موضوع اصلی مورد بحث این گروه این بود که چگونه توجه باید از امور نظامی به سمت امور ملکی یا مدنی متمرکز گردد.
کای ایده نماینده خاص ملل متحد اوضاع کنونی مدنی را در افغانستان مورد بحث و انتقاد قرار داد ولی از تصمیم ناتو مبنی بر انتخاب فردی برای نظارت بر این امور ستایش بعمل اورد و انتخاب یک ملکی را برای بهبود همکاری در بخش این فعالیت ها موثر خواند.
وی به تلویزیون اشنای صدای امریکا گفت: "من خودم این نظریه را پیشنهاد نمودم، ما به یک ملکی که بتواند فعالیت های مدنی را انسجام دهد احتیاج داشتیم، من فکر میکنم که فعالیت های کنونی تیم های پی ار تی یا تیم های انکشاف ولایتی بشکل پراکنده صورت میگیرد و انسجام نیافته است."
افغان های حاضر در این کنفرانس از موسسات غیر انتفاعی، موسسات امداد رسانی و تعدادی هم فعالین حقوق بشر بودند که از رهبران افغان و جامعه بین المللی خواهان توجه به انظار و خواسته های مردم افغانستان در قبال موضوعات مهم مطرح در این کنفرانس مانند شمولیت طالبان در حکومت افغانستان و مقابله با فساد اداری گردیدند.
شینکی کروخیل، عضو پارلمان افغانستان در مورد مذاکره با طالبان بیان داشت که این امر میتواند در اوردن ثبات به افغانستان مفید تلقی گردد ولی شمولیت این تعداد به این معنی نباشد که دستاورد های چند ساله در افغانستان که شامل حضور زنان در جامعه است ضایع گردد.
محمد سلیمان کاکر معین وزارت معارف در مورد فساد اداری بیان داشت که فساد اداری یک مشکل عمده در افغانستان میباشد که موضوع جدیدی نه بلکه ریشه در سیستم های مختلف افغان بشمول سیستم سیاسی دارد، وی ایجاد مکانیزم های موثر را در هر سطح به نفع مقابله با این مشکل در افغانستان خواند.
وژمه فروغ فعال حقوق زنان در مورد انتظار مردم افغانستان در بخش این کنفرانس گفت که مردم افغانستان اکثر بر این عقیده اند که شاید این کنفرانس نیز همانند کنفرانس های دیگر تغیر فاحشی را در زندگی انان وارد نسازد و بلکه با ایجاد سیستم و روابط تازه بر مشکلات انان بیافزاید. وی اضافه کرد که هنوز زود است تا در مورد موثریت کنفرانس لندن بحث و یا تحلیل صورت گیرد و باید برای ان تا ختم این کنفرانس و نتیجه ان منتظر بود.
