کارگران افغان در کندهار که از بامداد تا شام در چهار راه های شهر در انتظار کار استند، از بلند رفتن میزان بیکاری شاکی اند. آنها می گویند که کم شدن پروژه های بازسازی و نوسازی از یک طرف و موجودیت کارگران پاکستانی از سوی دیگر عرصه را برای کاریابی کارگران افغان تنگ ساخته است.
به گفته شماری از این کارگران، باشندگان و صاحب کاران در آن ولایت نیز کارگران خارجی را ترجیح می دهند که این امر نیز فرصت های کاری را از نزد کارگران افغان می رباید. آنان از دولت خواهان ایجاد زمینه های کاری و ممانعت از ورود کارگران پاکستانی در بازار کار افغانستان استند.
گل احمد یکی از این کارگران می گوید که روز ها را با شکم گرسنه و لب تشنه در چهار راه ها در انتظار کار به شام می رساند، اما صاحب کاران افغان، کارگر پاکستانی را استخدام می کنند.
یار محمد و یوسف دو تن دیگر از کارگران افغان می گویند که با وصف راضی بودن افغان ها برای دریافت دستمزد کمتر در بدل کار، پنجابی ها به کار گماشته می شوند. آنان خواهان توجه مسئولین در این زمینه استند.
در این میان، شماری از جوانان به چشم می خورند که از ولایت های دیگر برای دریافت کار به کندهار آمده اند، اما به گفتۀ آنان بر علاوۀ آنکه سودی را به دست نمی آرند، بلکه با پیدا کردن مصارف شخصی روزانۀ خود نیز در تقلا اند.
چرا پاکستانی ها؟
مسئولین کار و امور اجتماعی کندهار با پذیرفتن مشکلات کارگران آن ولایت می گویند که در کندهار بیش از سه هزار کارگر پاکستانی مصروف کار های ساختمانی است.
کارگران پاکستانی نیز با اینکه از داشتن کار و اشتغال در کندهار خرسند اند، اما از مشکلاتی نیز شاکی اند.
قیصر عباس یک کارگر پاکستانی است که به گفتۀ خودش از ایالت پنجاب پاکستان به کندهار آمده است. او ادعا می کند که برای عبور از مرز، برای مرزبانان افغان ده هزار روپیه پاکستانی پرداخته است.
صهیب، باشندۀ باجور پاکستان می گوید که کارگران افغان در کاشی کاری و پلستر کاری به اندازۀ کارگران پاکستانی مهارت ندارند، از اینرو صاحب کاران افغان به کارگران پاکستانی اعتماد بیشتری دارند. او نیز موجودیت مشکلات را حین رفت و برگشت به کشورش تایید می کند.
امتیاز حسین یکی دیگر از کارگران پاکستانی، از پنج سال به اینسو در کندهار کار می کند. او می گوید که تیکه داران دستمزد شان را پوره نمی پردازند و پولیس افغان نیز آنان را آزار و اذیت می کند.
نظر علی قاطع، رئیس کار و امور اجتماعی کندهار می گوید که بخش عظیمی از بیکاران را افراد بی سواد و یا کسانی تشکیل می دهد که نه حرفه یی را بلد استند و نه هم با معیار های عصری انجنیری ساختمانی آشنایی دارند که این امر دروازه های کار را بر روی آنها بسته است.
با آنکه ایجاد فرصت های کاری و به کار گماشتن افراد بیکار یکی از وظیفۀ اصلی ریاست کار و امور اجتماعی می باشد، آقای قاطع می گوید که به دلیل نداشتن امکانات آن اداره نتواسته است که حتا برای یک در صد افراد بیکار زمینۀ اشتغال را مهیا سازد.
این درحالی است که مقامات امنیتی کندهار نبود زمینه های کاری و وضعیت نا بسامان اقتصادی مردم را یکی از عوامل افزایش جرایم جنایی و پیوستن شماری از جوانان به صفوف گروه های شورشی و جنگجو می خوانند.
به گفته شماری از این کارگران، باشندگان و صاحب کاران در آن ولایت نیز کارگران خارجی را ترجیح می دهند که این امر نیز فرصت های کاری را از نزد کارگران افغان می رباید. آنان از دولت خواهان ایجاد زمینه های کاری و ممانعت از ورود کارگران پاکستانی در بازار کار افغانستان استند.
گل احمد یکی از این کارگران می گوید که روز ها را با شکم گرسنه و لب تشنه در چهار راه ها در انتظار کار به شام می رساند، اما صاحب کاران افغان، کارگر پاکستانی را استخدام می کنند.
یار محمد و یوسف دو تن دیگر از کارگران افغان می گویند که با وصف راضی بودن افغان ها برای دریافت دستمزد کمتر در بدل کار، پنجابی ها به کار گماشته می شوند. آنان خواهان توجه مسئولین در این زمینه استند.
در این میان، شماری از جوانان به چشم می خورند که از ولایت های دیگر برای دریافت کار به کندهار آمده اند، اما به گفتۀ آنان بر علاوۀ آنکه سودی را به دست نمی آرند، بلکه با پیدا کردن مصارف شخصی روزانۀ خود نیز در تقلا اند.
چرا پاکستانی ها؟
مسئولین کار و امور اجتماعی کندهار با پذیرفتن مشکلات کارگران آن ولایت می گویند که در کندهار بیش از سه هزار کارگر پاکستانی مصروف کار های ساختمانی است.
کارگران پاکستانی نیز با اینکه از داشتن کار و اشتغال در کندهار خرسند اند، اما از مشکلاتی نیز شاکی اند.
قیصر عباس یک کارگر پاکستانی است که به گفتۀ خودش از ایالت پنجاب پاکستان به کندهار آمده است. او ادعا می کند که برای عبور از مرز، برای مرزبانان افغان ده هزار روپیه پاکستانی پرداخته است.
صهیب، باشندۀ باجور پاکستان می گوید که کارگران افغان در کاشی کاری و پلستر کاری به اندازۀ کارگران پاکستانی مهارت ندارند، از اینرو صاحب کاران افغان به کارگران پاکستانی اعتماد بیشتری دارند. او نیز موجودیت مشکلات را حین رفت و برگشت به کشورش تایید می کند.
امتیاز حسین یکی دیگر از کارگران پاکستانی، از پنج سال به اینسو در کندهار کار می کند. او می گوید که تیکه داران دستمزد شان را پوره نمی پردازند و پولیس افغان نیز آنان را آزار و اذیت می کند.
نظر علی قاطع، رئیس کار و امور اجتماعی کندهار می گوید که بخش عظیمی از بیکاران را افراد بی سواد و یا کسانی تشکیل می دهد که نه حرفه یی را بلد استند و نه هم با معیار های عصری انجنیری ساختمانی آشنایی دارند که این امر دروازه های کار را بر روی آنها بسته است.
با آنکه ایجاد فرصت های کاری و به کار گماشتن افراد بیکار یکی از وظیفۀ اصلی ریاست کار و امور اجتماعی می باشد، آقای قاطع می گوید که به دلیل نداشتن امکانات آن اداره نتواسته است که حتا برای یک در صد افراد بیکار زمینۀ اشتغال را مهیا سازد.
این درحالی است که مقامات امنیتی کندهار نبود زمینه های کاری و وضعیت نا بسامان اقتصادی مردم را یکی از عوامل افزایش جرایم جنایی و پیوستن شماری از جوانان به صفوف گروه های شورشی و جنگجو می خوانند.