تحقیق تازه یی یکی از پوهنتون های با اعتبار اقتصاد مستقر در بریتانیا نشان می دهد که مبارزۀ جهانی در برابر مواد مخدر - باوجود صد ها ملیون دالر هزینه - به شکل فاجعه باری، ناکام مانده است.
در این گزارش همچنین آمده است که استفادۀ نظامی در برابر مواد مخدر عواقب منفی در جهان داشته است.
حکومت افغانستان، در ۱۳ سال گذشته در برابر مواد مخدر همواره مبارزه کرده و بیشتر روی اعمال زور از جمله تخریب مزارع کوکنار متمرکز بوده است.
سوال اینجاست که آیا مبارزه حکومت افغانستان در این راستا موثر واقع شده یا خیر؟
خدا داد عرفانی، عضو کمیسیون مبارزه با مواد مخدر ولسی جرگه افغانستان، به این باور است که پالیسی حکومت افغانستان در این راستا "هیچ موفقیت نداشته است".
آقای عرفانی می گوید که در طول مدت که نیروهای بین المللی همراه با اردو و پولیس افغان حضور داشت "در رابطه به توقف کشت خاشخاش هیچ موفقیت نداشتند، بلکه کشت آن افزایش یافته است.
خداداد عرفانی دلیل افزایش کشت خاشخاش را عدم علاقمندی "دوست های خارجی در محو خاشخاش در افغانستان" می داند.
ناامنی، عدم تطبیق قانون
محمد ابراهیم اظهر، معین مالی و پلان گذاری وزارت مبارزه با مواد مخدر، به گونۀ ضمنی ناکامی حکومت افغانستان را در راستای مبارزه با مواد مخدر می پذیرد، اما ادعا می کند که مواد مخدر فقط در چند ولایت افغانستان متمرکز است و دلیل آن نا امنی، نبود تطبیق قانون و اقتصاد ضعیف است.
آقای اظهر می گوید که تقریبا ۸۰ در صد کشت و تولید مواد مخدر "در ۷ یا ۸ ولایت جنوب و جنوب غرب افغانستان که ناامن اند، وجود دارد." او می گوید که امنیت سرتاسری، تنفیظ قانون و محو اقتصاد وابسته به تریاک، از عوامل بازدارندۀ محو خاشخاش در افغانستان است.
آقای اظهر این را هم می گوید که تقاضای بین المللی برای مواد نشه آور و عدم همکاری کشور های منطقه در این راستا، از عوامل دیگر افزایش مواد مخدر در افغانستان می باشد.
به گفتۀ ابراهیم اظهر" سالانه تقریبا ۹۰ متریک تُن از طریق آسیای میانه به طرف روسیه فدراتیف و دیگر کشور های اروپایی می رود. ۱۵۰ متریک تُِِن از طریق پاکستان که ارزش آن به سی ملیارد دالر می رسد به دست مافیای بین المللی قرار می گیرد و حدود ۱۴۰ متریک تُن هیرئین نیز از مسیر ایران خارج می شود."
آقای ازهر می گوید که در صورت همکاری کشور های بین المللی، مشکل مواد مخدر افغانستان را می توان در یک سال حل کرد.
محو مواد مخدر بدون اعمال فشار
اما آیا میتوان کشت مواد مخدر را در افغانستان، بدون اعمال فشار کاهش داد و یا از بین برد. جنرال هلال الدین هلال، کارشناس مسایل سیاسی و امنیتی افغان می گوید که بدون تامین امنیت، مبارزه با مواد مخدر، ناممکن است.
آقای هلال اضافه می کند که هیچ گزینۀ دیگری وجود ندارد و مناطق که در کنترول طالبان قرار دارد باید آزاد گردد.
آقای هلال به این باور است که ایجاد ادارات سالم و پاسخگو در مناطق تحت کنترول دولت می تواند جلو فعالیت های مافیای مواد مخدر و دهاقین سر کش را بگیرد.
ولی این گزارش تحقیقی اصرار دارد تا منابع در راستای پالیسی های سرکوب کننده نه، بلکه در بخش های مثل ارائه خدمات صحی و کاهش خطرات به مصرف برسد.
گزارش متذکره روی استقلال تصمیم گیری دولت ها تاکید می کند تا خود پالیسی های ضروری و مثمر را انتخاب کنند. یافته های گزارش نشان می دهد که یک پالیسی نمی تواند در تمام کشور ها یکسان نتیجه دهد.
فقر اقتصادی استدلال است که اکثرا دهاقین و کار شناسان افغان آنرا به حیث یکی از عوامل عمدۀ افزایش تولید مواد مخدرعنوان می کنند.
فقر به مراتب، در زمان حاکمیت طالبان در افغانستان گسترده تر بود، اما رژیم طالبان کشت مواد مخدر را در سال های اخیر حاکمیت شان، تقریبا از بین برده بودند.
در این گزارش همچنین آمده است که استفادۀ نظامی در برابر مواد مخدر عواقب منفی در جهان داشته است.
حکومت افغانستان، در ۱۳ سال گذشته در برابر مواد مخدر همواره مبارزه کرده و بیشتر روی اعمال زور از جمله تخریب مزارع کوکنار متمرکز بوده است.
سوال اینجاست که آیا مبارزه حکومت افغانستان در این راستا موثر واقع شده یا خیر؟
خدا داد عرفانی، عضو کمیسیون مبارزه با مواد مخدر ولسی جرگه افغانستان، به این باور است که پالیسی حکومت افغانستان در این راستا "هیچ موفقیت نداشته است".
آقای عرفانی می گوید که در طول مدت که نیروهای بین المللی همراه با اردو و پولیس افغان حضور داشت "در رابطه به توقف کشت خاشخاش هیچ موفقیت نداشتند، بلکه کشت آن افزایش یافته است.
خداداد عرفانی دلیل افزایش کشت خاشخاش را عدم علاقمندی "دوست های خارجی در محو خاشخاش در افغانستان" می داند.
ناامنی، عدم تطبیق قانون
محمد ابراهیم اظهر، معین مالی و پلان گذاری وزارت مبارزه با مواد مخدر، به گونۀ ضمنی ناکامی حکومت افغانستان را در راستای مبارزه با مواد مخدر می پذیرد، اما ادعا می کند که مواد مخدر فقط در چند ولایت افغانستان متمرکز است و دلیل آن نا امنی، نبود تطبیق قانون و اقتصاد ضعیف است.
آقای اظهر می گوید که تقریبا ۸۰ در صد کشت و تولید مواد مخدر "در ۷ یا ۸ ولایت جنوب و جنوب غرب افغانستان که ناامن اند، وجود دارد." او می گوید که امنیت سرتاسری، تنفیظ قانون و محو اقتصاد وابسته به تریاک، از عوامل بازدارندۀ محو خاشخاش در افغانستان است.
آقای اظهر این را هم می گوید که تقاضای بین المللی برای مواد نشه آور و عدم همکاری کشور های منطقه در این راستا، از عوامل دیگر افزایش مواد مخدر در افغانستان می باشد.
به گفتۀ ابراهیم اظهر" سالانه تقریبا ۹۰ متریک تُن از طریق آسیای میانه به طرف روسیه فدراتیف و دیگر کشور های اروپایی می رود. ۱۵۰ متریک تُِِن از طریق پاکستان که ارزش آن به سی ملیارد دالر می رسد به دست مافیای بین المللی قرار می گیرد و حدود ۱۴۰ متریک تُن هیرئین نیز از مسیر ایران خارج می شود."
آقای ازهر می گوید که در صورت همکاری کشور های بین المللی، مشکل مواد مخدر افغانستان را می توان در یک سال حل کرد.
محو مواد مخدر بدون اعمال فشار
اما آیا میتوان کشت مواد مخدر را در افغانستان، بدون اعمال فشار کاهش داد و یا از بین برد. جنرال هلال الدین هلال، کارشناس مسایل سیاسی و امنیتی افغان می گوید که بدون تامین امنیت، مبارزه با مواد مخدر، ناممکن است.
آقای هلال اضافه می کند که هیچ گزینۀ دیگری وجود ندارد و مناطق که در کنترول طالبان قرار دارد باید آزاد گردد.
آقای هلال به این باور است که ایجاد ادارات سالم و پاسخگو در مناطق تحت کنترول دولت می تواند جلو فعالیت های مافیای مواد مخدر و دهاقین سر کش را بگیرد.
ولی این گزارش تحقیقی اصرار دارد تا منابع در راستای پالیسی های سرکوب کننده نه، بلکه در بخش های مثل ارائه خدمات صحی و کاهش خطرات به مصرف برسد.
گزارش متذکره روی استقلال تصمیم گیری دولت ها تاکید می کند تا خود پالیسی های ضروری و مثمر را انتخاب کنند. یافته های گزارش نشان می دهد که یک پالیسی نمی تواند در تمام کشور ها یکسان نتیجه دهد.
فقر اقتصادی استدلال است که اکثرا دهاقین و کار شناسان افغان آنرا به حیث یکی از عوامل عمدۀ افزایش تولید مواد مخدرعنوان می کنند.
فقر به مراتب، در زمان حاکمیت طالبان در افغانستان گسترده تر بود، اما رژیم طالبان کشت مواد مخدر را در سال های اخیر حاکمیت شان، تقریبا از بین برده بودند.