فیض کاریزی، از آوازخوانان نام آشنای موسیقی محلی افغانستان، از سرنوشت ناگوار موسیقی به ویژه سبک محلی موسیقی افغانستان به شدت نگران است و می‌خواهد برای زنده نگه‌داشتن و ترویج آن درمیان جوانان افغان مقیم سویدن، مکتبی را ایجاد کند.
بیش از ۲۰ سال می‌شود که این هنرمند پرآوازهٔ موسیقی محلی افغانستان، دور از وطن در غربت زندگی می‌کند. تنها همدم این دوری و دلتنگی‌هایش از وطن، ساز و آواز و سرودهایی از درد مهاجرت بوده است.
کاریزی به صدای امریکا گفت: "دوری از وطن ستم است. وقتی دل‌تنگ دوری از وطن استم و دور از اولادهایم هستم به موسیقی پناه می‌برم و این‌گونه رنج مان را از سر بدر می‌کنیم."
موسیقی محلی از سبک‌های پرطرفدار موسیقی در میان افغان‌‌ها است و هر ساحهٔ این کشور سبک‌های محلی منحصر به خود را دارد.
فیض کاریزی می گوید که کم مهری‌ها با موسیقی محلی سخت آزارش می‌دهد. او گفت که جوانان افغان مقیم اروپا با وجود نا آشنایی با موسیقی محلی افغانستان، علاقه خاصی به آن دارند.
او گفت: "بسیاری از جوانان افغان در اروپا با سازهای محلی آشنا نیستند. بعضی از جوانان با دیدن مثلاً دهل و رباب شگفت‌زده می‌شوند که این‌ها چگونه نواخته می‌شوند."
دو نیم سال است که صدای موسیقی در افغانستان خفه شده است و در این مدت چندین هنرمند موسیقی محلی از سوی طالبان شکنجه و وسایل موسیقی شان تخریب شده است.
اما هزاران کیلومتر دورتر از افغانستان، فیض کاریزی، از وضعیت موجود این هنر در افغانستان نگران است و رنج می‌برد.
او گفت: "در تمام کشورهای اسلامی موسیقی وجود دارد غیر از افغانستان. این [وضعیت] موسیقی افغانستان را و موسیقی محلی را آسیب می‌رساند و به فراموشی می‌گیرد. موسیقی در افغانستان زیر خاک است."