جنرالان بازنشستۀ امریکایی:‌ ایالات متحده پس از خروج از افغانستان 'امن تر' نیست

از بالا سمت چپ، فرانک مک کینزی و جوزف ویتال،‌ جنرالان متقاعد ایالات متحده،‌ سمت راست پایین، حسیب الکوزی، رییس سرویس افغانستان صدای امریکا و کارلا باب،‌ خبرنگار صدای امریکا در پنتاگون

دو جنرال بازنشستهٔ ایالات متحده روز دوشنبه ۲۲ اگست‌ (۳۱ اسد) گفتند که پس از خروج کامل قوای ایالات متحده از افغانستان، امریکا ''امن تر'' نیست.

جنرال فرنک مک‌کینزی و جنرال جوزف ووتل،‌ فرماندهان پیشین نیروهای ایالات متحدۀ امریکا مستقر در شرق میانه (سنتکام) در مصاحبۀ اختصاصی با صدای امریکا گفتند که دونالد ترمپ،‌ رییس جمهور پیشین، و جو بایدن، رییس جمهور کنونی امریکا،‌ مصمم بودند تا تمام نیروهای ایالات متحده را از افغانستان خارج کنند، اقدامی که موجب سقوط کابل به دست گروه طالبان شد.

جنرال مک‌کینزی در این مصاحبه گفت: "باور ندارم که ما به دلیل خروج از افغانستان امن تر باشیم." این جنرال بازنشسته از روسای جمهور پیشین و کنونی ایالات متحده در گذشته خواسته بود تا دست کم ۲۵۰۰ نیروی امریکایی را در افغانستان حفظ کنند.

جنرال ووتل نیز گفته است که "چیزی های زیادی هست که ما در مورد سازمان‌های تروریستی که در آنجا مانده اند، نمی دانیم. فکر نمی کنم که ما با ثبات تر و یا امن تر باشیم. فکر می کنم افغانستان بی‌ثبات تر است و در نتیجه،‌ منطقه بی‌ثبات تر است."

مک کینزی بارها گفته است جمع آوری معلومات استخباراتی ایالات متحده نسبت به زمانیکه در افغانستان حضور نظامی داشت،‌ بسیار کاهش یافته است.

با آنهم جنرال ووتل گفته است که هدف قرار دادن ایمن الظواهری، رهبر شبکهٔ القاعده در کابل که توسط طیارهٔ بی‌سرنشین امریکا کشته شد،‌ نشان می‌دهد که ایالات متحده هنوز هم بخشی از توانایی‌های استخباراتی خود را در افغانستان حفظ کرده است.

هر دوی این جنرالان بازنشسته گفته اند که خروج کامل قوای ایالات متحده از افغانستان در نهایت موجب سقوط کابل به دست گروه طالبان شد.

روسای جمهور ایالات متحده منحیث سرقوماندان اعلای امریکا استند و نظامیان ارشد این کشور به رهبران غیر نظامی پیشنهادات‌شان را ارایه می کنند، اما در نهایت این نظامیان ارشد، تصامیم رهبران غیرنظامی‌شان را عملی می کنند.

رییس جمهور بایدن از تصمیم خود مبنی بر خروج کامل قوای ایالات متحده از افغانستان همواره دفاع کرده و گفته است که تصمیم‌اش برای "حفظ جان امریکایی ها" طراحی شده است. بایدن در آخرین روز خروج قوای امریکایی از افغانستان در اگست سال گذشه گفت:‌"قرار نیست این جنگ را برای همیشه تمدید" کند.

آقای ووتل به صدای امریکا گفت که "خریدار این طرز فکر نیستم که ما همه را [از افغانستان] بیرون می کشیدیم." او گفت که حضور نظامی ایالات متحده و ناتو در افغانستان به مثابهٔ یک "بیمه" ضروری بود تا نه تنها از افغان‌ها حمایت می شد، بلکه منافع امنیت ملی ایالات متحده نیز در آنجا حراست می شد.

جنرال مک کینزی در این مصاحبه همچنین گفته است که ایالات متحده خواهان یک راه حل ظریفی در افغانستان بود که نمی توانست به دست بیاید و آن اینکه حضور نظامی امریکا در آن کشور به صفر می رسید و فقط حضور اندکی دپلوماتیک می داشت.

در عوض، دپلومات‌های ایالات متحده سفارت خود در کابل را از طریق هلیکوپتر‌ها تخلیه کردند،‌ روند تخلیه‌ای که بسیاری آنرا با تخلیهٔ سفارت امریکا در سال ۱۹۷۵ از سایگون، پایتخت ویتنام، مقایسه کردند.

جنرال مک کینزی توافق دوحه میان ادارهٔ دونالد ترمپ، رییس جمهور پیشین امریکا،‌ با گروه طالبان را "میکانیزم شکست" برای مبارزه نظامی امریکا نامید.

اما جنرال ووتل می‌گوید که حکومت پیشین افغانستان نیز مقصر سقوط آن کشور به دست گروه طالبان است، زیرا حکومت پیشین افغانستان نه تنها در قسمت مبارزه با فساد اداری ناکام بود، بلکه برای پایان دادن جنگ از طریق مذاکرات سیاسی بی‌میل بود.

بایدن گفته است که مذاکرات ادارهٔ ترمپ با طالبان برایش فقط دو انتخاب داده بود:‌ یا افغانستان را ترک کند و یا هم از طریق اعزام ده‌ها هزار سرباز به افغانستان، جنگ در آن کشور را گسترش بدهد."

اما جنرال مک کینزی به این باور است که اعزام شمار زیاد سربازان امریکایی به افغانستان ضروری نبود و اگر رییس جمهور بایدن ۲۵۰۰ نیروی ایالات متحده را در آن کشور حفظ می کرد،‌ حضور نظامی امریکا در افغانستان محدود تر می شد.

در چنین وضعیت، به گفتهٔ‌ مک کینزی،‌ هدف قرار دادن قوای امریکایی توسط طالبان دشوار تر می شد و در عین حال، نیروهای ایالات متحده توانایی خود را برای مشوره دهی و آموزش نیروهای افغان می توانست حفظ کند.

این جنرال بازنشسته همچنین گفت که با حفظ ۲۵۰۰ نیرو در میدان‌های هوایی بگرام و میدان هوایی بین المللی کابل، ایالات متحده می توانست در همکاری با قراردادیان نظامی، سلاح و مهمات را به نیروهای افغانستان که به آن نیاز داشتند، برسانند.