فاطمه (نام مستعار) دختری است که در هفت سالگی با مردی که هم‌سن پدرکلانش بود ازواج کرد، سپس به کرات مورد تجاوز جنسی و ضرب و شتم قرار گرفت و گرسنگی دید تا اینکه تلاش کرد به زندگی‌اش نقطهٔ پایان گذارد.
او در حالی که گریه می‌کرد به فرانس‌پرس در مورد ضرب و شتمی را که خانوادهٔ شوهرش بر او در سن ۱۰ سالگی روا داشتند حکایت کرد و این که چگونه سراش را با مخیی در دیوار کوبیدند؛ خشونتی که نزدیک بود سبب مرگ‌اش شود.
فاطمه امروز ۲۲ سال دارد و دریکی از خانههای امن در افغانستان روزگار را سپری می‌کند، اما هراس دارد که اگر حکومت طالبان دروازه‌های خانههای امن را ببندند، او یگانه محل زندگی‌اش را نیز از دست خواهد داد.
فاطمه پس از ازدواج از خانواده‌اش جدا شد و اکنون نمی‌داند که اعضای خانواده‌اش در کجا زیست دارند. یگانه افراد نزدیک به او اعضای خانواده‌ای شوهرش اند که می‌خواهند به دلیل بی‌آبرویی جانش را بگیرند.
میلیون‌ها نفر در افغانستان به دلیل سنت‌های کهنه، فقر و بیسوادی شرنوشت مشابه با فاطمه دارند.
بر اساس معلومات ملل متحد، ۸۷ در صد زنان افغان خشونت فزیکی، جنسی و روانی را تجربه کرده اند.
با وجود آنهم، افغانستان با جمعیت ۳۸ میلیونی، فقط ۲۴ خانهٔ امن داشت که پیش از تسلط طالبان از زنان مراقبت می‌کرد. تقریباً تمامی این خانه‌ها از سوی جامعهٔ بین المللی تمویل می‌شد؛ خانههای که بسیاری از شهروندان افغانستان مخالف آن اند.
شماری از سازمان‌های غیردولتی خارجی پیش از بازگشت طالبان فعالیت‌های شان را سرعت بخشیدند.
رییس یکی از این سازمان‌ها به فرانس‌پرس گفت که در ولایات ناآرام، پیش از خروج نیروهای بین المللی، زنان را از خانههای امن بیرون کرد.
او افزود که شماری از این زنان به خانههای اقارب شان به این امیدواری رفتند که از آنان حفاظت خواهند کرد و برخی دیگری از آنان به خانههای امن در ولایات بزرگ فرستاده شدند.
رییس این سازمان که نخواست نامش یا نام سازمان‌اش در این گزارش ذکر شود گفت که "باید از صفر آغاز کرد". او افزود که در مورد چگونگی فعالیت‌های موسسه‌اش زیر رژیم جدید کار می‌کند.
با وجود آنکه طالبان تا اکنون مکاتب لیسه را به روی دختران باز نکرده اند و گزارش‌های در مورد ممانعت از مسافرت زنان بدون محرم نیز نشر شده است، هبت الله آخندزاده، رهبر این گروه چندی پیش فرمان داد که توافق زنان برای نکاح و ازدواج یک "امر الزامی" است. در این فرمان آمده است که "هیچ کسی نمی‌توانند زنان را با جبر و فشار به ازدواج مجبور کند."
ذبیح الله مجاهد، سخنگوی حکومت طالبان به عفو بین الملل گفته است که در اسلام خشونت علیه زنان و دختران هیچ جای ندارد و قضایای خشونت‌‌های خانوادگی به محاکم راجع خواهد شد و در آنجا به شکایات شان رسیدگی صورت خواهد گرفت.
با آنهم، حکومت طالبان تا اکنون در مورد آیندهٔ خانههای امن تصمیم اتخاذ نکرده است.
کارمندان یکی از خانههای امن که فاطمه و ۲۰ زن دیگر در آن زیست دارد، گفته اند که جنگجویان و مقامات طالبان تا اکنون چندین بار از آن دیدن کرده اند.
یکی از کارمندان به نقل یک طالبان گفت که آنان اتاق‌ها را ارزیابی کردند و گفتند که "این جای امن برای زنان نیست، جای آنان خانههای شان است".
محبوبه سراج، مدافع حقوق زنان با اظهار نگرانی گفت بر علاوهٔ این وضعیت، زنانی که اکنون با خشونت مواجه اند در خانههای شان گیر مانده اند و جای برای رفتن ندارند.
