کیتلان کولمن، زن ۳۱ سالۀ امریکایی که ده روز قبل یکجا با همسر کانادایی و سه طفلش از اسارت شبکۀ حقانی در پاکستان رها گردیدند می گوید؛ به خاطر غلط ثابت کردن اظهارات در مورد چگونگی اسارت و روز رهایی خانواده اش، "سکوتش" را می شکند.
خانم کولمن در نخستین مصاحبه اش پس از رهایی، به روزنامۀ ستار کانادایی، ادعا های پاکستان و ایالات متحده را در مورد محل حضور خودش و خانواده اش "دور از حقیقت" خواند.
این زن امریکایی گفت: "پاکستان می گوید که آنان هیچگاه در آن کشور نبوده اند. امریکا می گوید که همیشه در پاکستان بوده اند؛ مسوولیت پاکستان بود. اما هیچکدام آن گفته ها حقیقت ندارد."
این زن امریکایی نخواست که در بارۀ تمام جهات اسارت شان صحبت کند اما گفت که مطمین است در افغانستان و پاکستان نگهداری می شدند.
خانم کولمن، ادعا های اسلام آباد و واشنگتن را "نادرست" خواند که گویا به تاریخ ۱۱ اکتوبر پس از آنکه از مرز به پاکستان عبور می کردند، از اسارت نجات داده شدند. او گفت "ما آن روز از مرز داخل پاکستان نمی شدیم. در آن منطقۀ داخل پاکستان، بیش از یک سال بود که نگهداری می شدیم."
کولمن یکجا با همسرش جاشوا بویل در اکتوبر ۲۰۱۲ در افغانستان اختطاف شدند. آنان پنج سال در اسارت طالبان مرتبط با شبکۀ حقانی قرار داشتند و در ۱۲ اکتوبر ۲۰۱۷ به شکل چشمگیری توسط نیرو های پاکستانی آزاد گردیدند. خانم کولمن زمانیکه اختطاف شد، حامله بود.
خانم کولمن می گوید که در ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵، او همراه با خانواده اش بار ها به محلات مختلف نقل مکان شده اند. به گفتۀ وی، این همان زمانی بود که با سقط اجباری مواجه شد و مورد تجاوز قرار گرفت.
خانم کولمن می گوید "در جریان این سال ها، با استفاده از یک قلم که اختطاف کنندگان در مورد آن آگاهی نداشتند، تلاش داشتیم از هر آنکه باشد طالب کمک شویم. آنان به این موضوع پی برده و ما را از هم جدا ساخته، لت و کوب کرده و همان زمان بود که مورد حمله قرار گرفتم."
بویل در میدان هوایی گفت که طالبان بر همسرش تجاوز جنسی کرده اند.
جاشوا بویل کانادایی، همسر کولمن، نیز حینیکه در میدان هوایی تورنتو رسید به خبرنگاران گفت که همسرش توسط نگهبانان مورد تجاوز قرار گرفته و یکی از دخترانش را کشته اند.
گروه طالبان، یک روز پس از این ادعا، با نشر اعلامیه یی گفت که ادعای جاشوا بویل، حقیقت ندارد و هدف آن ادعای "جعلی" را بدنام ساختن طالبان عنوان کرد. طالبان سقط طفل این زوج امریکایی کانادایی را "طبیعی" خوانده اند.
اما کیتلان کولمن روز دوشنبه به روزنامۀ ستار کانادایی گفت که "سقط اجباری طفلش"، یک اقدام تلافی جویانه به خاطر رد تلاش شبکۀ حقانی، برای استخدام شوهرش به آن شبکه بوده است.
خانم کولمن گفت "آنان به خاطریکه بویل تقاضای پیوستن و همکاری با آنان را رد کرده بود، بسیار خشمگین بودند. آنان او [دخترم] را با علاوه کردن مقدار زیاد ستروژن در غذا، کشتند."
بلندرفتن سویۀ ستروجن در بدن یک زن حامله به سقط جنین می انجامد. کولمن می گوید وقتی او و همسرش طفلش را که "شهید" نامیده اند؛ از دست دادند، اختطاف کنندگان به خاطر کاری که انجام داده بودند، "افتخار" می کردند.
این زن امریکایی می گوید که بارداری دو فرزند دیگر شان را از اختطاف کنندگان مخفی نگهداشته و همسرش در روشنی چراغ دستی، یک دختر و پسرش را ولادت داده و او خاموشانه درد را متحمل شده است.
نویسندۀ "ستار" می نگارد که حین صحبت، کولمن بسیاری اوقات با یادآوری لحظات می خندید و --- در پاسخ به بسیاری سوالات می گفت "گفتنی ندارم."
کولمن از زمانیکه دوباره به کانادا برگشته است حجاب به سر می کند اما، در صحبت روز دوشنبۀ خود نخواست در بارۀ اینکه تغیر آیین داده و مسلمان شده است یا خیر، چیزی بگوید.
محل نگهداری در پاکستان و افغانستان
خانم کولمن می گوید که پس از اختطاف به زودی به پاکستان انتقال داده شدند و او شش ماه نخست اسارت را "دشوار ترین زمان" می خواند.
کولمن به ستار گفت "نخست ما را از افغانستان بیرون کردند؛ چندین روز سفر با موتر بود. ما را به میران شاه در پاکستان بردند جاییکه برای بیش از یک سال ما را نگهداشتند."
او می گوید که شوهرش بویل، اندک بلدیتی با زبان فارسی داشت که کمک شان کرد بدانند کجا هستند.
این زن ۳۱ سالۀ امریکایی می گوید "بسیار دشوار بود، ما را جدا از هم نگهداشته بودند و اجازه نداشتیم پسر مان را ببینیم."
این در حالیست که طالبان با نشر خبرنامه یی ادعا کرده بودند که جاشوا و همسرش، کایتلن کولمن، در زمان اسارت یکجا بودند و حتا چند دقیقه هم از یکدگیر جدا ساخته نشده اند.
به گفتۀ کولمن، پس از آن [سقط اجباری]، اختطاف کنندگان، این زوج و فرزندان شان را به "شمال میران شاه" به منزل یک فردی به نام محمود منتقل کردند که "مرد مهربانی بود و پسر ما را به بیرون می برد و برای ما امکانات رفاهی فراهم کرده بود."
اردوی پاکستان ادعا کرد که پس از گرفتن معلومات استخباراتی از سوی مقامات امریکایی، آن زوج را حینیکه اختطاف کنندگان آنان را از افغانستان داخل پاکستان عبور می دادند، در منطقۀ کورم ایجنسی پاکستان، رها ساختند.
مقامات نظامی افغان ادعای اردوی پاکستان را رد کردند که گویا این زوج و فرزندان شان در افغانستان نگهداری می شد و یک روز قبل از رهایی، وارد پاکستان شده اند.
دونالد ترمپ، از اقدام نظامیان پاکستانی برای رهایی گروگانان ستایش کرده و از این رویداد به عنوان "برهۀ مثبت در روابط میان واشنگتن و اسلام آباد" یاد کرد.
مایک پومپیو، رئیس اداره استخبارات مرکزی ایالات متحده (سی آی ای) نیز هفتۀ گذشته گفت که این زوج امریکایی کانادایی، توسط شبکۀحقانی از افغانستان ربوده شده بودند و برای مدت پنج سال در داخل خاک پاکستان نگهداری می شدند.
این زن امریکایی در مورد محل بود و باش شان در افغانستان می گوید که پس از هر چند روز اختطاف کنندگان موقعیت آنان را تغیر می دادند و می گفتند که پس از "یک روز، دو روز و یا یک هفته رها" می شوند.
کولمن از یک محل بود و باش شان به نام "سپین غر" یاد می کند و می گوید که درست در امتداد سرحد افغانستان با پاکستان بود. او از یک منزل که دارای وضعیت متوسط بود و مشکلات بزرگی نداشت سخن رانده می گوید که پس از آن ... "در یک منزل تنها برای یک یا دو روز نگهداری می شدیم و به خوبی معلوم می شد که آنان از چیزی دارند فرار می کنند."
کایتلن کولمن می گوید که در ماه های اخیر اسارت، آنان در "دارالموسی" زندگی کردند؛ جاییکه به گفتۀ خانم کولمن "آنان [اختطاف کنندگان] تمریناتی را انجام می دادند."
کولمن می گوید که با همسر و فرزندانش از نومبر ۲۰۱۶ تا رهایی در همان "منزل موسی" نگهداری می شدند و فقط دو روز قبل از رهایی، اختطاف کنندگان آنان را به "منزلی انتقال داد که شیشه های کلکین آن با گل پوشیده بود."
کایتلن کولمن می گوید یازدهم اکتوبر آنان را مانند همیشه، اختطاف کنندگان در داخل تولبکس موتر قرار دادند؛ پس از کمی موتر رانی و تبادلۀ آتش رها شدند.
کولمن روز آزادی اش را به خاطر آورده می گوید "نخستین هراس ما – و اینکه چرا فریاد نزدیم و کمک نخواستیم – این بود که شاید کدام گروه دیگر آدم ربایان تلاش دارد ما را اختطاف کند. ممکن است این گروه شبکۀ حقانی با گروه دیگری آن شکبه درگیر شده است. آنان فقط راهزنان اند."
از جانب دیگر به گفتۀ خانم کولمن " مدت زمان طولانی اسیر بوده و بر هر چه مظنون می باشید. تا همان لحظه فکر می کردم که هیچ چیز در بارۀ آنان نمی دانم و نمی فهمم ما را کجا می برند."
کایتلن از لحظات آزادی اش توسط نیرو های پاکستانی چیزی به خاطر ندارد و نمی فهمد چگونه عکس العملی انجام داده است؛ اما می گوید" فکر می کنم، بیشتر در حالت شوک قرار داشتم."