چین در حالی روابط دپلوماتیک و اقتصادی با افغانستان زیر تسلط طالبان را گسترش می دهد که حکومت طالبان تاکنون از سوی هیچ کشور به رسمیت شناخته نشده و تا حد زیادی در جامعه بین المللی منزوی شده است.
یون سن، کارشناس امور چین در مرکز پژوهشی ستمسن، می گوید که علاقمندی چین در افغانستان تنها مسله اقتصادی نیست بلکه بیجینگ منافع سیاسی و امنیتی در آنکشور نیز دارد.
به گفتهٔ این کارشناس، با آنکه چین با افغانستان یک سرحد کوتاه دارد، اما نمی خواهد که بی ثباتی از افغانستان به چین رخنه کند و به همین دلیل است که چین از طریق پروژه "یک کمربند - یک راه" در تلاش پیشرفت اقتصادی و ثبات سیاسی در افغانستان است.
یون سن به صدای امریکا گفت: "چین در مقایسه با کشورهای غربی روابط بسیار نزدیک با طالبان برقرار کرده است و فکر می‌کنم چین بیشتر یک سیاست عملی را در قبال افغانستان اتخاذ کرده است، با توجه به آنچه که از دونیم سال بدینسو در افغانستان می گذرد چین به این نتیجه رسیده است که رژیم طالبان از بین نمی رود و در افغانستان ماندگار است، به همین دلیل می خواهد با آن تعامل کند."
چین نخستین کشوری است که سفیر خود را رسماً به حکومت طالبان معرفی کرد و در آغاز این هفته وزارت خارجۀ حکومت طالبان اعلام کرد که شی جینپینگ، رییس جمهور چین، اعتمادنامۀ اسدالله بلال کریمی، سفیر حکومت این گروه به بیجینگ را پذیرفته است.
این اقدام چین با واکنش های متفاوتی روبرو شده است. نیلوفر سخی، استاد دانشگاه جورج واشنگتن می گوید که پذیرش سفیر طالبان در چین ممکن راه را برای به رسمیت شناخته شدن حکومت طالبان باز کند، اما چین نمی خواهد برخلاف جامعه جهانی قدم بردارد.
خانم سخی گفت: "موضوع به رسمیت شناختن دراین مرحله یک موضوع پیچیده است، وقتی نمایندگی سیاسی یا دپلوماتیک یک کشور را می پذیرید، از یک بعد به نحوی قبول کردن حکومت طالبان است و از بعد دیگر فکر می کنم این کار خودش مسیری برای به رسمیت شناختن حکومت طالبان است."
درین میان متیو میلر، سخنگوی وزارت خارجه ایالات متحده، روز سه شنبه در مورد این اقدام چین گفت که حکومت چین باید در مورد اینکه این اقدام آنان چه مفهومی دارد و یا اینکه آیا آنان طالبان را به رسمیت می‌شناسند یا خیر، خود جواب بدهد.
این درحالی است که ایران و روسیه نیز دپلومات های طالبان را پذیرفته اند، اما حکومت شان را باوجود تلاش های طالبان برای کسب مشروعیت، تا هنوز به رسمیت نشناخته اند.
چین از جمله کشورهایی معدودی است که تعامل نزدیک با طالبان دارند و به عنوان بزرگترین شریک تجاری با افغانستان زیر اداره طالبان نگریسته می‌شود.
سیر قریشی، کارشناس مسایل اقتصادی می گوید که چین در افغانستان فراتر از علایق سیاسی بیشتر دنبال منفعت اقتصادی است.
قریشی به صدای امریکا گفت: "از لحاظ اقتصادی چین بزرگترین سرمایه گذار در افغانستان است و از سال ۲۰۰۷ تجهیزات مخابراتی افغانستان را فراهم ساخته و در معادن بزرگ سهم دارد و افغانستان می تواند بهترین جایگاه مواد منرالی برای چین باشد."
حکومت طالبان همچنان اعلام کرده است که می خواهد رسماً با پروژهٔ زیربنایی "یک کمربند - یک راه" چین بپیوندد.
جامعۀ بین المللی، به شمول ایالات متحده، بارها گفته است که اگر طالبان خواهان کسب مشروعیت و رسمیت یافتن درعرصۀ بین‌المللی اند، باید به حقوق همه شهروندان افغانستان بشمول زنان و دختران و اقلیت‌ها احترام بگذارند، حکومت همه شمول ایجاد کنند و روابط خود را با گروه‌های تروریستی، مانند شبکۀ القاعده، قطع کنند.
گروه