پس از به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان و وضع محدود های روزافزون بر زنان، برخی زنان تحت نام جنبش های خود جوش به جاده های افغانستان ریختند و فریاد عدالت خواهی را سردادند. هر چند طالبان طی دو سال گذشته تلاش کرده اند تا با خشونت و زور این جنبش ها را سرکوب و محدود کنند، اما تا حال موفق نشده اند.
با وجود محدودیت های وضع شده بر زنان افغان و سرکوب گسترده آنان توسط طالبان در افغانستان، برخی از زنان جنبش های اعتراضی را به هدف اعاده حقوق شان و رفع این محدودیت ها به راه انداختند، جنبش های که اعضای آن ادعا می‌کنند طالبان با آنان با خشونت رفتار کرده است.
ژولیا پارسی، عضو رهبری جنبش خود جوش زنان معترض افغانستان، گفت:" مدت ۱۸ ماه می شود که به خاطر بی عدالتی درحق زنان و دختران افعانستان همراه با دوستانم مبارزه می‌کنم . در این مدت از سوی طالبان توهین، تحقیر، لت و کوب و شکنجه شدیم . اکثر دختران ما زندانی شده اند."
راه اندازی جنبش های زنان با راهپیمایی های اعتراضی آنان در بخش های مختلف افغانستان همراه بوده است. زنان افغان در نخستین روز های به قدرت رسیدن طالبان با راه اندازی راه پیمایی های اعتراضی به جاده های کابل برآمدند. تا حال که نزدیک به دوسال از حاکمیت طالبان می گذرد، این حرکت ها هر چند از سوی طالبان محدود ساخته شده اما هنوز ادامه دارد و برخی زنان از ترس خشونت طالبان، با تجمعات اعتراضی در مکان های سربسته علیه طالبان صدا بلند می‌کنند.
شعارهای بیشتر جنبش های زنان معترض ( نان ، کار و آزادی؛ حق ،عدالت و آزادی ) بوده و اعضای این جنبش ها می‌گویند که اعتراضات شان طی دو سال گذشته سبب حفظ فشار های بین المللی بر طالبان شده است.
مونسه مبارز، بنیانگذار جنبش اصلی زنان مقتدر افغانستان گفت:" تا کنون پیام های واضح و مشخص را برای جهانیان ارسال کرده ایم که سبب وضع محدودیت ها و فشارهای بیشتر برگروه طالبان شده است. صدای زنان افغان باعث شده که گروه نامشروع طالبان توسط کشورهای جهان حتی کشورهای حامی آنان- به رسمیت شناخته نشوند- این فریاد ها کاری ساده نیست – رفتن به جاده ها و سینه سپر کردن در برابر گلوله طالب کاری ساده نیست اما زنان افغان این خطر را با دل و جهان پذیرفته اند."
اما سید ذکر الله هاشمی یکی از چهره های نزدیک به طالبان، ایجاد جنبش های زنان معترض افغان را نسخه برداری از فعالیت های زنان کشور های غربی خوانده و گفت که در افغانستان نتیجه ای نداشته است: " این حرکات درافغانستان طی چهل سال اخیر به نام جنبش ها ، احزاب چپ و راست و در عین وقت مختلف ، به جزکشتار جمعی و به جز تسلط غرب و شرق در افغانستان ، دیگر کدام نتیجه نداده است. از این رو این چیزی ها در افغانستان فایده‌مند نیست و نتیجه هم نمی دهد ."
هر چند جامعه جهانی ادعا می‌کند که یکی از دلایل عمده به رسمیت نشناختن حکومت طالبان، سیاست های سرکوبگرایانه این گروه علیه زنان است، اما طالبان به عوض عقب نشینی از اعمال این سیاست ها، محدودیت های بیشتر را بر زنان وضع می‌کنند.
سید بلال احمد فاطمی، آگاه مسایل سیاسی در این مورد گفت:" این عوامل خارجی دارد چرا اراده و تصمیم از طالبان نیست، بزرگان امارت اسلامی که در رأس حکومت این گروه قرار دارند به اشاره قدرت های بیرونی مثل پاکستان و استخبارات آن کشور کار می‌کند و استخبارات پاکستان همیشه در مخالفت با تعلیم و تربیه درافغانستان بوده و یکی از حربه های سیاسی و اجتماعی است که در مقابل مردم افغانستان استفاده می کند."
اعضای جنبش های زنان معترض در افغانستان می‌گویند که تا تامین عدالت برای تمام زنان، بازگشایی مکاتب و دانشگاه ها به روی دختران و سهم دادن دوباره زنان در ساختار های سیاسی و اجتماعی، به اعتراضات شان ادامه خواهند داد.
گروه