دریافت گردیده است که تنفس گرد یا شاهد بودن تخریب در محل حادثۀ یازدهم سپتمبر دارای اثرات صحی دراز مدت برای شمار زیادی از مردم بوده است.
یک گزارش جدید میگوید که در نزد حدود ۲۵ هزار و پنجصد نفر بعد از مواجه شدن به گرد و خاک ناشی از سقوط دو برج تجارتی نیویارک در جریان حملات دهشت افگنی بر نیویارک بتاریخ یازدهم سپتمبر ۲۰۰۱، نفس تنگی بوجود آمده است.
تعداد بیشتر افرادیکه حدود ۶۱ هزار تخمین زده میشود بعد از مشاهده سقوط دو برج تجارتی از افسرده گی بعد از صدمه روانی و مشکلات مرتبط به صحت روانی، متأثر شده اند.
این یافته ها در شماره پنجم آگست ژورنال انجمن طبی امریکا به نشر رسیده است.
این گزارش ادامه میدهد که حدود ۴۰۹ هزار نفر در زمان سقوط این برج ها بتاریخ یازدهم سپتمبر ۲۰۰۱، در نزدیکی این ساحه قرار داشتند.
در یک سروی ایکه از طریق تلفون یا هم مصاحبۀ رویا روی با این افراد صورت گرفته، شرکت کننده های سروی همه بزرگسالان بوده اند.
ارقام جدید نشان میدهد که بیش از ده فیصد افراد مواجه شده با این مصیبت که قبلاً نفس تنگی نداشته اند، در جریان شش سال بعد ازین حمله، مشکلات تنفسی در نزد شان بوجود آمده است.
بیشترین صدمه را افرادی متقبل گردیده اند که روی جمع آوری مخروبه ها کار میکردند. سروی نشان میدهد که ۲۱ فیصد افرادیکه روی مخروبه ها کار میکردند و قبل از آن تاریخچۀ نفس تنگی نداشته اند، از زمان این حمله نفس تنگی در نزد شان بوجود آمده است.
حتی در بین رهگذرانی که سابقۀ نفس تنگی نداشته اند و اکثر شان صرف یکروز با گرد و خاک ساحۀ مخروبه مواجه بوده اند، مصابیت به نفس تنگی نه فیصد گزارش شده است.
در حالیکه شمار افراد مصاب به نفس تنگی در سروی دوم کاهش نشان میداد، شمار افراد مصاب به افسرده گی بعد از صدمه روانی افزایش یافته است.
در میان افرادی که بتاریخ یازدهم سپتمبر در نزدیکی برج ها زنده گی یا کار میکردند و قبل از حمله یازدهم سپتمبر در نزد شان افسرده گی گزارش نشده بود، در سروی اول ۱۱ فیصد شان اعراض افسرده گی بعد از صدمه روانی را گزارش دادند و این رقم در سروی دومی به ۱۴ فیصد بالا رفت.
با نتیجه گیری ازین ارقام با درنظرداشت تعداد مجموعی افرادیکه در مجاورت این برج ها زنده گی یا کار میکردند، گرداننده گان این تحقیقات بطور محافظه کارانه تخمین میزنند که ممکن درنزد ۲۵ هزار و پنجصد نفر نفس تنگی بوجود آمده باشد و ۶۱ هزار نفر دیگر افسرده گی های بعد از صدمه روحی را تجربه نموده باشند.
نگارنده این تحقیقات به ضرورتی اشاره میکند که مقامات صحت عامه باید از افراد شامل واکنش سریع حمایت بهتر نمایند و یک پروگرام نظارت از مردم را در بعد از مصیبت های ازین نوع ایجاد کنند.
باید گفت که یک سروی سومی درین زمینه جریان دارد و نتایج آن در جریان دوسال آینده ارائه خواهد شد.