یک سروی که اخیراََ توسط ملل متحد انجام شده، نشان می دهد که صدها زن در افغانستان از این سازمان می‌خواهند تا زمانی که زنان به کار و آموزش دسترسی پیدا نکنند، حکومت طالبان را به رسمیت نشناسد.
از جمله ۵۹۲ زن افغان که با سروی کنندگان ملل متحد در ماه جولای سال روان میلادی صحبت کرده اند، ۴۶ درصد آنان از ملل متحد خواسته اند که ''تحت هیچ شرایطی '' حکومت طالبان را به رسمیت نشناسد.
پنجاه درصد از شرکت کنندگان در این سروی گفته اند که به رسمیت شناختن حکومت طالبان باید به پیشرفت های مشخص در قسمت حقوق زنان وابسته باشد که شامل دسترسی آنان به آموزش و کار است.
پس از آنکه طالبان به تاریخ ۱۵ اگست ۲۰۲۱ بار دیگر بر افغانستان مسلط شدند، محدودیت‌های روزافزون را بر زنان و دختران در سراسر آن کشور وضع کرده اند.
منع آموزش دختران بالاتر از صنف ششم، منع تحصیل زنان و دختران در دانشگاه‌ها و موسسات تحصیلات عالی، منع کار زنان در ادارات دولتی و سازمان‌های غیردولتی داخلی و خارجی به شمول دفاتر ملل متحد، ممانعت بر رفتن به حمام، پارک‌های تفریحی، ورزشگاه‌ها و بستن آرایشگاه‌های زنانه بخشی از محدودیت‌هایی اند که طالبان بر زنان و دختران اعمال کرده اند.
دفتر معاونت ملل متحد برای افغانستان یا یوناما روز سه‌شنبه با نشر یک گزارش گفت: ''آنان [زنانی که در سروی سهم گرفتند] با ابراز نگرانی گفته اند که به رسمیت شناختن طالبان فقط مقامات باالفعل را ترغیب می‌کند تا در قسمت پالیسی‌ها و عملکرد‌های شان در مقابل زنان و دختران سختگیرانه تر شوند."
طالبان بار‌ها از کشورهای جهان خواسته اند تا حکومت آنان را به رسمیت بشناسد. اما در مقابل این تقاضا، جامعهٔ بین المللی از طالبان خواسته است تا طالبان در پالیسی‌های خود تغییر بیاورند. بسیاری از کشورهای جهان از رژیم طالبان خواسته اند که پالیسی‌های زن ستیزانه شان را کنار بگذارند؛ یک حکومت همه شمول تشکیل بدهند و به حقوق بشر احترام بگذارند.
اما مقامات طالبان استدلال می کنند که "امارت اسلامی" آنان فراگیر است و در چارچوب قوانین شریعت اسلامی، به حقوق بشر احترام قایل اند.
در همین حال، تام وست، نمایندۀ ویژۀ ایالات متحده در امور افغانستان، می‌گوید که اقدامات برای عادی سازی با طالبان بعید به نظر می‌رسد.
وست هفتهٔ گذشته گفت: ''من فکر می کنم گام‌ها برای عادی سازی [روابط با طالبان] امکان پذیر نخواهد بود. و من فکر می کنم تا زمانی که ما شاهد تغییر قابل ملاحظه در عملکرد آنان [طالبان] با مردم نباشیم، وحدت قابل توجهی [مبنی بر به رسمیت نشناختن طالبان] در میان جامعه بین المللی باقی خواهد ماند.''
سروی ملل متحد همچنین نشان می‌دهد که صحت، درآمد و نفوذ اجتماعی زنان در زیر حاکمیت طالبان به طور قابل ملاحظه عقب‌گرد داشته است.
بر اساس گزارش یوناما، با زنانی که صحبت صورت گرفته، در اغلب حالات آنان زندگی شان را به گونه‌ای منحیث زندانیانی توصیف می کنند که در تاریکی زندگی می کنند و بدون امید نسبت به آینده، زندگی شان در خانه‌های شان محصور شده است.
اکثر زنانی که در سروی سهم گرفته اند-۸۰ درصد آنان- گفته اند که توانایی شان در قسمت فعالیت‌هایی که درآمد دارد، کاهش یافته است.
مقامات طالبان به تاریخ چهارم ماه جولای سال روان میلادی به آرایشگاه‌های زنانه در کابل و سایر ولایات دستور دادند که فعالیت‌های شان را در شهرها متوقف کنند، اقدامی که هزاران زن را از داشتن درآمد محروم کرد.
از دست دادن درآمد مالی تاثیر عمیقی بر نقش اجتماعی و خانوادگی زنان داشته و نفوذ آنان را در تصمیم گیری های خانواده‌ها کاهش داده است.
بر اساس گزارش ملل متحد، ۶۹ درصد زنانی که در این سروی سهم گرفته اند، گفته اند که احساس اضطراب، انزوا و افسردگی آنان به طور قابل توجهی افزایش یافته است.
بحران بشری در افغانستان و کاهش شدید کمک‌های بشردوستانه برای این کشور، وضعیت زنان را که زیر فشار مقررات سختگیرانهٔ طالبان قرار دارند، بیشتر تشدید کرده است.
دفتر هماهنگی امور کمک‌های بشری ملل متحد گفته است که در سال روان میلادی برای امدادرسانی در افغانستان ۳.۲۳ میلیارد دالر نیاز بوده، اما تا ماه سپتمبر فقط ۲۸ درصد کمک مالی را دریافته کرده است.
کمبود کمک‌های مالی ادارات کمک رسانی را مجبور کرده تا کمک‌های ضروری مواد غذایی و خدمات صحی را کاهش دهند، وضعیتی که میلیون نفر به شمول زنان و کودکان آسیب پذیر را متاثرکند.
بر اساس آمار سازمان ملل متحد، در حال حاضر بیش از ۲۹ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشری در بخش‌های مختلف نیاز دارند.