سیما بحوث، مدیر اجرایی امور زنان سازمان ملل متحد، می‌گوید که افغانستان از نظر جنسیت عقب‌مانده‌ترین کشور در جهان است، اما افزود که زنان و دختران افغان به مبارزه با این عقب‌گرد ادامه می‌دهند.
بحوث ناوقت پنجشنبه ۱۱ اپریل (۲۳ حمل) مقاله مشترک ریاست زنان سازمان ملل متحد و تعدادی از زنان افغان را در رسانه اجتماعی ایکس نشر کرد که در آن وضعیت فعلی زنان در افغانستان نیز به صورت گرافیکی و تصویری بازتاب یافته است.
او نگاشته است: "افغانستان همچنان شدیدترین مظهر واکنش جنسیتی در سراسر جهان است. اما زنان و دختران افغان همچنان با ایستادگی در برابر ظلم و ستم، از حقوق همه دفاع می‌کنند".
تغییر زنان افغان و مبارزۀ آنان
در این مقاله مشترک که به درخواست اداره زنان سازمان ملل متحد نوشته شده، آمده است که طالبان ممکن تغییر نکرده باشند، اما زنان افغانستان قطعاً تغییر کرده اند.
مقاله گفته است که زنان افغانستان نه تنها از خود در برابر تلاش‌های طالبان برای حذف سیستماتیک شان از جامعه که خطرناک‌ترین عقب‌گرد حقوق زنان در جهان است، مبارزه می‌کنند، بلکه برای آینده‌ای که در آن حقوق همه محفوظ باشد، دادخواهی می‌کنند.
بخش زنان سازمان ملل متحد گفته که این مقاله مستند بر اساس مصاحبه‌های فاطمه فیضی، روزنامه‌نگار افغان و شهزیل مالک، یک هنرمند، تهیه شده است. در این مقاله با نمایندگان چهار جنبش زنان افغان که خواهان اقدام بین‌المللی در همبستگی با مبارزات آنان شده اند و نیز برخی دیگر از فعالان زن گفتگو شده است.
لیلا عثمانی، یک فعال حقوق زنان، گفته است: "طالبان ممکن که تغییر نکرده باشند، اما قطعاً زنان افغان تغییر کرده اند".
او گفته است که وضعیت ۲۰ سال گذشته هم‌نسلانش را به تحصیل، دموکراسی و فعالیت‌های مدنی تشویق کرده است. این فعال حقوق زنان افزوده که در این شب‌های تاریک، زنان افغانستان با مبارزات خود شمع امید روشن کرده و خواستار همبستگی و اقدام بین المللی شده اند.
این زنان افغان می‌گویند که افغانستان خطرناک‌ترین کشور برای زنان در جهان به شمار می‌رود و مقاومت را از مادران خود آموخته اند. به گفته آنان، برخی از این مادران در سال ۱۹۱۹ میلادی یک سال قبل از اینکه زنان در ایالات متحده حق رای بگیرند، حق رای به دست آورده بودند.
حبیبه سرابی، والی پیشین بامیان، در این خصوص گفته است: "زنان افغانستان به این راحتی به این وضعیت نرسیده اند. مهم نیست چقدر زمین بخروند، آنان یاد گرفته اند چگونه دوباره بلند شوند و مقاومت از ویژگی‌های زنان افغان است."
مقاله گفته است که تقریباً هر ماه در افغانستان برای حذف زنان از اجتماع یک فرمان جدید صادر می‌شود. در این مقاله آمده است که بر اساس بیش از ۵۰ فرمان هبت‌الله آخندزاده، رهبر طالبان، زنان از زندگی عمومی، تصمیم‌گیری، تحصیل و کار منع شده اند.
حکومت طالبان که بار دیگر در ماه اگست سال ۲۰۲۱ بر افغانستان حاکم شد، بیش از ۸۰ فرمان را بر زنان و دختران صادر کرده است. این فرمان‌ها که روی هدف انفاذ محدودیت‌ها بر زنان و دختران، صادر شده است از ختم تحصیل دختران در مکاتب متوسطه و لیسه و دانشگاه آغاز و تا ممنوعیت بر کار زنان و ممنوعیت حضور زنان در اماکن عامه مانند پارک‌ها، ورزشگاه‌ها، حمام‌های زنانه، آرایشگاه‌ها و منع سفر بدون همراه محرم، می‌انجامد.
با وجود این وضعیت مقاله گفته است: "زنان افغان به هر طریق ممکن از حقوق خود دفاع کرده اند، آنها در خیابان‌ها با اسلحه با طالبان روبرو شده اند و در سراسر کشور شبکه‌هایی را علیه طالبان تشکیل داده اند و در برابر دستورات طالبان صدا بلند کرده اند".
یک سارنوال به نام نازیه در کابل گفته است که تلاش کرده تا "صدای هزاران زن افغان" باشد که حتا نمی‌توانند به راحتی نفس بکشند و هر آنچه در ۲۰ سال گذشته به دست آورده اند، از دست داده اند."
ناهید فرید، یکی دیگر از زنانی است که مجبور به ترک افغانستان شده است. او گفته که زنان افغان از تمام حقوق شان محروم شده اند و به همین دلیل در بین شان جهت کمک به یکدیگر شبکه‌های ایجاد کرده اند تا برای نسل آینده آگاهی دهند و تسلیم نشوند.
در این مقاله آمده است که پس از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، تعداد ازدواج‌های کودکان و ازدواج‌های اجباری افزایش یافته است. مقاله نگاشته است که علاوه بر این، فروش برخی از اعضای بدن و حتا فروش اعضای بدن کودکان برای جلوگیری از گرسنگی خانواده افزایش یافته است.
این مقاله همچنین گفته است که افغانستان بالاترین میزان خودکشی زنان را نسبت به مردان در جهان دارد، اما ارقامی دقیق آنرا ارایه نکرده است.
مقاله از جامعه بین المللی خواسته است که زنان را در گفتگو با طالبان مشارکت دهد. این زنان گفتند که جامعه بین المللی در این زمینه شکست خورده است. فوزیه کوفی، نماینده سابق پارلمان افغانستان، گفته که نباید در ازای صلح، حقوق زنان قربانی شود.
نگینه یاری از دیگر زنان فعال گفته است که اگر وضعیت کنونی را صلح می‌خوانند، به نظر می‌رسد که نیمی از جمعیت در این روند مدنظر گرفته نشده اند.
این در حالی است که فعالین حقوق زن، عملکرد حکومت طالبان را که زنان و دختران را در افغانستان هدف قرار داده است، آپارتاید جنسیتی تلقی می‌کنند و از جامعه بین‌المللی خواهان عدم تعامل با حکومت طالبان و به رسمیت شناختن آپارتاید جنسیتی در افغانستان شده اند.