شماری از معتادان در ولایت بلخ می گویند که آنان در اوایل به هدف خوش گذرانی مواد مخدر مصرف می کردند؛ اما رفته رفته این روند برای آنان به دردسر کلان مبدل شد که اکنون رهایی از آن برای شان سنگینی می کند.
ضیاالله باشندۀ اصلی ولایت سمنگان می گوید که او با بی پروایی و با نادیده گرفتن زیان های مواد مخدر معتاد شد. این جوان که هنوز چهار دهه از عمرش سپری نشده، ۱۳ سال آن را در دام اعتیاد سپری کرده است.
ضیاالله در گفتگو با صدای امریکا گفت که علت اعتیاد وی مدیریت ناسالم زندگی اش در ایام جوانی بوده و نتوانسته که ثروت و اوقات فراغت خود را به گونۀ درست تنظیم و سپری کند.
او گفت: "پدرم سرمایه‌دار و پول دار آدم است. من بسیار کشور‌های خارج می‌رفتم و خوش گذرانی می‌کردم. این مساله باعث اعتیاد من شد. در اوایل برایم خیلی خوشایند بود و موتر زیر پایم، اما رفته رفته به بدبختی تبدیل شد و جای من نیز از پشت موتر به آشغال دانی مبدل شد."
ضیاالله دو سال را در یکی از پوهنتون های پاکستان به هدف فراگیری تحصیلات عالی سپری کرده است، اما آغاز اعتیاد، پایان تلاش هایش در این مسیر بوده است.
او که اکنون یک دوره درمانی ۴۵ روزه را در یکی از مراکز ترک اعتیاد در ولایت بلخ سپری کرده، دوباره به آینده عاری از استعمال مواد مخدر و ادامۀ تحصیلاتش امیدوار شده است.
ضیاالله گفت: "پیام من به دیگران همین است که از مواد مخدر دوری کنند. صحتمند شوند و پاک بمانند. از مواد مخدر هیچ کس خوشش نمی آید. خوشایند نیست. مواد مخدر کشنده است."
هرچند در دو دهۀ گذشته مبارزه با مواد مخدر بخشی مهمی از برنامه‌های جامعه جهانی در افغانستان و همچنان حکومت سابق این کشور بود؛ اما به گفته آگاهان، دوام جنگ، فساد در نظام گذشته و اقتصاد ضعیف دهقانان سبب شد که کشت، تولید و قاچاق مواد مخدر در افغانستان به شکل زنجیره ای گسترش یابد. این روند همچنان منجر به افزایش بی پیشینه میزان معتادان در این کشور شد.