برای آنهایی که در زمان رژیم طالبان (۱۹۹۶-۲۰۰۱) در شهر کابل بسر می بردند، نام نورالدین ترابی خاطرات تلخ پولیس شرعی طالبان را با خود دارد. ملا ترابی نه تنها یکی از بنیان گذاران اصلی وزارت امر بالمعروف و نهی عن المنکر بود بلکه در انفاذ شرایط شدید مذهبی طالبان، شخصاً سهم می گرفت.
اگر چه ترابی وزیر عدلیه طالبان بود اما بیشتر اوقات با گروهی از دستیاران و محافظین اش در بیرون از ساختمان وزارت عدلیه، ایستگاه های بازرسی و استنطاق شرعی را برپا می کرد.
از کنترول موهای سر و ریش گرفته تا از برخواندن آیات قرآن و برشمردن فرایض و سنن نماز، هر مردی که در آزمایشگاه مسلمانی ملا ترابی بازمیماند با دو پیامد مواجه می شد: شکنجه فوری و حبس.
برخورد ترابی و اطرافیانش با زنان کمی متفاوت بود. از زنان در باره فرایض و سنن نماز پرسیده نمی شد اما نوعیت لباس و بوت ها تعیین کنندۀ حد مسلمان بودن آنها شمرده می شد. لت و کوب زنان در محضر عام، ظاهراً به دلیل پوشیدن بوت های نامناسب یا آشکار شدن صورت از زیر برقعه، خشن ترین مؤیدۀ نانوشتۀ قانون انفاذ احکام شرعی طالبان برای زنان بود.
ملا ترابی، که بیشتر اوقات در میان جاده روی چوکی می نشست و پای مصنوعی اشرا هم در کناراش می گذاشت، پس از بازجویی چند ثانیه یی امر شکنجه یا آزاد گذاشتن افراد را صادر می کرد.
هفت سال شکنجه
ملا ترابی و پولیس شرعی طالبان برای حدود هفت سال به شکنجه دادن روحی و جسمی افغانها (در کابل و دیگر شهرهای افغانستان) ادامه دادند تا آن که رژیم طالبان در اوآخر سال ۲۰۰۱ سرنگون گردید.
مانند سایر رهبران طالبان، پس از فروپاشی حاکمیت طالبان ملا ترابی به پاکستان رفت و از آنجا در ایجاد و توسعه خشونت های مسلحانه در افغانستان سهم داشت. ترابی در سال ۲۰۰۵ در شهر کراچی بازداشت شد و برای حدود هفت سال مورد بازجویی قرار داشت.
ملا ترابی در ماه دسامبر سال گذشته از بند سازمان استخبارات پاکستان (آی اس آی) آزاد شد و به خانواده اش در شهر کویته پیوسته است.
نشریهء دیلی بئست و نیوزویک از قول بستگان نزدیک ملا ترابی گزارش داده است که وی در جریان حبس در پاکستان، بصورت سیستماتیک شکنجه می شد. ترابی به اعضای خانواده و دوستان اش گفته است که برای سالها در سلول انفرادی محبوس بود که در آن روشنایی و غذا به ندرت می رسید. او همچنان ادعا کرده است که پیهم مورد آزار و اذیت جسمی و روحی قرار داشت.
ترابی گفته است که شماری از پاکستانی هایی که به او شکنجه می دادند به او می گفتند "این بازدهی عذابی است که به زنان افغان میدادی".
محل اختفای ملا محمد عمر، رهبری فراری طالبان، و رهبران شبکه القاعده سوالاتی بود که، ملا ترابی گفته است، مستنطقین آی اس آی برای سالها از او آنرا می پرسیدند.
'پاکستان دشمن اسلام'
شش ماه پیش از رهایی، ملا ترابی از زندانی در شهر کراچی به مهمانخانه یی در نزدیکی اسلام آباد مرکز پاکستان منتقل گردید. ترابی گفته است که در آن مهمانخانه شماری از رهبران گرفتار شده طالبان، به شمول ملا عبدالغنی برادر، بسر می بردند.
در حالی که مقدمات رهایی ملا ترابی فراهم می شد، کارمندان سازمان اطلاعات پاکستان رفتار شانرا با ترابی ملایمتر ساختند و از او خواستند که پس از آزادی، پیام حسن نیت شانرا به ملا عمر برساند.
"به ملا عمر بگو که بر طالبان پاکستانی فشار بیاورد که در داخل پاکستان حملات انجام ندهند،" این پیامی بود که بارها به ملا ترابی گفته شد.
اما دیلی بئست از قول ملا ترابی و یک والی پیشین طالبان که او هم به تازه گی از قید پاکستان رها گردیده، نوشته است طالبانی که در پاکستان زندانی شده و شکنجه شده اند حکومت این کشور، به ویژه آی اس آی، را بدیدۀ دشمن "اسلام و افغانها" می نگرند.
در پاسخ به رسانیدن پیام به ملا عمر، ملا ترابی به مستنطقین پاکستانی اش گفت: شما برای سالها مرا به حدی شکنجه کردید که حالا چهرۀ ملا عمر را فراموش کرده ام.
اگر چه ترابی وزیر عدلیه طالبان بود اما بیشتر اوقات با گروهی از دستیاران و محافظین اش در بیرون از ساختمان وزارت عدلیه، ایستگاه های بازرسی و استنطاق شرعی را برپا می کرد.
از کنترول موهای سر و ریش گرفته تا از برخواندن آیات قرآن و برشمردن فرایض و سنن نماز، هر مردی که در آزمایشگاه مسلمانی ملا ترابی بازمیماند با دو پیامد مواجه می شد: شکنجه فوری و حبس.
برخورد ترابی و اطرافیانش با زنان کمی متفاوت بود. از زنان در باره فرایض و سنن نماز پرسیده نمی شد اما نوعیت لباس و بوت ها تعیین کنندۀ حد مسلمان بودن آنها شمرده می شد. لت و کوب زنان در محضر عام، ظاهراً به دلیل پوشیدن بوت های نامناسب یا آشکار شدن صورت از زیر برقعه، خشن ترین مؤیدۀ نانوشتۀ قانون انفاذ احکام شرعی طالبان برای زنان بود.
ملا ترابی، که بیشتر اوقات در میان جاده روی چوکی می نشست و پای مصنوعی اشرا هم در کناراش می گذاشت، پس از بازجویی چند ثانیه یی امر شکنجه یا آزاد گذاشتن افراد را صادر می کرد.
هفت سال شکنجه
ملا ترابی و پولیس شرعی طالبان برای حدود هفت سال به شکنجه دادن روحی و جسمی افغانها (در کابل و دیگر شهرهای افغانستان) ادامه دادند تا آن که رژیم طالبان در اوآخر سال ۲۰۰۱ سرنگون گردید.
مانند سایر رهبران طالبان، پس از فروپاشی حاکمیت طالبان ملا ترابی به پاکستان رفت و از آنجا در ایجاد و توسعه خشونت های مسلحانه در افغانستان سهم داشت. ترابی در سال ۲۰۰۵ در شهر کراچی بازداشت شد و برای حدود هفت سال مورد بازجویی قرار داشت.
ملا ترابی در ماه دسامبر سال گذشته از بند سازمان استخبارات پاکستان (آی اس آی) آزاد شد و به خانواده اش در شهر کویته پیوسته است.
نشریهء دیلی بئست و نیوزویک از قول بستگان نزدیک ملا ترابی گزارش داده است که وی در جریان حبس در پاکستان، بصورت سیستماتیک شکنجه می شد. ترابی به اعضای خانواده و دوستان اش گفته است که برای سالها در سلول انفرادی محبوس بود که در آن روشنایی و غذا به ندرت می رسید. او همچنان ادعا کرده است که پیهم مورد آزار و اذیت جسمی و روحی قرار داشت.
ترابی گفته است که شماری از پاکستانی هایی که به او شکنجه می دادند به او می گفتند "این بازدهی عذابی است که به زنان افغان میدادی".
محل اختفای ملا محمد عمر، رهبری فراری طالبان، و رهبران شبکه القاعده سوالاتی بود که، ملا ترابی گفته است، مستنطقین آی اس آی برای سالها از او آنرا می پرسیدند.
'پاکستان دشمن اسلام'
شش ماه پیش از رهایی، ملا ترابی از زندانی در شهر کراچی به مهمانخانه یی در نزدیکی اسلام آباد مرکز پاکستان منتقل گردید. ترابی گفته است که در آن مهمانخانه شماری از رهبران گرفتار شده طالبان، به شمول ملا عبدالغنی برادر، بسر می بردند.
در حالی که مقدمات رهایی ملا ترابی فراهم می شد، کارمندان سازمان اطلاعات پاکستان رفتار شانرا با ترابی ملایمتر ساختند و از او خواستند که پس از آزادی، پیام حسن نیت شانرا به ملا عمر برساند.
"به ملا عمر بگو که بر طالبان پاکستانی فشار بیاورد که در داخل پاکستان حملات انجام ندهند،" این پیامی بود که بارها به ملا ترابی گفته شد.
اما دیلی بئست از قول ملا ترابی و یک والی پیشین طالبان که او هم به تازه گی از قید پاکستان رها گردیده، نوشته است طالبانی که در پاکستان زندانی شده و شکنجه شده اند حکومت این کشور، به ویژه آی اس آی، را بدیدۀ دشمن "اسلام و افغانها" می نگرند.
در پاسخ به رسانیدن پیام به ملا عمر، ملا ترابی به مستنطقین پاکستانی اش گفت: شما برای سالها مرا به حدی شکنجه کردید که حالا چهرۀ ملا عمر را فراموش کرده ام.