تنش ها میان افغانستان و پاکستان پس از یک سلسله درگیری های مرزی در هفته های اخیر خصوصاً پس از کشته شدن یک منسوب پولیس افغان، افزایش یافته است. موضوع سرحد، یکی از میراث های زمامداری بریتانیا در هند است که از آغاز از جانب افغانستان به منازعه گرفته شده است.
منتقدین میگویند که این یک مثال دیگری از بقایای مستعمراتی بریتانیا است که اکنون باید با آن مواجه شود.
افغانستان در روز های اخیر صدها عسکر را به ساحۀ مرزی فرستاده است. این کشور ، پاکستان را به اعمار دروازۀ سرحد نظامی در ولسوالی گوشته متهم میکند. مقامات افغان میگویند که آن ساحه در داخل قلمرو افغانستان موقعیت دارد.
پاکستان این تخطی را رد میکند و میگوید که آن دروازه بر خط دیورند موقعیت دارد، مرزی که توسط "مورتایمردیورند" دپلومات بریتانیایی در سال ۱۸۹۳ ایجاد گردید.
منازعه دیرینه
میرا مک دونالد نویسندۀ کتابی در مورد منطقه میگوید که با وجود پذیرش گستردۀ این خط توسط کشور های جهان، آن مرز همچنان مورد منازعه باقی مانده است.
مک دونالد میگوید:"افغان ها هیچ زمانی خط دیورند را به رسمیت نشناخته اند. حتی در زمان طالبان، آنها نیز دیورند را نمی پذیرفتند."
او می افز اید که پاکستان همیشه خواهان به رسمیت شناختن این خط بوده است. ولی افغانها میگویند که خط دیورند توسط بریتانیای استعمارگر بر آنها تحمیل شده است.
بیجن عمرانی تاریخ نویس آسیای مرکزی میگوید که از اسناد آرشیف شده چنین بر میاید که بریتانیا هیچ زمانی نمیخواست که خط دیورند یک سرحد بین المللی باشد. بریتانیا ترجیح میداد که این خط یک حایلی در مقابل حملات روسیه بر امپراتوری انگلیس باشد.
عمرانی میگوید:"دامنۀ این قانون تا پایین کوه ها گسترش یافته بود. اما در آن ساحات کوهستانی قبایلی پشتون مقررۀ دیگری بنام "مقررات جرایم سرحدی" وجود داشت. و آن مقررات از زمان تعین این خط وجود داشته است."
عمرانی می افزاید که این مقررات با هیچ معیار کنونی حقوق بشر مطابقت ندارد و منطقۀ سرحد را از پیشرفت به عقب نگهداشته است.
میرا مک دونالد میگوید که این مقررات امروز مفهوم بزرگی برای منطقه دارد.
او علاوه میکند:"تا جاییکه به امریکا ارتباط میگیرد، این منطقه جایی است که تمام حملات طیاره های بی پیلوت در آن صورت میگیرد. آن ساحۀ از وضعیت مبهمی برخوردار است."
او میگوید که مردم آنجا نمیتوانند در مورد اینکه در آنجا چه میگذرد، آزاد و صریح صحبت کنند. در آنجا مشکلات جدی شورشگراییی اسلامی نیز وجود دارد.
انقسام قبیلوی
بیجن عمرانی افزون میکند که خط دیورند زمین های قبایل پشتون را تقسیم نموده است. و افغانستان از دیر زمانی میخواهد که آن ساحه را دوباره به دست آرد. او علاوه میکند که پاکستان هراس دارد که افغانستان برای اتحاد این قبایل تلاش کرده و یک بخش بزرگی از پاکستان را جدا خواهد ساخت.
عمرانی می افزاید که افغانها همیشه میدانند که پاکستانی ها به خصوص در عصر طالبان، از این ساحات قبایلی صعب العبور، برای تربیه طالبان جهت دخالت در افغانستان، استفاده کرده اند.
تنش در مرزهای پیشین امپراتوری بریتانیا ، آن کشور را مجبور میسازد تا با آزمون هایی که میراث گستردۀ مستعمراتی بریتانیا می باشد، دست و گریبان شود.
سه مرد کینایی علیه مظالم بریتانیا اقامه دعوا کردند و در یکی از محاکم برنده شدند و حکومت بریتانیا را مجبور به پرداخت غرامت کردند. آنها میگویند که در زمان زمامداری انگلیس در سال های ۱۹۵۰ به صورت ظالمانۀ شکنجه شده بودند.
قانون دانان میگویند که این قضیه میتواند راه را برای سایر ادعا ها از سراسر جهان باز کند.
یکی از ویژگی های پایدار دموکراسی حکومت بریتانیا این است که آن کشور مایل است از تاریخ خویش بیاموزد.
منتقدین میگویند که این یک مثال دیگری از بقایای مستعمراتی بریتانیا است که اکنون باید با آن مواجه شود.
افغانستان در روز های اخیر صدها عسکر را به ساحۀ مرزی فرستاده است. این کشور ، پاکستان را به اعمار دروازۀ سرحد نظامی در ولسوالی گوشته متهم میکند. مقامات افغان میگویند که آن ساحه در داخل قلمرو افغانستان موقعیت دارد.
پاکستان این تخطی را رد میکند و میگوید که آن دروازه بر خط دیورند موقعیت دارد، مرزی که توسط "مورتایمردیورند" دپلومات بریتانیایی در سال ۱۸۹۳ ایجاد گردید.
منازعه دیرینه
میرا مک دونالد نویسندۀ کتابی در مورد منطقه میگوید که با وجود پذیرش گستردۀ این خط توسط کشور های جهان، آن مرز همچنان مورد منازعه باقی مانده است.
مک دونالد میگوید:"افغان ها هیچ زمانی خط دیورند را به رسمیت نشناخته اند. حتی در زمان طالبان، آنها نیز دیورند را نمی پذیرفتند."
او می افز اید که پاکستان همیشه خواهان به رسمیت شناختن این خط بوده است. ولی افغانها میگویند که خط دیورند توسط بریتانیای استعمارگر بر آنها تحمیل شده است.
بیجن عمرانی تاریخ نویس آسیای مرکزی میگوید که از اسناد آرشیف شده چنین بر میاید که بریتانیا هیچ زمانی نمیخواست که خط دیورند یک سرحد بین المللی باشد. بریتانیا ترجیح میداد که این خط یک حایلی در مقابل حملات روسیه بر امپراتوری انگلیس باشد.
عمرانی میگوید:"دامنۀ این قانون تا پایین کوه ها گسترش یافته بود. اما در آن ساحات کوهستانی قبایلی پشتون مقررۀ دیگری بنام "مقررات جرایم سرحدی" وجود داشت. و آن مقررات از زمان تعین این خط وجود داشته است."
عمرانی می افزاید که این مقررات با هیچ معیار کنونی حقوق بشر مطابقت ندارد و منطقۀ سرحد را از پیشرفت به عقب نگهداشته است.
میرا مک دونالد میگوید که این مقررات امروز مفهوم بزرگی برای منطقه دارد.
او علاوه میکند:"تا جاییکه به امریکا ارتباط میگیرد، این منطقه جایی است که تمام حملات طیاره های بی پیلوت در آن صورت میگیرد. آن ساحۀ از وضعیت مبهمی برخوردار است."
او میگوید که مردم آنجا نمیتوانند در مورد اینکه در آنجا چه میگذرد، آزاد و صریح صحبت کنند. در آنجا مشکلات جدی شورشگراییی اسلامی نیز وجود دارد.
انقسام قبیلوی
بیجن عمرانی افزون میکند که خط دیورند زمین های قبایل پشتون را تقسیم نموده است. و افغانستان از دیر زمانی میخواهد که آن ساحه را دوباره به دست آرد. او علاوه میکند که پاکستان هراس دارد که افغانستان برای اتحاد این قبایل تلاش کرده و یک بخش بزرگی از پاکستان را جدا خواهد ساخت.
عمرانی می افزاید که افغانها همیشه میدانند که پاکستانی ها به خصوص در عصر طالبان، از این ساحات قبایلی صعب العبور، برای تربیه طالبان جهت دخالت در افغانستان، استفاده کرده اند.
تنش در مرزهای پیشین امپراتوری بریتانیا ، آن کشور را مجبور میسازد تا با آزمون هایی که میراث گستردۀ مستعمراتی بریتانیا می باشد، دست و گریبان شود.
سه مرد کینایی علیه مظالم بریتانیا اقامه دعوا کردند و در یکی از محاکم برنده شدند و حکومت بریتانیا را مجبور به پرداخت غرامت کردند. آنها میگویند که در زمان زمامداری انگلیس در سال های ۱۹۵۰ به صورت ظالمانۀ شکنجه شده بودند.
قانون دانان میگویند که این قضیه میتواند راه را برای سایر ادعا ها از سراسر جهان باز کند.
یکی از ویژگی های پایدار دموکراسی حکومت بریتانیا این است که آن کشور مایل است از تاریخ خویش بیاموزد.