دست فشردن و قول دادن قرن‌ها پیش به مثابه مظهر صلح و دوستی آغاز شد تا آشکار شود که جانب مقابل سلاحی در دست ندارد.
با مرور زمان این عمل به بخشی از فرهنگ اجتماعی، دینی، رسمی، تجاری و ورزشی مبدل شد.
اما اکنون شیوع کروناویروس انسان‌ها را واداشته است تا در مورد این رسم دوباره بیاندیشند. صرف نظر از این که چقدر رفیقانه باشد، دست فشردن می‌تواند سبب انتقال ویروس، مکروب و باکتریا شود.
اگر انسان‌ها بپذیرند که دیگر حتا پس از پایان سیر کروناویروس، دست همدیگر را نفشرند، پس چگونه با همدیگر احوالپرسی کنند؟ مشت‌ها یا آرنج های شانرا با هم بکوبند؟ مانند جاپانی‌ها تعظیم کنند، شبیه هندی ها نمستی یا مانند افغان‌ها دست به سینه بایستند؟
دست فشردن به ویژه در ملاقات‌های رسمی و پس از امضای توافقنامه‌ها یک امر لازمی پنداشته می‌شود. اما کروناویروس انسان‌ها را متوجه این موضوع ساخت که فشردن دست به چه اندازه یک عمل خودمانی است که انسان‌ها جلد برهنه خود را با همدیگر تماس می‌دهند.
متخصصین می‌گویند که دست انسان جاذب است د و هر بار و هرجایی را که لمس کند، موجودات زندهٔ میکرسکوپی موجود در آن سطح را که با چشم قابل دید نیست، به خود جذب می‌کند.
عفونت هایی چون سلمونیلا یا عامل محرقه، ای کولای که سبب اسهال شدید می‌شود، نوروویروس که سبب تسمم سیستم هضمی می‌شود، مکروب‌هایی که سبب عفونت سیتسم تنفسی می‌شوند چون ادینوویروس و ویروس‌هایی که سبب تخریش دستان، پاها و دهان کودکان می‌شوند، همه از طریق دست به بدن انسان انتقال می‌یابند.
متخصصین می‌گویند که یک موضوع کاملاً واضح است که در حال حاضر نباید دست همدیگر را فشرد، همدیگر را در آغوش کشید یا رو بوسی کرد.
