نصیبه یکی از باشندگان ولسوالی اندخوی ولایت فاریاب در شمال افغانستان می‌گوید که پس از کشته شدن ۱۴ عضو خانواده‌اش در درگیری‌های مسلحانه او به مواد مخدر پناه برده است.
نصیبه که ۴۰ سال عمر دارد، همراه با شماری از معتادان بی‌سرپناه در گورستان مزارشریف بسر می‌برد.
او می‌گوید "چهارده تا خانواده داشتیم، همه‌اش را کشتند و مه تنها ماندیم، بجای زنده بودن باید بمیرم، همه شان زیر زمین استند و از همو خاطر مه به این حالت رسیدیم. مه ترک کردن دوست ندارم، مرگ دوست دارم".
نصیبه می‌گوید که سه سال پیش، افراد مسلح وابسته به گروه طالبان یک فرزند دیگرش را نیز در برابر چشمان او کشتند و این درد وی را بیشتر از پیش در جهنمی بنام مواد مخدر غرق کرد.
او گفت "طالبان یک پسرم را به چاه انداخت و کشت و دیگر هیچ چیزی نماند برایم. یک دخترم مانده و باز او را دادم به کسی تا نگهدارد او را. و من تنها اینجا آمده ام تا ترک غم‌هایم را کنم".
تا اکنون طالبان درباره کشته شدن افراد ملکی و بویژه خانواده نصیبه توسط جنگجویان شان چیزی نگفته اند.
با این حال، نصیبه می‌گوید که اگر روزی گروه طالبان به میز عدالت کشانیده شدند، او از تفنگداران این گروه خواهد پرسید که خانواده و پسر کوچکش را به چه جرمی به قتل رسانیدند و زندگی او را تباه کردند.