کننده برای نابودی آبدات یاد نموده، خواهان انتقال این خانواده ها به ساحات دیگر اند.
صدها خانواده هنوز هم مانند ادوار گذشته در مغاره های تندیس ویران شدۀ بودا زندگی می کنند که بیشتر آنان در حفره های بسر میبرند که توسط یونسکو یا سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، منحیث ساحات تاریخی شناخته شده است.
احمد حسین احمدپور، آمر اطلاعات اداره اطلاعات وفرهنگ بامیان میگوید که بار ها از ادارات شهرداری و شهر سازی خواسته است تا برای مغاره نشینان، زمین های رهایشی توزیع شود اما تاکنون به این خواست اطلاعات و فرهنگ توجه نشده است.
او میگوید:" از یک سو اعمار خود سرانه در ساحات تاریخی و از سوی دیگرموجودیت خانواده ها در مغاره های مربوط به ساحات باستانی خطر های جدی را متوجه ساحات تاریخی این ولایت کرده است".
آقای احمد پور میگوید با آنکه مغاره ها مکان مناسب برای زندگی نمی باشد ولی مردم از ناگزیری در این مغاره ها مسکن گزین شده اند.
نزدیک به سه صد خانواده درمغاره های بودا دربامیان زندگی می کنند که اکثرآنان از امراض چون روما تیزم، سینه وبغل و جلدی رنج می برند.
مغاره نشینی، مجبوریت یا درآمد
در حالیکه نهاد های مختلف از وضعیت مغاره نشینان ابراز نگرانی نموده و گفته اند که این خانواده ها دسترسی به حقوق اولیه شان ندارند اما شاروال بامیان میگوید که تعداد زیادی از مغاره نشینان در ساحات مختلف این ولایت خانه داشته و برای دریافت کمک های خیریه در مغاره ها زیست دارند.
انجنیر خادم حسین فطرت، شاروال بامیان میگوید که شمار واقعی خانوده های مغاره نشین در بامیان کمتر از صد خانواده می باشد اما برخی دیگر برای دریافت کمک خانه های اصلی شان را ترک نموده در مغاره ها مسکن گزین شده اند.
او افزود شاروالی بار ها برای مغاره نشینان زمین و یا خانه توزیع نموده اما ریاست اطلاعات و فرهنگ نتوانسته این مغاره ها را ازتصرف مردم بیرون آرد.
آقای فطرت میگوید که مغاره نشینی در بامیان به یک منبع درآمد برای خانواده ها تبدیل شده و نهاد های کمک کننده نیز برای همین خانواده ها کمک های شان را توزیع می نمایند.
این درحالیست که بامیان با داشتن بیشترین آثار تاریخی دوره های مختلف به خصوص بودایی که هشت اثرشگفت انگیز آن ثبت درسازمان فرهنگی یونسکو نیز میباشد.
اما به دلیل عدم حفظ ومراقبت این آثار ازسوی ادارات مربوطه ومردم اکثر آن رو به نابودی وانهدام قرار دارند.
بیشتراز دو هزار مغارۀ دوره بودایی درجوار های تندیس های ویران شدۀ بودا وسایرساحات مرکزولایت بامیان موجود است.
اما نقاشی های اکثراین مغاره ها ازاثرجنگ های داخلی درگذشته و بی توجهی مسؤولین درده سال قبل سرقت ویا نابود شده است.
صدها خانواده هنوز هم مانند ادوار گذشته در مغاره های تندیس ویران شدۀ بودا زندگی می کنند که بیشتر آنان در حفره های بسر میبرند که توسط یونسکو یا سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد، منحیث ساحات تاریخی شناخته شده است.
احمد حسین احمدپور، آمر اطلاعات اداره اطلاعات وفرهنگ بامیان میگوید که بار ها از ادارات شهرداری و شهر سازی خواسته است تا برای مغاره نشینان، زمین های رهایشی توزیع شود اما تاکنون به این خواست اطلاعات و فرهنگ توجه نشده است.
او میگوید:" از یک سو اعمار خود سرانه در ساحات تاریخی و از سوی دیگرموجودیت خانواده ها در مغاره های مربوط به ساحات باستانی خطر های جدی را متوجه ساحات تاریخی این ولایت کرده است".
آقای احمد پور میگوید با آنکه مغاره ها مکان مناسب برای زندگی نمی باشد ولی مردم از ناگزیری در این مغاره ها مسکن گزین شده اند.
داخل یکی از مغاره ها
نزدیک به سه صد خانواده درمغاره های بودا دربامیان زندگی می کنند که اکثرآنان از امراض چون روما تیزم، سینه وبغل و جلدی رنج می برند.
مغاره نشینی، مجبوریت یا درآمد
در حالیکه نهاد های مختلف از وضعیت مغاره نشینان ابراز نگرانی نموده و گفته اند که این خانواده ها دسترسی به حقوق اولیه شان ندارند اما شاروال بامیان میگوید که تعداد زیادی از مغاره نشینان در ساحات مختلف این ولایت خانه داشته و برای دریافت کمک های خیریه در مغاره ها زیست دارند.
انجنیر خادم حسین فطرت، شاروال بامیان میگوید که شمار واقعی خانوده های مغاره نشین در بامیان کمتر از صد خانواده می باشد اما برخی دیگر برای دریافت کمک خانه های اصلی شان را ترک نموده در مغاره ها مسکن گزین شده اند.
او افزود شاروالی بار ها برای مغاره نشینان زمین و یا خانه توزیع نموده اما ریاست اطلاعات و فرهنگ نتوانسته این مغاره ها را ازتصرف مردم بیرون آرد.
آقای فطرت میگوید که مغاره نشینی در بامیان به یک منبع درآمد برای خانواده ها تبدیل شده و نهاد های کمک کننده نیز برای همین خانواده ها کمک های شان را توزیع می نمایند.
این درحالیست که بامیان با داشتن بیشترین آثار تاریخی دوره های مختلف به خصوص بودایی که هشت اثرشگفت انگیز آن ثبت درسازمان فرهنگی یونسکو نیز میباشد.
اما به دلیل عدم حفظ ومراقبت این آثار ازسوی ادارات مربوطه ومردم اکثر آن رو به نابودی وانهدام قرار دارند.
بیشتراز دو هزار مغارۀ دوره بودایی درجوار های تندیس های ویران شدۀ بودا وسایرساحات مرکزولایت بامیان موجود است.
اما نقاشی های اکثراین مغاره ها ازاثرجنگ های داخلی درگذشته و بی توجهی مسؤولین درده سال قبل سرقت ویا نابود شده است.