عطا بیک یکی از قربانیان مواد مخدر در ولایت است که میگوید که از کودکی خانواده اش به او تریاک میدادند و همزمان با اعتیاد به مواد مخدر بزرگ شده است.
این باشندهٔ ولسوالی شغنان میگوید که پس از آغاز استعمال هیرویین و شیشه خانمش از او جدا شد و یگانه پسرش نیز به اثر خوردن تریاک جان داده است.
او گفت: "بعد در پودر گرفتار شدیم، زن هم داشتم، زنم طلاق گرفت، یک بچه گک هم از مه شد، او را هم خشویم تریاک داده کشت. درخانه مادرم هم بود مواد استفاده میکرد، یک برادر کوچک از مه هم استفاده میکرد، مادرم ازبین رفت، ما دو برادر ماندیم، خلاص."
عطا بیک میگوید که ولسوالی شغنان را برای همیشه ترک کرده و حالا در شهر فیضآباد همراه با شماری از معتادان شب و روزهایش را میگذراند.
او میافزاید با آنکه چندین بار مواد مخدر را کنار گذاشته است، اما دوباره در دام اعتیاد افتاده است.
عطا بیک گفت: "دو بار در فیضآباد بستر شدیم، یک بار در مزارشریف. وظیفه هم گرفتم، در سرپل در دفتر بودم، ماه دوازده هزار معاشم بود، باز در همان جا یک سال نکشیدم، باز یک بچه وطندارم سردچار من شد، باز کل چیز از یادم رفت، همراه همان بچه یک دود دو دود کشیدم و دوباره در دام افتادم."
این معتاد مواد مخدر میگوید با آنکه از مواد مخدر و زندگی آلوده به اعتیاد خسته شده است، اما توانایی کنار گذاشتن مخدرات را ندارد.