با روی کار آمدن حکومت وحدت ملی در افغانستان، در سیاست خارجی این کشور، خصوصاً در قبال کشور های منطقه و ایالات متحدۀ امریکا، کم و بیش تغییر رونما گردید. با آن که سران حکومت وحدت ملی، سیاست خارجی شان را تا کنون موفق توصیف میکنند، اما برخی ها، از جمله مقامات حکومت پیشین، از آن انتقاد میکنند.
محمد اشرف غنی رئیس جمهور افغانستان با تسلیم شدن قدرت، خط مشئ خارجی اش را توضیح داد و سیاست خارجی کشور را به پنج بخش دسته بندی کرد. آقای غنی تأکید ورزید که رویکرد سیاسی او در روابط با کشور ها و سازمان های خارجی، در حیطۀ کشور های برتر جهان، کشور های همسایه، جهان اسلام، کشور های آسیایی، و سازمان های جهانی متمرکز خواهد بود.
گام نخست مقامات حکومت وحدت ملی، امضأی توافقنامۀ دوجانبۀ امنیتی با ایالات متحده و تحکیم و تقویت روابط بین کابل و واشنگتن بود. در قدم بعدی، رئیس جمهور غنی سعی کرد تا روابط را با اسلام آباد بهبود بخشد. اما داوود مرادیان رئیس انستیتیوت مطالعات استراتیژیک افغانستان میگوید آقای غنی با چنین کارش، حمایت هندوستان را از دست داد و با همسویی با عربستان نیز، ایران را آزرده ساخت. با آنهم، آقای مرادیان اذعان میکند که حکومت جدید توانسته روابط کابل را با غرب، نسبت به گذشته، بهبود بخشد.
فرامرز تمنا رئیس مرکز مطالعات استراتیژیک وزارت خارجۀ افغانستان در زمینۀ روابط با هند و پاکستان میگوید که نزدیکی با کشوری، به معنای دوری با کشور های دیگر نیست. مقامات افغان افزون بر امضای توافقنامۀ امنیتی با ایالات متحده؛ پیگیری نشست توکیو، و برگزاری نشست ششم ریکا (کنفرانس همکاری های منطقوی اقتصادی برای افغانستان) در کابل را از بزرگترین دست آوردهای سیاست خارجی حکومت وحدت ملی افغانستان میشمارند.
