برخی از معتادان مواد مخدر در ولایت بامیان کسانی اند که پس از استعمال دوامدار تریاک برای درمان برخی از بیماری‌های شان، در دام مخدرات افتاده اند.
غضنفر یکی از باشندگان ولسوالی یکه‌ولنگ نمبر۱ که حدود ۴۶ سال سن دارد، می‌گوید که پانزده سال پیش، زمانی به مواد مخدر معتاد شد که برای جلوگیری از بیماری شکر مصرف تریاک را آغاز کرد.
او می‌گوید که اکنون هیرویین و شیشه را نیز مصرف می‌کند.
غضنفر گفت "اول مرض قند داشتم، کم ـ کم تریاک استفاده می‌کردم، پس از آن دچار تکلیف معده شدم و مواد مخدر استفاده کردم و معتاد شدم".
غضنفر می‌گوید که جوانان نباید برای درمان بیماری‌های شان از مواد مخدر استفاده کنند، زیرا به گفته او این پدیدهٔ ویران‌گر اعتیادآور بوده و آنان را معتاد می‌کند.
او گفت "من هر لحظه می‌خواهم ترک کنم و از شر این خلاص شوم، چون یک عمل خجالت آور است و انگیزهٔ بسیار خراب دارد".
در حال حاضر، بیش از یک‌صد معتاد بی‌سرپناه در ولسوالی یکه‌ولنگ نمبر۱ ولایت بامیان در جوار بازار این ولسوالی بسر می‌برند.
غضنفر که یکی از آن‌هاست، می‌گوید که مواد مخدر درمان کنندهٔ درد انسان‌ها نیست، بلکه پیامدهای ناگواری بر مصرف کننده و خانوادهٔ مصرف کننده اش دارد.